Skip to main content

Oke hier wat info voor je gaat lezen ik ben 12 jaar en ik zit nu op het gymnasium. Mijn vader en broer hebben beide diabetes. Ik heb 2 broers en 2 zusjes.

 

Oke mijn verhaal begon rond groep 5 denk ik, ik was 7 of 8. We leefde net 1 jaartje in een dorp in een nieuwbouw huis het was de eerste nieuwbouw woning in het dorp en ook de grootste wij als kinderen (mijn zusje, mijn 2 broers en ik) hadden veel vrienden en konden met iedereen overweg gaan. Er woonde mensen in de buurt die fking asociaal zijn en die kinderen konden met niemand overweg en hadden bijna allemaal een winkelverbod maar die mensen waren dus jaloers op ons dus ze gingen bij de woningbouw en politie allemaal leugens over ons vertellen en 1 volwassene probeerde ook een baksteen naar mn broer te gooien t had m bijna geraakt. Maar de politie en woningbouw geloofde ze en we werden uit huis gezet (mn moeder was net 3 weken zwanger) Mijn zusje en ik gingen bij mijn tante wonen en mijn ouders bij mn oma en mn broers bij kennissen. Mijn vrienden begonnen me te pesten doordat en ik sloot me af van iedereen. Na een jaar verhuisde we een uurtje verderweg en daar bleven we een paar maanden toen verhuisden we weer en mijn moeder beviel, mijn vader en ik deden alles thuis (het huishouden de boodschappen etc.) we hadden een super goede band. Maar mijn vader kreeg een herseninfarct en lag 1.5 jaar in t ziekenhuis. Elke dag na school fietste ik 1.5 uur naar het ziekenhuis om hem te bezoeken maar na een aantal maanden negeerde hij me als ik op bezoek kwam en ging hij slapen enz. Thuis deed ik alles ik voedde mn net geboren zusje zowat op en deed t huishouden en de boodschappen. Op school had ik geen vrienden meer en ik werd nog erger gepest en ik kreeg last van woedeaanvallen. Mn cijfers gingen omhoog omdat ik me alleen maar focuste op school en thuis. Mn vader kwam eindelijk uit het ziekenhuis en we verhuisde weer dus weer vrienden achter laten. Mn ouders begonnen mij te negeren en praatte alleen tegen me als ik iets verkeerd deed en dan scholden ze me uit. Ik begon mezelf te snijden en ik kreeg zelfmoordgedachten. Toen was mijn docent (hij was achter in de 60)  een soort van vader voor me en ik vertouwde hem met alles we hadden die docent voor 2 jaar groep 6 en 7. Maar hij ging met pensioen en ik zag hem nooit meer. Ik heb sindsdien vertrouwensproblem. Maar ik stond er alleen voor en ik ging meer snijden en hier ben ik nu. Ik ben een fking 12 jarig emotioneel wrak en mentaal ben ik al jaren geen kind meer en ik ben hopeloos.

Ik heb geen idee wat ik kan doen om mn leven weer op te pakken. 

Thuis scheldt iedereen me uit en op school schelden mijn 'vrienden' me achter mn rug om uit. 

Dit is de eerste keer dat ik hierover 'praat' en ik weet dat ik hulp moet zoeken anders ben ik hier niet lang meer maar het is gewoon niet mogelijk.

 

Bedankt voor het lezen van mn levensverhaal en alsjeblieft reageer hoe k mn leven kan fixen.

Hoi Wortel,

We lezen dat je in een lastige situatie zit. Het is goed dat je op het forum bij De Kindertelefoon komt. Als je hierover wilt praten kun je elke dag tussen 11:00 en 21:00 gratis en in vertrouwen bellen (0800-0432) of https://www.kindertelefoon.nl/13-18/chat/. Je bent ook welkom om te bellen (0900-0113) of chatten (www.113.nl) met 113 Zelfmoordpreventie. Zij zijn gespecialiseerd in het praten over zelfmoord en zijn dag en nacht bereikbaar. Je kunt bij hen ook gratis een online therapie volgen: dan spreek je meerdere keren met dezelfde psycholoog en blijft nog steeds anoniem.

