Hee, dit is een klein stukje over het afgelopen uurtje uit mijn leven. Je hoeft er verder niet op te reageren, maar als je dat wel wil, mag dat natuurlijk altijd. Het zou kunnen dat sommige zinnen niet kloppen, maar dat komt omdat ik dit even snel doe en het een lang verhaal gaat worden, dus sorry daarvoor.
Mijn moeder loopt net de kamer uit en ik probeer mijn rugzak alvast in te pakken voor morgen. Ik had het net leeggehaald terwijl mijn moeder tegen mij aan het praten was. Ik zit naast mijn tas, het enige wat ik hoef te doen is de la open te maken om mijn boeken eruit te halen, maar het lukt me niet, ik voel de tranen al langs mijn wangen glijden en ik begin hard te huilen, maar net zacht genoeg, zodat mijn moeder het niet hoort. Voor 5 minuten zit ik daar te huilen en ik kijk weer naar mijn rugzak, die moest ik nog inpakken. Ik heb een aangepast rooster, dus ik moet morgen van half 12 tot 3 naar school, ik ga op mijn knieën zitten om op de 'enter' toets van mijn computer te drukken. Ik pak de muis en klik op mijn rooster die nog openstaat om te kijken welke boeken ik mee moet morgen. Ondertussen denk ik over wat mijn moeder heeft gezegd, ze noemde me een aantal keer een idioot en heeft net mijn telefoon afgepakt, omdat ze vindt dat ik er verslaafd aan ben. Ik snap haar wel, ik gebruik mijn telefoon echt vaak, maar meestal om afleiding te zoeken voor dit soort momenten. Opeens komt er een gedachte in mijn hoofd 'Iedereen haat mij', de enige die nog echt blij is om mij te zien, is mijn f*ing hond. EEN HOND! Begrijp me niet verkeerd, ze is de enige waar ik nooit echt boos op kan worden en de enige die me nooit waardeloos laat voelen.
Ik begin na te denken over de dingen die ik graag zou willen doen als ik ouder ben. Ik vind het al geweldig om verhalen te schrijven, ik zou graag schrijver willen worden, acteren lijkt me ook leuk. Ik heb ook altijd al een waardering gehad voor YouTubers. Ik begin onrustig te worden, omdat ik weet dat mijn dromen toch geen werkelijkheid gaan worden. Ik beeld mij elke dag in alsof ik iemand anders ben, iemand die totaal niet op mij lijkt. Een YouTuber die een relatie heeft met een lieve jongen. Hij is een acteur en speelt de scènes uit zijn eigen boeken/verhalen die hij vroeger heeft geschreven, dat uploadt hij op YouTube. Verder plaatst hij op YouTube dansvideo's voor bekende liedjes met zijn goede vriendin. Maar dat leven bestaat niet, dat ben ik niet. Maar dat is de persoon die ik graag zou willen zijn over 10 jaar.
Nadat ik mijn boeken in mijn tas heb gedaan, ga ik op mijn bureaustoel zitten en pak de muis vast. Ik klik op 'nieuw tabblad' en begin langzaam in te typen 'manieren om zelfmoord te plegen'. Ik kijk op wat websites, de meeste herken ik nog wel van een jaar geleden, maar net zoals toen kan ik niet echt vinden wat ik zoek. Ik zie ook wat verhalen van andere mensen en bedenk me opeens dat ik wat op de website van de kindertelefoon kan schrijven om mijn frustraties te uiten. Terwijl ik aan het typen ben, komt mijn moeder binnen en ik zeg dat ik mijn rooster aan het invullen ben. Ze vindt weer dat ik niks aan het doen ben en daar word ik zo ziek van. Nu bedenk ik mij ineens, mijn leven is een soort boek en nu zit ik in een hoofdstuk wat ik niet graag lees, ik wil door naar het volgende hoofdstuk. Het is lastig om naar het volgende hoofdstuk te gaan en ik kan mijn leestempo helaas niet bepalen en ik kan het hoofdstuk ook niet overslaan. Ik kan niks doen aan het hoofdstuk en ook niet aan mijn leestempo, maar of ik het boek dicht wil doen of niet, is mijn eigen keus.
Bladzijde 1 / 1
Ik vind het altijd een tikje lastig om op deze topics iets te schrijven, dus hopelijk valt dat te vergeven.
In ieder geval is het uiterst vervelend dat jij dit moet meemaken.
Is er iemand waarmee je hier over kunt praten?
Ik kan mij voorstellen dat je dat misschien het niet met je moeder wilt bespreken, dus is er iemand anders?
Ik heb je andere mogelijke topics niet gezien dus ik weet niet echt hoe dat zit.
Misschien heb je op school vertrouwenspersonen, maar ook jouw mentor en ook de vrijwilligers hier zouden jou kunnen helpen.
In ieder geval is het uiterst vervelend dat jij dit moet meemaken.
Is er iemand waarmee je hier over kunt praten?
Ik kan mij voorstellen dat je dat misschien het niet met je moeder wilt bespreken, dus is er iemand anders?
Ik heb je andere mogelijke topics niet gezien dus ik weet niet echt hoe dat zit.
Misschien heb je op school vertrouwenspersonen, maar ook jouw mentor en ook de vrijwilligers hier zouden jou kunnen helpen.
Hoi
Ik wil super graag reageren maar ik denk dat je er vrijweinig aan hebt.
Zo te lezen werd het je allemaal te veel.
