je ziet het hierboven dus al, ik heb het gevoel alsof mijn leven langzaam uit elkaar valt. alsof het het einde van de wereld is. ik heb constant het gevoel dat er iets heel ergs gaat gebeuren. nou daar kon ik nog wel van leven, maar gister avond deed mijn vader heel raar, ik herkende hem niet.
hij zei dat ik naar bed moest en omkleden, ik treuzelde een beetje en het duurde veel te lang. dus duwde hij de deur open, ik hield hem tegen omdat ik aan het omkleden was hij wou niet ophouden met duwen, ik schreeuwde stop maar hij bleef doorgaan. mijn broer riep doe normaal (ik weet niet tegen wie hij het had, tegen mij of mijn vader, wss tegen mij) en mijn vader riep ja doe normaal. uiteindelijk stopte hij.
ik stel me wss aan maar ik schok, zo had ik hem nog nooit gezien.
en dan heb je mijn broer, hij doet er alles aan om mijn zelfvertrouwen naar beneden te halen, “je bent te dik”, “je eet te weinig”, “je eet te veel”, en nog veel meer. soms ben ik bang voor hem. ik heb het tegen mijn vrienden gezegd maar ze nemen me niet serieus.
ik voel me niet fijn thuis en ook niet veilig. het voelt alsof ik niet bij mijn familie hoor. ik hoor nergens bij. ik wil weg hier, van deze plek .
ik stel me aan ik weet het maar ik weet gwn niet wat ik moet doen. ik zie geen toekomst meer en ik ben bang
