Hey allemaal, ik ben een meisje van 13 jaar en ik wil even mijn verhaal kwijt. En ook een soort van advies. Sorry alvast als het een lang verhaal gaat worden. Ik heb trouwens ook een zusje van 10.
Ongeveer 6 jaar geleden is mijn vader overleden aan kanker. Ik was toen 7 jaar. mijn zusje was toen 5. Op het begin toen had ik er nooit echt veel last van want ik was toen nog jong enzo. Maar nu ik steeds ouder begin te worden besef ik steeds meer dat ik eigenlijk iets heel ergs heb meegemaakt. Gewoon op die momenten dat je denkt van waarom is mijn vader er nou niet. Ik ben niet zo’n persoon die vaak huilt ofzo. Ik praat er ook niet vaak over, terwijl ik weet dat dat wel kan helpen. Ik denk dat ik het afgelopen jaar (misschien wel de afgelopen 2 jaar) ongeveer 1 of 2 keer met mijn moeder heb gepraat. Als ik dan met mijn moeder erover praat dan huilen we meestal samen ook wel, dat lucht dan ook wel even op. Maar ik heb al die jaren zo weinig gehuild dat ik het nu zeg maar allemaal heb opgepropt.
De eerste jaren had mijn moeder nog niet echt behoefte aan een nieuwe vriend ofzo. Maar later begon ze wel weer te ‘daten’ zeg maar. Ze heeft nu denk ik een stuk of 3 nieuwe ‘mannen’ gehad. Maar daar is het nooit echt verder goed mee gekomen, sommige hebben ik en mijn zusje überhaupt nooit ontmoet. Nou was er gisteren dus weer zo’n situatie. Ze had al een tijdje een nieuwe ‘vriend’. Maar gisteren zei ze dat het hem toch niet ging worden en dat ze zouden stoppen met hun relatie. Ik en mijn zusje hebben die man nog nooit ontmoet, maar toch heb je zelf een soort van ‘verbinding’ met diegene dan. Dus die opmerking kwam ook best wel een beetje hard aan.
Dat was zo’n beetje mijn verhaal. Maar zouden jullie misschien advies kunnen geven hoe ik toch mijn verdriet kan uiten?
Alvast bedankt!