Je moeder hoort je geen idioot te noemen maar dat weet jij denk ik ook wel... heb jij wel eens met je moeder er over gehad waarom ze jou een idioot noemt?
Ik vind het goed van je dat je afleiding zoek als je je niet goed voelt.
Het klinkt misschien vreemd maar als je thuis bent en je voelt je zo of er zit iets dwars. Vertel het tegen je hond. Ik ken iemand die alles wat die gene beleeft aan haar hond vertelt om het kwijt te kunnen.
Voor het acteren zou je op een toneel clup kunnen gaan als je daar niet al lid van bent. Je hebt (vind ik) talent voor schrijven.
Ik vind het goed van je dat je zo ff je je gevoel ff kan delen/uiten al helpt het voor 5 minuten.
Ik vind dit stukje zo mooi geschreven! Ergens in dit stukje rolde er in eens tranen over me wangen. Ik vind het zo mooi hoe je het hebt verwoord.
Het is eigenlijk helemaal niet zo mooi dat je dit zo voelt.
Praat je op school wel eens met iemand?
Schrijf je op wat je voelt of dwars zit?
Ik denk dat dit jou zou kunnen helpen. En ga niet denken dat niemand om je geeft. Ik weet zeker dat er veel meer mensen om jou geven dan dat je denkt. Ik weet ook zeker als je bvb met je mentor gaat praten dat het helpt. Je moet misschien wel van te voren duidelijk zeggen dat het tussen jullie bijft en dat ze het niet aan je ouders mag zeggen
Groetjes
Bella
Hee, dit is een klein stukje over het afgelopen uurtje uit mijn leven. Je hoeft er verder niet op te reageren, maar als je dat wel wil, mag dat natuurlijk altijd.
Ik wil super graag reageren maar ik denk dat je er vrijweinig aan hebt.
maar het lukt me niet, ik voel de tranen al langs mijn wangen glijden en ik begin hard te huilen, maar net zacht genoeg, zodat mijn moeder het niet hoort.
Zo te lezen werd het je allemaal te veel.
Ondertussen denk ik over wat mijn moeder heeft gezegd, ze noemde me een aantal keer een idioot en heeft net mijn telefoon afgepakt, omdat ze vindt dat ik er verslaafd aan ben.
Je moeder hoort je geen idioot te noemen maar dat weet jij denk ik ook wel... heb jij wel eens met je moeder er over gehad waarom ze jou een idioot noemt?
Ik snap haar wel, ik gebruik mijn telefoon echt vaak, maar meestal om afleiding te zoeken voor dit soort moment.
Ik vind het goed van je dat je afleiding zoek als je je niet goed voelt.
Opeens komt er een gedachte in mijn hoofd 'Iedereen haat mij', de enige die nog echt blij is om mij te zien, is mijn f*ing hond. EEN HOND! Begrijp me niet verkeerd, ze is de enige waar ik nooit echt boos op kan worden en de enige die me nooit waardeloos laat voelen.
Het klinkt misschien vreemd maar als je thuis bent en je voelt je zo of er zit iets dwars. Vertel het tegen je hond. Ik ken iemand die alles wat die gene beleeft aan haar hond vertelt om het kwijt te kunnen.
Ik begin na te denken over de dingen die ik graag zou willen doen als ik ouder ben. Ik vind het al geweldig om verhalen te schrijven, ik zou graag schrijver willen worden, acteren lijkt me ook leuk. Ik heb ook altijd al een waardering gehad voor YouTubers. Ik begin onrustig te worden, omdat ik weet dat mijn dromen toch geen werkelijkheid gaan worden.
Voor het acteren zou je op een toneel clup kunnen gaan als je daar niet al lid van bent. Je hebt (vind ik) talent voor schrijven.
Nadat ik mijn boeken in mijn tas heb gedaan, ga ik op mijn bureaustoel zitten en pak de muis vast. Ik klik op 'nieuw tabblad' en begin langzaam in te typen 'manieren om zelfmoord te plegen'. Ik kijk op wat websites, de meeste herken ik nog wel van een jaar geleden, maar net zoals toen kan ik niet echt vinden wat ik zoek. Ik zie ook wat verhalen van andere mensen en bedenk me opeens dat ik wat op de website van de kindertelefoon kan schrijven om mijn frustraties te uiten.
Ik vind het goed van je dat je zo ff je je gevoel ff kan delen/uiten al helpt het voor 5 minuten.
mijn leven is een soort boek en nu zit ik in een hoofdstuk wat ik niet graag lees, ik wil door naar het volgende hoofdstuk. Het is lastig om naar het volgende hoofdstuk te gaan en ik kan mijn leestempo helaas niet bepalen en ik kan het hoofdstuk ook niet overslaan. Ik kan niks doen aan het hoofdstuk en ook niet aan mijn leestempo, maar of ik het boek dicht wil doen of niet, is mijn eigen keus.
Ik vind dit stukje zo mooi geschreven! Ergens in dit stukje rolde er in eens tranen over me wangen. Ik vind het zo mooi hoe je het hebt verwoord.
Het is eigenlijk helemaal niet zo mooi dat je dit zo voelt.
Praat je op school wel eens met iemand?
Schrijf je op wat je voelt of dwars zit?
Ik denk dat dit jou zou kunnen helpen. En ga niet denken dat niemand om je geeft. Ik weet zeker dat er veel meer mensen om jou geven dan dat je denkt. Ik weet ook zeker als je bvb met je mentor gaat praten dat het helpt. Je moet misschien wel van te voren duidelijk zeggen dat het tussen jullie bijft en dat ze het niet aan je ouders mag zeggen
Groetjes
Bella
I'm not able to talk, I'm not able to speak. I just can't write. Oke fuck it ik doe het toch.
