Hoi,
Ik ben 14 jaar en heb een aandoening genaamd broze botten. Door die aandoening ben ik vaak onbegrepen en heb ik nooit echte vrienden kunnen hebben. Hoe aardig ze ook doen ze zien altijd alleen mijn lichaam en negeren mijn rolstoel of juist andersom. Als ze alleen mijn lichaam zien denken ze dat ik ineens alles kan, als ze mijn rolstoel zien denken ze dat ik niks kan. Ik heb nooit iemand gehad die allebei aankon. Daar struggelde ik heel lang mee en het gevolg daarvan is dat ik in dit jaar, het jaar 2020 in januari ongeveer op een datingsite ging en dat is de grootste fout die ik ooit heb gemaakt. Ik raakte daardoor in een depressie en wilde zelfs zelfmoord plegen omdat niemand mij begreep en mijn ouders wilde niks van wat ik zei geloven. Toen kwam ook nog corona en ging het steeds slechter. Op een dag stond in ongeveer een klein halfuurtje langs de trambaan met mezelf aan het debatteren of ik zelfmoord zou plegen of niet. Ik heb het natuurlijk niet gedaan want anders zag je deze topic niet. Ondertussen had ik meerdere trauma’s aan die datingsite overgehouden waarvan ik sommige nog steeds heb. Ik praatte met 3 hele slechte psychologen en het ging steeds meer bergafwaarts totdat ik mishandeld werd door mijn vader (wat hij zegt als “ging per ongeluk”) toen liep ik eindelijk weg. Toen ik voor de derde keer wegliep toen zag ik de wereld vanuit een andere hoek door mijn oom waar ik toen logeerde. Op een dag keerde ik terug naar huis en had 2 brieven meegenomen de eerste was volgens mijn oom te formeel en de tweede was volgens mij gewoon goed. In die brieven stond wat ik graag zou willen en voor de helft wat ik voelde. By the way in die tijd begon ik een dagboek waardoor ik echt er doorheen kwam. Ik bleef thuis en het was fantastisch dus sloot ik de therapie af en zorgde ik er zelf voor. Op een gegeven moment kreeg ik te veel ruzies en kon ik de positiviteit niet meer aanhouden en mijn ouders wilde maar niet luisteren. Ik ging op een app dat heet F3 en daar kreeg ik hele goede vrienden die mij er doorheen hielpen aangezien mijn oom de persoon waar ik tegen op keek vriendschap belangrijker vond dan een mensen leven. Nu ben ik nog steeds niet van mijn depressie af maar ik blijf doorgaan en gelukkig heb ik nu twee super goede vrienden die ik nooit genoeg kan bedanken.
Hiermee wil ik zeggen het leven is niet altijd makkelijk maar probeer steun te vinden bij wie dan ook en dan zal het een stuk makkelijker worden.
Ps. Nu ik de kennis heb door wat ik heb meegemaakt probeer ik andere mensen net zo goed te helpen als die twee vrienden mij hielpen.