Hartelijke groet en veel sterkte,
Laura
De Kindertelefoon


Zielig verhaal, stom dat je met zo een jeugd moet verduren te krijgen. Ik denk wel dat je een chille kerel bent. En dat eens als je volwassen word en je niet meer naar je ouders hoeft te luisteren, dat je dan snel nieuwe vrienden zal maken als je in jezelf gelooft, en dat het in de toekomst wel goed zal komen als je nu nog even vol houd. Misschien kan je ook met je familie waar je wel een goede band mee hebt vaker afspreken, ik denk dat dat je ook wel deugd zal doen.

Groetjes 

Jongen 17 jaar

 

 


 Jow man, bedankt voor je reactie  en steun alleen k ga niet echt met andere fanilieleden om van mn moeders kant bijna allemaal dood en van mn vaders kant wonen ze in Italië dus ja.

Groetjes,

 

Wortel


Ik weet het niet man, toen ik jong was voelde ik me ook vaak niet goed in m'n vel, dus kan zijn dat het aan de leeftijd hangt want nu ben ik gelukkiger dan vroeger en zie je meer het nut van bepaalde dingen ook word je volwassener krijg je je eigen mening, doe je al eens vaker je eigen zin, het belangrijkste is dat je in je zelf gelooft, vroeger dacht ik ook dat je goed naar andere moest omkijken, maar ik heb geleerd egoïsme is iets goed soms is het beter om gewoon aan je zelf te denken en je eigen goesting te doen en zeg gewoon fuck iedereen ik doe waar ik zin in heb en als het u niet aan staat fuck off... Durf dingen in groep te zeggen argumenteer op de juiste manier waarom je bepaalde dingen zegt en mensen zullen snel respect voor je hebben!! Hou de moed er in


Haa jong!

Echt heftig dat je dit meemaakt, oprecht. Als eerste mag je je echt beseffen hoe sterk je bent hier in, dat je elke dag nog kiest om door te strijden ondanks zulke omstandigheden (en ook nog op zo’n jonge leeftijd). Echt, props to you!

Wat mij persoonlijk heel erg geholpen is is een gezonde manier vinden om ermee te dealen. Iets waar je al je woede en emoties gewoon er uit kan gooien at all times, en dat kan van alles zijn. (hobby’s, mindfullness, etc.) Dat is iets persoonlijks, maar je kan het altijd uitproberen :)

Maar het allerbelangrijkste is eigk dat je hier echt niet alleen voor staat. Echt niet. Ookal ziet het er nu naar uit dat je niemand hebt, geen licht aan het einde van de tunnel ziet, dat is niet voor altijd. Zelfs het leven is niet voor altijd, dus deze pijn ook niet. Ik spreek hier ook uit ervaring tho, ik weet precies hoe je je voelt. Dat je gewoon op dat punt zit dat je er geen raad meer mee weet.

Maar trust me, de toekomst heeft nog veel geweldige dingen voor jou in petto als je nu nog ff volhoud. Hang in there bud! Het is nu btw tien maanden later lol, hoe gaat het nu eigk met je?

Hope this helps!


Groet,
seabreezes


Hoi Wortel,

 

Het kan misschien dom klinken over wat ik ga zeggen maar het heeft mij heel erg veel geholpen. Ik was totaal niet blij een jaar geleden en heb ook heeel erg veel last van mijn ouders om het zo maar te zeggen maar ik heb een koptelefoon gekocht en heb hem eigenlijk de hele dag op. Ik ben eigenlijk verslaafd aan muziek geraakt maar ik ben nu echt blij, ik loop eigenlijk altijd met een glimlach op mijn gezicht en eigenlijk best goed geworden in het negeren van mijn ouders en niet op die manier van vol negeren (anders krijg ik straf) maar als ze me uitschelden raakte me dat normaal maar nu komt het niet meer binnen ofzo en wanneer ik me verdrietig voel zet ik meteen mijn koptelefoon weer op en zet even lekker een muziekje aan. Dit is wat mij heel erg helpt en misschien jou ook? Ik hoop dat het allemaal goed komt.

 

Xx anoniememeid


Reageer