De belangerijkste dingen zijn praten tegen mensen die je vertrouwd. Je mentor, je vrienden, je afdelingsleider. Noem maar op.
Praten helpt vaak echt met dit soort dingem.
( ik geef nu heel cliche tips. Maar meestal werkt het )
Een andet belangerijk ding is realiseren dat ke omhoog wilt. Naar je toekomst.
Zonder dat is er geen mogenlijkheid om dit hoofdstuk uit te lezen. En het boek dichtklappen om het nooit meer te openen is lastig. Echt heel lastig en niet de goede keuze.
Je kan proberen jezelf een beetje af te leiden door bijv muziek te luisteren. Te sporten, in de natuur te lopen. Of insta fanpages beginnen if LGBT accounts ( pas op dat je niet teveel onlinr bent )
Ik hoop dat je er wat aan hebthet..
De belangerijkste dingen zijn praten tegen mensen die je vertrouwd. Je mentor, je vrienden, je afdelingsleider. Noem maar op.
Praten helpt vaak echt met dit soort dingem.
( ik geef nu heel cliche tips. Maar meestal werkt het )
Een andet belangerijk ding is realiseren dat ke omhoog wilt. Naar je toekomst.
Zonder dat is er geen mogenlijkheid om dit hoofdstuk uit te lezen. En het boek dichtklappen om het nooit meer te openen is lastig. Echt heel lastig en niet de goede keuze.
Je kan proberen jezelf een beetje af te leiden door bijv muziek te luisteren. Te sporten, in de natuur te lopen. Of insta fanpages beginnen if LGBT accounts ( pas op dat je niet teveel onlinr bent )
Ik hoop dat je er wat aan hebthet..
wat houdt je tegen?? Volgens mij niets dus ga je droom achterna zou ik zeggen 🙂 En dit is het beste moment om daarmee te beginnen..
Hoi,
Je schrijft dat je het lastig hebt. Hoe het nu gaat, gaat het niet goed. Je gaat minder naar school en je hebt moeite met huiswerk (?) Je moeder denkt hierdoor dat je steeds niks aan het doen bent, maar jij kan hier niks aan doen.
Alles word je te veel en daarom ben je weer gaan googelen op zelfmoord. Wat vervelend! Toch schrijf je dat je naar het volgende hoofdstuk wil en dus je boek nog niet wil eindigen. Je hebt dus ergens nog wel hoop en wil nog wel leven.
Je beschrijft mooie dromen, maar je denkt dat je die niet waar kan maken. Waarom? Als je je best doet en oefent en probeert en valt en opstaat, dan kun jij dat bereiken. Motivatie, die heb je, want dit is je droom. Als je er niet aan begint, zal het je ook niet lukken. Alles begint met beginnen, hoe stom dat ook klinkt.
Je bent transgender. Heeft dat er iets mee te maken? Ben je al uit de kast? Er is tegenwoordig ontzettend veel mogelijk qua transitie. Ik snap dat je nu misschien denkt dat alles tegenzit en dat je er nooit als een man uit zal zien (dit zijn maar wat gedachten waarvan ik me kan voorstellen dat je ze hebt), maar dat is dus eigenlijk niet zo. Echt, het kan!
Heb je wel eens met je moeder gesproken over jullie "miscommunicatie", om het zo maar te noemen? Ik kan me ergens voorstellen dat je moeder zo reageert, als het haar niet duidelijk is waarom je zo handelt. Wellicht lost een gesprek wel een hoop gedoe op.
Ook ik vraag me af of je met iemand praat. Of iemand op de hoogte is van de laatste dingetjes. Je hebt een aangepast rooster, dus je bent ongetwijfeld in contact met passend onderwijs en/of de schoolarts of andere zorgmensjes. Zijn er nog anderen betrokken?
Net zoals je hier komt om je gevoel te uiten (wat super goed van je is!), kan het ook erg fijn zijn om met iemand in real life te spreken.
Jij komt er wel, daar heb ik alle vertrouwen in.
Gr. Pin
Je schrijft dat je het lastig hebt. Hoe het nu gaat, gaat het niet goed. Je gaat minder naar school en je hebt moeite met huiswerk (?) Je moeder denkt hierdoor dat je steeds niks aan het doen bent, maar jij kan hier niks aan doen.
Alles word je te veel en daarom ben je weer gaan googelen op zelfmoord. Wat vervelend! Toch schrijf je dat je naar het volgende hoofdstuk wil en dus je boek nog niet wil eindigen. Je hebt dus ergens nog wel hoop en wil nog wel leven.
Je beschrijft mooie dromen, maar je denkt dat je die niet waar kan maken. Waarom? Als je je best doet en oefent en probeert en valt en opstaat, dan kun jij dat bereiken. Motivatie, die heb je, want dit is je droom. Als je er niet aan begint, zal het je ook niet lukken. Alles begint met beginnen, hoe stom dat ook klinkt.
Je bent transgender. Heeft dat er iets mee te maken? Ben je al uit de kast? Er is tegenwoordig ontzettend veel mogelijk qua transitie. Ik snap dat je nu misschien denkt dat alles tegenzit en dat je er nooit als een man uit zal zien (dit zijn maar wat gedachten waarvan ik me kan voorstellen dat je ze hebt), maar dat is dus eigenlijk niet zo. Echt, het kan!
