gezeik van m'n hoofd.....

hey, kom ik weer aan met mijn gezeik...

ik heb de hele tijd dingen aan mijn hoofd, bijvoorbeeld;

Ik wil een keer iets doen (huiswerk maken, of iets 'nieuws'). Laat ik beginnen met als ik mijn huiswerk wil maken, ik wil dat dus maken, maar kom totaal niet aan het werk, omdat ik wel klaar ben met school, en wel weet hoe alles werkt. Ik lees het 3x voor de toets, maak de toets, haal een 6,7 of een 8 (cijfers boeien me geen drol meer), en ik ga verder met mijn leven en vergeet voorderest de informatie die "'o zo goed is aangeleerd".

En bij het huiswerk is alles praktisch gezien hetzelfde, het is makkelijk en saai. En dan zit ik maar te denken van hoeveel ik moet doen, en waarvoor ik het doe, want ik vind het niet leuk, maar heb de diploma nodig om verder te kunnen.

En dan heb je ook nog eens 'vrienden' die dan op het MBO zitten, en die de hele tijd zeggen hoe geweldig werken naast school is. Dan zeg ik alleen maar dat ik helemaal niks kan doen, omdat 1. je veel te weinig betaald krijgt voor wat je werkelijk moet doen, en 2. Omdat ik alleen maar gezeik heb gehad met school (ben al maanden lang lekker niet naar school geweest).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

En dan nog eens de gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld in mijn leven, binnen 5/6 maanden tijd! (Echt verschrikkelijk)

Nou;

1. Beste vriend is verhuisd (24/7 Stress + dat epileptische aanvallen zijn weer teruggekomen)

Lijkt me erg naar hem/haar/hen op die manier te verliezen. Ik ben zelf vroeger ook mijn beste vriend daardoor kwijt geraakt.
2. Schoolproblemen

3. Huisdier overleden

Gecondoleerd ❤️

4. Dat ik mezelf wil gaan verbeteren met bepaalde dingen, maar het bijna niemand boeit

Het moet voor jezelf zijn niet voor anderen,ik ben trots op je voor het feit dat je hey probeert, keep going ❤️

En dat is nog niet eens alles.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

En dan als ik met die ene vriend wil afspreken, wat niet gaat, omdat ik dan, voor mij, de compleet andere kant van het land op moet reizen, alleen om naar hem toe te gaan. En dan voel ik me juist weer schuldig als ik niet kom, voel ik me niet chill voor hem, en dan zit ik de hele tijd in mijn hoofd daarmee, waardoor ik ook weer niks doe thuis.

En dan dacht ik juist dat het dit jaar beter ging. Het liefst hoop ik het ergste straks voor mezelf.

En dan ook nog over hoe deels 'geheim' mijn leven is, tegenover mijn familie en soms zelfs beste vrienden. Want altijd als ik dan iets laat zien, dat ik daadwerkelijk iets kan, dan kijken ze me gewoon raar aan en zeggen ze altijd dat ze het niet kunnen geloven of zo. Lekker minachtend is dat.

Hierdoor heb ik ook geen vertrouwen meer in mensen, maar zeker niet alleen door dat, want ik doordat ik eerst heel veel ben gepest vroeger. En sowieso dat het op school nooit goed ging.

En dan word ik straks getest op autisme, krijg ik straks een label, en dan zeggen ze dat alles wat ik doe "door mijn autisme" komt, en word ik weer als een 4-jarige behandeld! Nu al zin in.

En hierdoor krijg ik juist de neiging om ‘s werelds grootste problemen op te lossen, en gewoon niet per se te laten zien dat ik het kan, maar juist om me beter te voelen dan hun, omdat zulke mensen dat dan gewoon verdienen (die mensen die mij dus behandelen als een 4-jarige).

Snap ik maar je bent goed genoeg met of zonder autisme je hoeft niets te bewijzen zeg maar iets van "Voor je wist dat ik autisme had was ik *jouw leeftijd* volgens mij nu nog steeds? Waarom behandel je me anders dan voorheen? Is niet nodig hoor ik kan prima functioneren voor mijn leeftijd en ik begrijp prima wat je zegt"

Maar hierdoor kan ik juist met niemand hierover praten, al helemaal niet met een psycholoog, want dan weet mijn moeder ook alles, en dan heb ik niet meer een ‘privéleven’, en dan gaat iedereen in mijn familie juist dan nog meer vragen stellen. Want ik weet precies hoe ze zijn.

Een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht, ik heb er ook een. Die mag niks vertellen over jouw verleden tegen wie dan ook enkel met jouw toestemming en mag enkel dingen vertellen zoals toekomst plannen van zelfmoord.

Ik haat een ‘voorspelling’ gedaan, als ik zou afvallen en op de HAVO zou zitten, dan gaat de rest van mijn familie een beetje tegen mij praten, en dat kwam uit. En daardoor heb ik juist minder zin om met hun te praten, of naar hun toe te gaan.

Maar ik heb ook juist dat ik mensen heel goed kan inschatten met wat ze gaan doen tegen mij, zoals de mentor die mij dan werd toegewezen, en die nu (voor even, of helemaal dan) is ‘weggestuurd’. Daar wordt een gesprek mee gehouden. Ik had een audio-opname gemaakt van toen ik de boeken moest ophalen, aan mijn moeder laten horen. En toen geloofde ze me. Want die mentor schold me gewoon uit :D!

Dat is erg naar, ik heb op een racistische school gezeten. Ik werd gezien als een slaaf, dier of object, alles behalve een mens. Toen ik hoorde wat ze over me zeiden deed dat erg veel pijn. Maar net als bij mij, dat persoon had geen recht en duidelijk geen gelijk!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Ik wil gewoon rust, maar blijkbaar mag dat niet in dit topleven. Iemand tips of ervaringen? Vgm is dit topic namelijk best spammy, maargoed.. hopelijk niet..