Hoi @Yara74
Ik ben nooit echt gediagnosticeerd met autisme maar ik heb zoiezo 3 psychologen gehad die zeiden dat ik op het ass zat. Dus ik word direct bij die psycholoogen weg ge haald omdat het "onzin en zo is". Dus als ik er over begin dan worden ze boos op mij omdat ik niet "ziek" dus ik houd mij nu maar stil, omdat ik bang ben voor de reactie die ik krijg als ik er over begin.
Verveld dat je familie er zo op reageert ik weet zo geen dingen die je kunnen helpen, ik hoop dat ze het gaan snappen.
Groetjes ik @SadLightbulb
Om eerlijk te zijn, je bent zelf verantwoordelijk. Je kunt niet verwachten dat iedereen zich aan jou gaat aanpassen, ook al lijken die aanpassingen klein.
Wil je geen drukte? Ga dat dan uit te weg. Geen aanraking? snauw ze elke keer af als ze het doen en ze laten je met rust.
Hoop dat je hier iets aan hebt.
Hey, ik zit ook bij een psycholoog. Er is een bij mij een kans op autisme, maar dat moeten ze nog verder uitzoeken. Ik heb wel al verlenging gekregen op toetsen, ik weet niet of jij dat ook nodig hebt?
Met grote drukte en luide mensen doe ik meestal oortjes met muziek in, die noise cancelling zijn (ik gebruik de samsung earbuds 2 pro). Die helpen me meestal wel, en anders loop ik weg of ga ik naar de wc om heel even rustig te worden van alle drukte. En met dat aanraken... ik vind dat ook super vervelend. Meestal schrik ik en 'spring' ik weg, maar je kan ook gewoon zelf ervan weglopen. Het is eigenlijk gewoon bijna aanranding als ze dat doen zonder toestemming.
Ik loop al een aantal jaren te zeggen dat er iets is met mijn hoofd, datt ik misschien wel autistisch, add'er of hoogsensitief ben. Maar dit werd allemaal niet serieus genomen door mijn familie. Nu pas ik een psycholoog had genomen zonder dat zij dat wisten. Ik denk gewoon omdat als zij aan autisme dachten, meteen aan de ergste vorm ervan dachten. En ze daarom nooit zouden denken dat ik het zou hebben. Want dan ben je 'raar'. Maar dit is een ouderwets beeld ervan. Je bent niet raar, surprise!
Nu mijn ouders zien dat ik uit mezelf een psycholoog heb geregeld ervoor, nemen ze het wel een beetje meer serieus. Al zit me vader nog wel aan me. Laat het zien dat je het echt meent en dat je sommige dingen echt niet fijn vind en dat je daar oprecht niks aan kan doen. Zo werken je hersenen eenmaal.
Kijk vroeger, als klein kind vond je het niet erg om geknuffeld te worden, maar dat was omdat je klein en naïef was; je dacht dat het zo moest, want iedereen deed het, er iets van zeggen zou je te eng vinden misschien.
Maar als je gewoon serieus laat zien dat de dingen je echt triggeren, en dan hoef je niet meteen boos te worden, maar gewoon weglopen en jezelf afsluiten. Dan hebben ze dat door en hopelijk nemen ze je dan wel serieus. En dan anders hup naar de psycholoog.
Hopelijk heb je hier wat aan ;)
het is vervelend dat je niet serieus word genomen. ik heb zelf al eens een keer een test gedaan maar daar kwam uit dat ik geen autisme had. ik ga nog een test krijgen omdat ik moet weten wat er ‘mis’ is. ik kan me nergens op concentreren, heb moeite met dingen opslaan in mijn hoofd, zie kleine fouten en imperfecties heel snel, sluit me graag af, heb moeite met socialiseren en ik kan lastig tegen kritiek. ik heb wel van meer dingen last maar dan ben ik over twee dagen nog niet klaar.