Heb je wel eens met je moeder gesproken over jullie "miscommunicatie", om het zo maar te noemen? Ik kan me ergens voorstellen dat je moeder zo reageert, als het haar niet duidelijk is waarom je zo handelt. Wellicht lost een gesprek wel een hoop gedoe op.
Ook ik vraag me af of je met iemand praat. Of iemand op de hoogte is van de laatste dingetjes. Je hebt een aangepast rooster, dus je bent ongetwijfeld in contact met passend onderwijs en/of de schoolarts of andere zorgmensjes. Zijn er nog anderen betrokken?
Net zoals je hier komt om je gevoel te uiten (wat super goed van je is!), kan het ook erg fijn zijn om met iemand in real life te spreken.
Jij komt er wel, daar heb ik alle vertrouwen in.
Gr. Pin
Hey,
Buiten de zelfmoordneigingen kan ik mij erg in jou herkennen. Soms voelt het alsof je leven geen zin heeft en je bang bent dat het nooit zal veranderen/beter worden. Maar het komt écht goed. Geloof me. Al lijkt het nu niet zo. Je leven wordt op een dag zoals jij wilt. Je kan nu ook al proberen er iets moois van maken. Want uiteindelijk bepaal jij hoe je omgaat met situaties in je leven en kan jij er een feestje van maken.
Het is wel erg vervelend dat je moeder zo tegen je praat en dat lijkt mij ook niet leuk. Je zou hier met haar over kunnen praten. Maar alsjeblieft probeer jezelf niets aan te doen en praat erover met je moeder, hier of iemand. En je moeder houdt echt heel veel van je ook al lijkt dat niet altijd zo. En als ik je zou kennen zou ik je waarschijnlijk ook een heel leuk persoon vinden. Hopelijk heb je er wat aan. Laat het me alsjeblieft weten.
Heel veel plezier en succes in het leven:)
Buiten de zelfmoordneigingen kan ik mij erg in jou herkennen. Soms voelt het alsof je leven geen zin heeft en je bang bent dat het nooit zal veranderen/beter worden. Maar het komt écht goed. Geloof me. Al lijkt het nu niet zo. Je leven wordt op een dag zoals jij wilt. Je kan nu ook al proberen er iets moois van maken. Want uiteindelijk bepaal jij hoe je omgaat met situaties in je leven en kan jij er een feestje van maken.
Het is wel erg vervelend dat je moeder zo tegen je praat en dat lijkt mij ook niet leuk. Je zou hier met haar over kunnen praten. Maar alsjeblieft probeer jezelf niets aan te doen en praat erover met je moeder, hier of iemand. En je moeder houdt echt heel veel van je ook al lijkt dat niet altijd zo. En als ik je zou kennen zou ik je waarschijnlijk ook een heel leuk persoon vinden. Hopelijk heb je er wat aan. Laat het me alsjeblieft weten.
Heel veel plezier en succes in het leven:)
Hee,
Sorry voor het zo laat antwoorden, ik wou het wel elke keer doen, maar dan vergat ik het steeds weer dus sorry daarvoor.
Okee, laten we bij het begin beginnen.
@MensPersoon
Ik kan er opzich wel met iemand over praten ja, ik heb een soort van psychologen waarmee ik dat soort dingen kan bespreken, maar ik vind het heel lastig om over dingen te praten. Als ik schrijf, kan ik alles veel beter verwoorden en ook echt opschrijven wat ik denk, dus dat vind ik eigenlijk fijner.
Met mijn moeder kan ik er best over praten, maar alleen als zij erover begint, zelf begin ik er nooit over, omdat ik het moeilijk vind om erover te praten.
Mijn mentor weet er wel van. Maar ik weet niet goed met wie ik kan praten op school, vorig jaar heb ik een docent gehad waarmee ik praatte over dingen, maar na een tijdje werd ik al helemaal nerveus als ik hem zag. Dus vind ik het nu ook eng om weer dezelfde of een andere docent waarbij ik me fijn voel erover te vertellen, omdat ik bang ben dat er weer hetzelfde gebeurd. Ik ben er gewoon niet voor gemaakt om iemand te vertellen over mijn gedachten denk ik.
@Bellablue
Ik weet wel waarom ze mij een idioot noemt en ik begrijp het ook wel. Bij ons is schelden best 'normaal', we schelden elkaar weleens uit, voor de grap of omdat we echt boos zijn. Nu denk je waarschijnlijk, wat raar, dat hoort helemaal niet! Dat weet ik, maar het voelt ook niet echt raar ofzo, alleen ik had het wel in het verhaal gezet, omdat het mij soms wel best kan raken als mijn moeder me uitscheld als we ruzie hebben. Dan komt het toch wat harder aan ofzo, maar ik vind het niet erg. Alleen op het moment zelf vind ik het vervelend, maar later weet ik wel dat ze het niet echt zo bedoeld.
Ik zou er inderdaad wel met mijn hond over kunnen praten en kijken of dat helpt, ik vind het niet echt raar klinken, ik heb het wel vaker gehoord.
Op school heb ik genoeg mensen om er over te praten, maar dat doe ik eigenlijk niet echt, omdat ik het eng vind om erover te praten en ook om een reden die in het antwoord aan MensPersoon staat.
Soms schrijf ik het wel op als mij iets dwars zit, de laatste tijd doe ik dat ook best vaak. Bij dit stuk deed ik dat ook, ik vind het toch fijn om met mensen te delen, maar omdat hier toch niemand weet wie ik ben, vind ik het niet zo moeilijk om hierop te delen.
