Hey lieve allemaal,
Ik heb nog niet zo heel veel gedeeld op dit forum en ik merk dat ik tegen een soort muur aanbots om daardoor niet meer topics te plaatsen omdat ik denk ze kennen mijn verhaal toch niet dus ze gaan me ook niet kunnen helpen. Daarom heb ik besloten om een topic aan te maken met mijn levensverhaal.
Het begon allemaal heel jong, ik was iets van 4 jaar ofzo en ik werd regelmatig geslagen en opgesloten door mijn ouders, hoe verder ik ging in mijn levensjaren begonnen mijn ouders mij van meer en meer dingen de schuld te geven en werd er vaak benadrukt dat ik dingen fout deed en dat ik niets kon. Mijn ouders maakten en nogsteeds maken heel veel ruzie en steken alles op elkaar, mama liep wel eens weg tijdens zon ruzie op toen ik iets van 9 jaar was en ik ging er dan achterna naar buiten omdat ik bang was dat ze zelfmoord zou plegen of voor altijd weg ging gaan, ookal was het 11u s avonds, ik zal en ging er achterna. Ik werd van alles de schuld gegeven, ik kon nooit iets juist doen en als mijn broer en ik ruzie hadden was het altijd mijn schuld. Mijn papa geeft vooral ook hele stomme opmerkingen zoals, roepend boven mij staan:" Jij bent van alles de schuld, van alles!" Ze minimaliseren ook oprecht alles, ze geloven me niet maar als er ineens iemand anders bij is, dan is het ineens allemaal echt en dan 'zijn ze er altijd voor mij'.
Alles wat ik hierboven beschrijf is nogsteeds allemaal bezig en dit wordt gezien als kindermishandeling..
Toen ik in groep 4 zat heb ik een brand meegemaakt op school, waardoor dat ik nu flashbacks heb en helemaal in paniek schiet als er een evacuatieoefening is op school, en flauwval door het hyperventileren.
In de zomer van 2022, na 3 jaren gepest te worden, belandde ik in een eetstoornis, anorexia, dit was in het begin heel onschuldig maar het bleef niet zo, ik viel en viel maar af tot op een punt dat het levensbedreigend was en de kinderarts had beslist dat ik volledig in een rolstoel moest omdat mijn hart dit gedoon niet meer kon dragen dat ik inspanningen deed. Dit was écht niet leuk, ik mocht niks doen, moest heel de dag zitten. Ik startte met zelfbeschadiging en ik ben tot op de dag van vandaag daaraan verslaafd, maarrr ik ben wel 1 maand clean nu! We besloten een soort gezinstherapie op te starten in het ziekenhuis maar dit bleek niet genoeg. In Maart 2023 had ik een hele harde terugval en moest ik in opname, ik heb ik totaal 4 maanden opgenomen gezeten, en die 4 maanden waren hel, alles wat super streng, er was een hulpverlening die ons verplichtte om onze kleren uit te doen en in een spiegel te kijken terwijl groepsgenootjes meekeken.. Tijdens die opname hebben ze een diagnostisch onderzoek gedaan, waar onder andere uitkwam depressie, angst en paniekstoornis, autisme, …
Ik heb me altijd al anders gevoeld, mensen sloten mij buiten, pestte mij ook met fysiek geweld en haalde mij constant naar beneden. Tot ik begin dit jaar de diagnose autisme kreeg, al mijn puzzelstukjes vielen ineen, maar ik heb het er ook soms wel moeilijk mee want dat is een stuk van mij, dat gaat nooit meer weg. Die diagnose hebben ze nog verder uitgezocht na dat diagnostisch onderzoek die ik eerder hier benoemde.
Ik had ook echt suuupeeerrr veel last van paniekaanvallen, ik had die dagelijks, waarbij er waarschijnlijk ook wel bijzijn die herbelevingen waren/zijn. En die depressie ja... dat is echt geen grapje, er zijn veel mensen die daar grapjes rond maken van agh ik word zo depressief van school. Dit is echt anders, ik kom/kwam mijn bed niet uit, ik had nergens zin in, ik werd super snel boos, ik voel/voelde mij zo ontzettend leeg en alleen. Ik kan het niet heel goed omschrijven maar als je zelf een depressie hebt (gehad) dan weet je wat ik bedoel. Voornamelijk door die depressie en anorexia heb ik ook heel veel zelfmoord gedachten en plannen, ik heb al 4x een zelfmoordpoging gedaan, de laatste was een paar dagen geleden..
Tot op de dag van vandaag struggel ik nogsteeds enorm, en weet ik niet of het nog ooit goedkomt..
Bedankt als je het tot hier hebt gelezen, dat waardeer ik echt enorm hard!
Liefs
Anoniem789
En ik hoop heel erg dat je goede hulp hierbij krijgt. Misschien kun je het ook op school delen?
wij zijn er voor je en proberen je te helpen
Ik denk dat je het wel echt moet doen, het is echt vreselijk dat dat gebeurd en gun je echt beter! Miss kan je nog wel nog 1 gesprek van te voren hebben, en dat je dan je zorgen bespreekt? Zou dat helpen?