veel van deze dingen herken ik ook bij mijn vader en broer die allebei het logootje autisme hebben gekregen. mijn vader ziet snel fouten en mijn broer raakt snel afgeleid van wat ik ook heb. dat van mijn broer ziet er soms hilarisch uit (dan wordt hij wakker, gaat naar beneden en staat 5-10 minuten voor de tv voordat iemand tegen hem verteld dat hij moet gaan zitten. dan loopt hij naar de kast met telefoons pakt, zijn mobiel, loopt weer naar de plek waar hij eerst stond en gaat daar weer 5-10 minuten staan voordat iemand hem weer verteld dat hij moet gaan zitten. hij gaat dan eindelijk zitten en blijft zo met zijn mobiel een paar uur zitten tot dat er tegen hem wordt gezegd dat het tijd wordt om aan te kleden. soms ben ik al in de kleren en vraag dan aan mijn moeder of hij al had gegeten. en dan is het vaak 12 uur is hij wakker geworden om 10 uur of eerder en dan heeft hij nog niet gegeten).
bij mij merk ik dat ik energie opsla. dat klinkt waarschijnlijk heel raar maar ik leg het even uit. op school heb ik twee vriendinnen met allebei autisme. die zijn heel druk en reageren die energie af op mij. ik neem het op en de eerstvolgende persoon die ik zie/spreek krijgt dus al die energie op zich af. dat is alleen niet zo handig en zeker niet als er een lage tafel is en je been trilt als een gek.
en dat aanraken. ik vind het ook niet fijn als mensen mij aanraken. maar dat is omdat het mijn body is.
bij mij wordt er helaas door mijn familie ook niet zoveel rekening gehouden met mijn (mogelijke) autisme. het is altijd dat ik me moet aanpassen voor mijn broer. ik heb ook een eigen leven.
ik heb me al voor hem aangepast. ik heb voor mijn verjaardag een beker van heb gekregen omdat ik de liefste zus was en altijd als een tweede moeder voor hem voelde. dat hoort niet. ik weet dat ik rekening moet houden met mensen die ‘een rugzakje’ hebben. maar dat betekent ook dat ik ook gevoelens heb waar rekening mee gehouden moet worden.
een heel verhaal maar eigenlijk boeit alleen de helft of minder ervan. dat is dus ook een teken van autisme van mij. ik vertel te veel details die er niet bij moeten
Zeg tegen een iemand die je goed kent, vertrouwt en je wel geloofd dat het zo is en of die een goed gesprek met ze wil voeren.
Zelf heb ik geen autisme maar ik ken wel een aantal autisten en een paar hebben er een positieve eigenschap van gemaakt en kijken er ook allee zo naar misschien dat dat voor jezelf fijner is.
Hoi,
Echt vervelend dat je niet serieus wordt genomen. Ik ben een meisje van 13 jaar en heb ook autisme, maar mijn ouders nemen dat wel serieus. Misschien komt dat ook wel omdat mijn vader het ook heeft, en ik werd gediagnostiseerd toen ik 9 of 10 was. Mijn ouders zijn het niet met het gezegde “Iedereen is wel een beetje autistisch” eens, want je hebt het of je hebt het niet. Zolang je er niet mee bent gediagnostiseerd, mag je niet zeggen dat je autisme hebt, ook al heb je veel kenmerken ervan. Pas als er echt uitkomt dat je autisme hebt.
Maar soms heb ik wel het gevoel dat ze me niet echt begrijpen, een voorbeeld: Als ze een leuk liedje op de radio horen, dan willen ze hem nog wel eens extreem luid zetten. Dat doet zo enorm veel pijn aan mijn oren, en ik vraag of ze hem wat zachter willen zetten, maar dan antwoorden ze met dat het een heel leuk liedje is en dat dat echt wel even kan. Dat vind ik niet enorm fijn. Soms vinden ze ook dat ik me een beetje aanstel, terwijl dat niet echt zo is.
Mijn beste vriend neemt mijn autisme niet echt serieus, en maakt er vaak grapjes over. Dat vind ik niet erg, omdat hij eigenlijk niks serieus neemt. Ik zit ook in een klas met veel kinderen die neurodivergent zijn. Ik weet niet of Hoogbegaafdheid daar ook bij hoort (volgens mij niet), maar dat hebben heel veel kinderen in mijn klas. Ook hebben een paar kinderen autisme, en ook een paar ADHD/ADD. Toch wordt er veel om autisme gescheld, maar ik reageer er niet op. Die kinderen weten toch niet beter.
Ik vind het ook stom dat je ouders zeggen dat je “normaal” moet doen, want wie bepaald wat normaal is of raar? Normaal is hetzelfde als perfect zijn: Onmogelijk.
Groetjes E :)