@Asy silivana
Bedankt voor de tips, ik zal kijken welke voor mij werken :)
@yummiedemummie
Inderdaad, eigenlijk houd niks mij echt tegen behalve mijn gedachtes.
Ik denk van tevoren al na over de dingen die fout kunnen gaan dus begin ik er meestal al niet aan, dus dat kan soms best lastig zijn. Maar ik kan er wel al mee beginnen zoals je al zei, dus ik ben ook al wel een beetje bezig met verhalen schrijven, dan zie ik later wel of ik er iets mee kan.
@Pin
Huiswerk maken gaat inderdaad bijna niet. Ik heb er ook gewoon helemaal geen zin meer in, omdat ik toch niet over ga.
De hoop die ik heb om te leven zit ergens nog wel een klein beetje, soms voel ik er helemaal niks van en het enige wat me dan tegen houdt, is mijn hond eigenlijk. Mijn hond kan mij nog wel best vrolijk maken en ik vind het sneu voor haar, ze wacht altijd op me uit school dus het doet me dan een beetje denken aan de film Hachi en dat is ook de enige reden waarom ik het niet doe, voor mijn hond.
Soms denk ik dat ik mijn dromen niet waar kan maken, omdat ik het gevoel heb dat ik niks kan en ik weet nooit zo goed waar ik dan zou moeten beginnen.
Ik ben al wel uit de kast, maar het heeft er wel veel mee te maken. Soms kan ik mezelf goed accepteren, maar soms haat ik mezelf ook gewoon. Zou ik wel gelukkig zijn als ik me laat ombouwen? Want nu ben ik dat absoluut niet. Ik vind het lastig om in te schatten of ik dan wel zo gelukkig zou zijn en ik ben bang van niet.
Ik ben bang dat de haat aan mezelf altijd zou blijven.
Er zijn inderdaad wel veel mogelijkheden, maar het duurt ook allemaal zo lang. Ik kan gewoon niet langer meer wachten, want ik ben doodongelukkig. Ik sta nog anderhalf jaar op de wachtlijst voor het VUmc in Amsterdam. Dan moet ik eerst nog een heel traject afleggen. Ik ben ook wel bij wat andere gendertherapeuten of iets, maar het is allemaal nog een beetje onduidelijk of je daar ook een medisch traject kan starten, want nu kan dat alleen nog maar in Amsterdam (medisch traject is hormoonremmers en hormonen). Je moet alles langzaam opbouwen en ik ben pas 15 dus het duurt allemaal nog zo lang. Naam veranderen is al een heel gedoe, ze maken het allemaal zo moeilijk en dat maakt me gewoon echt gek.
Mijn moeder en ik zijn gewoon heel anders, ik ben bijna hetzelfde als mijn vader en daar heeft ze ook vaak ruzie mee. Zij wil er wel over praten, maar ik vind dat lastig.
De schoolarts is er van op de hoogte, ik praat wel met een soort psychologen waarbij ik ook een soort gendertherapie heb. Ik heb een aantal psychologen gehad, maar vaak met niet veel succes.
Ik praat dus niet met echte psychologen maar dat komt ook wel omdat ik al met veel andere mensen praat over het transgender gebeuren. Verder praat ik er alleen met mensen over als ze er naar vragen, ik begin er niet zelf over in ieder geval.
@Ikgeefadvies
Ik weet dat mijn moeder van me houdt, maar tijdens ruzies vind ik dat altijd best lastig te beseffen, vandaar dat ik best veel negatieve dingen over mijn moeder hierin heb gezet.
Natuurlijk wil ik mezelf eigenlijk niks aan doen, maar soms heb ik het gevoel dat het niet anders kan. Ik wil gewoon echt even niet meer.
Bedankt voor het antwoorden allemaal!
Voor degene die geïnteresseerd zijn, ik heb nog een nieuw stukje geschreven over hoe het nu met me gaat.
Namelijk: Ik wil dood door school!
Schrik niet van de titel, ik heb gewoon heel veel aan mijn hoofd, opzich klopt het wel, maar als je het verhaal leest begrijpt je het misschien wat beter.
Groetjes.
Sorry voor het zo laat antwoorden, ik wou het wel elke keer doen, maar dan vergat ik het steeds weer dus sorry daarvoor.
Okee, laten we bij het begin beginnen.
Ik kan er opzich wel met iemand over praten ja, ik heb een soort van psychologen waarmee ik dat soort dingen kan bespreken, maar ik vind het heel lastig om over dingen te praten. Als ik schrijf, kan ik alles veel beter verwoorden en ook echt opschrijven wat ik denk, dus dat vind ik eigenlijk fijner.
Met mijn moeder kan ik er best over praten, maar alleen als zij erover begint, zelf begin ik er nooit over, omdat ik het moeilijk vind om erover te praten.
Mijn mentor weet er wel van. Maar ik weet niet goed met wie ik kan praten op school, vorig jaar heb ik een docent gehad waarmee ik praatte over dingen, maar na een tijdje werd ik al helemaal nerveus als ik hem zag. Dus vind ik het nu ook eng om weer dezelfde of een andere docent waarbij ik me fijn voel erover te vertellen, omdat ik bang ben dat er weer hetzelfde gebeurd. Ik ben er gewoon niet voor gemaakt om iemand te vertellen over mijn gedachten denk ik.
Ik weet wel waarom ze mij een idioot noemt en ik begrijp het ook wel. Bij ons is schelden best 'normaal', we schelden elkaar weleens uit, voor de grap of omdat we echt boos zijn. Nu denk je waarschijnlijk, wat raar, dat hoort helemaal niet! Dat weet ik, maar het voelt ook niet echt raar ofzo, alleen ik had het wel in het verhaal gezet, omdat het mij soms wel best kan raken als mijn moeder me uitscheld als we ruzie hebben. Dan komt het toch wat harder aan ofzo, maar ik vind het niet erg. Alleen op het moment zelf vind ik het vervelend, maar later weet ik wel dat ze het niet echt zo bedoeld.
Ik zou er inderdaad wel met mijn hond over kunnen praten en kijken of dat helpt, ik vind het niet echt raar klinken, ik heb het wel vaker gehoord.
Op school heb ik genoeg mensen om er over te praten, maar dat doe ik eigenlijk niet echt, omdat ik het eng vind om erover te praten en ook om een reden die in het antwoord aan MensPersoon staat.
Soms schrijf ik het wel op als mij iets dwars zit, de laatste tijd doe ik dat ook best vaak. Bij dit stuk deed ik dat ook, ik vind het toch fijn om met mensen te delen, maar omdat hier toch niemand weet wie ik ben, vind ik het niet zo moeilijk om hierop te delen.
Bedankt voor de tips, ik zal kijken welke voor mij werken :)
Inderdaad, eigenlijk houd niks mij echt tegen behalve mijn gedachtes.
Ik denk van tevoren al na over de dingen die fout kunnen gaan dus begin ik er meestal al niet aan, dus dat kan soms best lastig zijn. Maar ik kan er wel al mee beginnen zoals je al zei, dus ik ben ook al wel een beetje bezig met verhalen schrijven, dan zie ik later wel of ik er iets mee kan.
Huiswerk maken gaat inderdaad bijna niet. Ik heb er ook gewoon helemaal geen zin meer in, omdat ik toch niet over ga.
De hoop die ik heb om te leven zit ergens nog wel een klein beetje, soms voel ik er helemaal niks van en het enige wat me dan tegen houdt, is mijn hond eigenlijk. Mijn hond kan mij nog wel best vrolijk maken en ik vind het sneu voor haar, ze wacht altijd op me uit school dus het doet me dan een beetje denken aan de film Hachi en dat is ook de enige reden waarom ik het niet doe, voor mijn hond.
Soms denk ik dat ik mijn dromen niet waar kan maken, omdat ik het gevoel heb dat ik niks kan en ik weet nooit zo goed waar ik dan zou moeten beginnen.
Ik ben al wel uit de kast, maar het heeft er wel veel mee te maken. Soms kan ik mezelf goed accepteren, maar soms haat ik mezelf ook gewoon. Zou ik wel gelukkig zijn als ik me laat ombouwen? Want nu ben ik dat absoluut niet. Ik vind het lastig om in te schatten of ik dan wel zo gelukkig zou zijn en ik ben bang van niet.
Ik ben bang dat de haat aan mezelf altijd zou blijven.
Er zijn inderdaad wel veel mogelijkheden, maar het duurt ook allemaal zo lang. Ik kan gewoon niet langer meer wachten, want ik ben doodongelukkig. Ik sta nog anderhalf jaar op de wachtlijst voor het VUmc in Amsterdam. Dan moet ik eerst nog een heel traject afleggen. Ik ben ook wel bij wat andere gendertherapeuten of iets, maar het is allemaal nog een beetje onduidelijk of je daar ook een medisch traject kan starten, want nu kan dat alleen nog maar in Amsterdam (medisch traject is hormoonremmers en hormonen). Je moet alles langzaam opbouwen en ik ben pas 15 dus het duurt allemaal nog zo lang. Naam veranderen is al een heel gedoe, ze maken het allemaal zo moeilijk en dat maakt me gewoon echt gek.
Mijn moeder en ik zijn gewoon heel anders, ik ben bijna hetzelfde als mijn vader en daar heeft ze ook vaak ruzie mee. Zij wil er wel over praten, maar ik vind dat lastig.
De schoolarts is er van op de hoogte, ik praat wel met een soort psychologen waarbij ik ook een soort gendertherapie heb. Ik heb een aantal psychologen gehad, maar vaak met niet veel succes.
Ik praat dus niet met echte psychologen maar dat komt ook wel omdat ik al met veel andere mensen praat over het transgender gebeuren. Verder praat ik er alleen met mensen over als ze er naar vragen, ik begin er niet zelf over in ieder geval.
Ik weet dat mijn moeder van me houdt, maar tijdens ruzies vind ik dat altijd best lastig te beseffen, vandaar dat ik best veel negatieve dingen over mijn moeder hierin heb gezet.
Natuurlijk wil ik mezelf eigenlijk niks aan doen, maar soms heb ik het gevoel dat het niet anders kan. Ik wil gewoon echt even niet meer.
Bedankt voor het antwoorden allemaal!
Voor degene die geïnteresseerd zijn, ik heb nog een nieuw stukje geschreven over hoe het nu met me gaat.
Namelijk: Ik wil dood door school!
Schrik niet van de titel, ik heb gewoon heel veel aan mijn hoofd, opzich klopt het wel, maar als je het verhaal leest begrijpt je het misschien wat beter.
Groetjes.
Hoi Revi,
Het is jouw topic, dus je hoeft je helemaal nergens voor te verontschuldigen! Doe alles lekker op jouw tempo en frequentie. Daar is niks mis mee.
Je hond is je grote steun. Fijn om te horen 🙂 Een huisdier kan erg fijn zijn wanneer je je naar voelt. Dat merk ik zelf ook altijd. Even lekker knuffelen of spelen met je huisdier is gewoon fijn.
Beginnen is ook altijd lastig. Misschien is er iemand die je kan helpen om bepaalde dingen op te starten? Je wil graag schrijven en een Youtube account? Schrijven doe je al, dus in zekere zin ben je al begonnen. Je zou eens de dingen die je al hebt geschreven, kunnen verzamelen en bundelen. Koop een mooi boekje of notitieblokje en begin daar vanaf nu in te schrijven. Maak daar iets moois van. Een Youtube account is volgens mij ook zo gemaakt. Probeer daar dan eens mee te experimenteren. Van oefenen word je beter.
Je bent bang als dat je jezelf altijd zal blijven haten, ook als je in transitie zou gaan. Heb je al bepaalde veranderingen aan je kleding e.d.? Dus leef je al als een man? Draag je een binder? Hoe voelt dat? Ik ben zelf ook transgender, maar ik weet alleen zeker dat ik geen vrouw ben. Ik weet niet zeker of ik een man ben. Ik ga eigenlijk nog als vrouw door het leven en dat voelt erg naar. Ik ga binnenkort wat dingen proberen als man om te kijken hoe dat voelt. Het is natuurlijk allemaal niet helemaal ''echt'', maar ik denk dat het me heel erg kan helpen om te bedenken of dingen kloppen. Het kan je ook enorm veel zelfvertrouwen geven om dan te zien dat iets klopt. Toen ik mijn binder voor het eerst aantrok en in de spiegel keek, vond ik mezelf voor het eerst mooi. Of in ieder geval toch niet lelijk. Die kleine dingen kunnen bij elkaar heel veel verschil maken.
Je praat met gendertherapeuten over dit soort dingen. Heb je het gevoel dat dat een beetje helpt of vind je het eigenlijk alleen maar onzin? Het wachten duurt inderdaad ook wel erg lang. Jij hebt nog 1.5 jaar te gaan, ik moet zelf nog zo'n 2 jaar. Het is echt waanzin en vreselijk. De trajecten duren inderdaad ook lang, dus je hebt best veel geduld nodig en dat is soms gewoon moeilijk op te brengen. I get that. Maar geeft het niet ook een beetje hoop? Zelf heb ik namelijk wel soort van dat ik iets van hoop heb dat ik ooit echt mezelf zal zijn en er zo uit zal zien. Die hoop laat me nog doorgaan, omdat ik dat wil proberen, dat een kans wil geven. Hoe graag ik eigenlijk ook dood wil, er is een sprankeltje hoop en daar klamp ik me aan vast.
Je lijkt meer op je vader. Hoe ik jullie gezinssituatie? Zijn je ouders bij elkaar of gescheiden?
Kun je niet wat meer met je vader praten? Zou je dat prettig vinden? Of dat je vader misschien wat dingen aan je moeder uitlegt, als dat beter zou werken?
Ik ga zeker nog even naar je andere topic kijken :)
Gr. Pin
Het is jouw topic, dus je hoeft je helemaal nergens voor te verontschuldigen! Doe alles lekker op jouw tempo en frequentie. Daar is niks mis mee.
Je hond is je grote steun. Fijn om te horen 🙂 Een huisdier kan erg fijn zijn wanneer je je naar voelt. Dat merk ik zelf ook altijd. Even lekker knuffelen of spelen met je huisdier is gewoon fijn.
Beginnen is ook altijd lastig. Misschien is er iemand die je kan helpen om bepaalde dingen op te starten? Je wil graag schrijven en een Youtube account? Schrijven doe je al, dus in zekere zin ben je al begonnen. Je zou eens de dingen die je al hebt geschreven, kunnen verzamelen en bundelen. Koop een mooi boekje of notitieblokje en begin daar vanaf nu in te schrijven. Maak daar iets moois van. Een Youtube account is volgens mij ook zo gemaakt. Probeer daar dan eens mee te experimenteren. Van oefenen word je beter.
Je bent bang als dat je jezelf altijd zal blijven haten, ook als je in transitie zou gaan. Heb je al bepaalde veranderingen aan je kleding e.d.? Dus leef je al als een man? Draag je een binder? Hoe voelt dat? Ik ben zelf ook transgender, maar ik weet alleen zeker dat ik geen vrouw ben. Ik weet niet zeker of ik een man ben. Ik ga eigenlijk nog als vrouw door het leven en dat voelt erg naar. Ik ga binnenkort wat dingen proberen als man om te kijken hoe dat voelt. Het is natuurlijk allemaal niet helemaal ''echt'', maar ik denk dat het me heel erg kan helpen om te bedenken of dingen kloppen. Het kan je ook enorm veel zelfvertrouwen geven om dan te zien dat iets klopt. Toen ik mijn binder voor het eerst aantrok en in de spiegel keek, vond ik mezelf voor het eerst mooi. Of in ieder geval toch niet lelijk. Die kleine dingen kunnen bij elkaar heel veel verschil maken.
Je praat met gendertherapeuten over dit soort dingen. Heb je het gevoel dat dat een beetje helpt of vind je het eigenlijk alleen maar onzin? Het wachten duurt inderdaad ook wel erg lang. Jij hebt nog 1.5 jaar te gaan, ik moet zelf nog zo'n 2 jaar. Het is echt waanzin en vreselijk. De trajecten duren inderdaad ook lang, dus je hebt best veel geduld nodig en dat is soms gewoon moeilijk op te brengen. I get that. Maar geeft het niet ook een beetje hoop? Zelf heb ik namelijk wel soort van dat ik iets van hoop heb dat ik ooit echt mezelf zal zijn en er zo uit zal zien. Die hoop laat me nog doorgaan, omdat ik dat wil proberen, dat een kans wil geven. Hoe graag ik eigenlijk ook dood wil, er is een sprankeltje hoop en daar klamp ik me aan vast.
Je lijkt meer op je vader. Hoe ik jullie gezinssituatie? Zijn je ouders bij elkaar of gescheiden?
Kun je niet wat meer met je vader praten? Zou je dat prettig vinden? Of dat je vader misschien wat dingen aan je moeder uitlegt, als dat beter zou werken?
Ik ga zeker nog even naar je andere topic kijken :)
Gr. Pin
Lieve Revi,
Ik heb ook op dat punt in mijn leven gezeten, en nu ik jouw verhaal lees, voel ik de pijn opnieuw. Ik heb ook een lange tijd een "relatie" gehad met een acteur die ik toen leuk vond. Ik lag hele avonden met een foto van hem op bed te praten en gewoon samen te zijn. Op een gegeven moment kreeg ik een ring met een diamant erin van mijn oma, en toen zei ik tegen iedereen dat het mijn trouwring was. Ik was namelijk officieel getrouwd met Jason Isaacs, en ik wilde dat iedereen me dus ook aansprak met "mevrouw Isaacs". Nu ik eraan terugdenk moet ik lachen, maar het was echt een nare tijd.
Maar ik herken me in die hele situatie. Ik heb ook zelfmoord opgezocht. Helaas ben ik weleens verder gegaan dan het gewoon opzoeken. Ik heb met messen op mijn bed gezeten. Ik heb zelfs al eens een zelfmoord brief naar mijn ouders geschreven - en een aparte brief naar die acteur - over hoe ongelukkig ik was. Op de brief naar de acteur schreef ik dat hij me in leven hield, maar dat ik het niet meer vol kon houden. Ook schreef ik dat het me speet en dat ik van hem hield.
Probeer een beetje positiviteit te vinden in je leven, al zijn het maar kleine dingen. Het heeft mij gered. Klinkt heel vaag, maar ik kan het niet duidelijker krijgen. Probeer gewoon de kleine goede dingen te onthouden, en de negatieve dingen te negeren.
Ik heb ook op dat punt in mijn leven gezeten, en nu ik jouw verhaal lees, voel ik de pijn opnieuw. Ik heb ook een lange tijd een "relatie" gehad met een acteur die ik toen leuk vond. Ik lag hele avonden met een foto van hem op bed te praten en gewoon samen te zijn. Op een gegeven moment kreeg ik een ring met een diamant erin van mijn oma, en toen zei ik tegen iedereen dat het mijn trouwring was. Ik was namelijk officieel getrouwd met Jason Isaacs, en ik wilde dat iedereen me dus ook aansprak met "mevrouw Isaacs". Nu ik eraan terugdenk moet ik lachen, maar het was echt een nare tijd.
Maar ik herken me in die hele situatie. Ik heb ook zelfmoord opgezocht. Helaas ben ik weleens verder gegaan dan het gewoon opzoeken. Ik heb met messen op mijn bed gezeten. Ik heb zelfs al eens een zelfmoord brief naar mijn ouders geschreven - en een aparte brief naar die acteur - over hoe ongelukkig ik was. Op de brief naar de acteur schreef ik dat hij me in leven hield, maar dat ik het niet meer vol kon houden. Ook schreef ik dat het me speet en dat ik van hem hield.
Probeer een beetje positiviteit te vinden in je leven, al zijn het maar kleine dingen. Het heeft mij gered. Klinkt heel vaag, maar ik kan het niet duidelijker krijgen. Probeer gewoon de kleine goede dingen te onthouden, en de negatieve dingen te negeren.
Jeetje wat heftig! Het is zo rot om je zo te voelen. Maar blijf vechten, hoe moeilijk dat ook is. En blijf er goed over praten met mensen als er weer zelfmoordgedachtes opkomen. Niemand verdient dit en jij dus ook niet! Zoals ik al zei blijf vechten...... vroeg of laat zul je dan uit deze dip komen.... je wordt later sowieso een heel goede schrijver hoor! Al aan het begin toen ik nog niet had gelezen dat je schrijver wilde worden dacht ik al van wow Revi kan mooi schrijven.....!
Ik herken het trouwens heel erg van dat je je inbeeldt wie je over 10 jaar wilt zijn. Dat heb ik ook heel erg. Laatst zei iemand tegen mij: “probeer te genieten van alle kleine dingen in het leven”. Ik vind dat ook zeer lastig en zie nu in alles somberheid en voel me rot. Ik kan me goed voorstellen dat dat voor jou ook zo is. Maar ik geef je dus toch als tip mee... ga bijvoorbeeld een ijsje eten een geniet daarvan of even een wandeling op het strand of een mooi verhaal schrijven, wat je vast heel goed kan, en probeer daar van te genieten. Als je dat vaak doet, hoop ik dat dat jou veel gelukkiger gaat maken. Want een ideaal beeld hebben kan ook heel lastig zijn. Met de tijd kan je dan misschien gaan stressen/teleurgesteld raken als t steeds maar niet gebeurt.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
