Hallo,
Ik ben echt klaar met alles. School en thuis. Ik wil beide situaties graag met jullie delen.
Op school word ik genegeerd, ze lopen langs me en gaan ergens anders zitten terwijl ik alleen zit. Ik voel me niemand op school. Elke dag als ik naar school moet denk ik: ooit komt er een einde aan je dag en ben je weer thuis. Ik kan met niemand samenwerken, want zij denken: het komt wel en ik denk: laten we nu beginnen. Wat mijn mentor hier op te zeggen is dat ik niet expres word genegeerd maar dat het onbewust is. En bij die groepsopdrachten zegt ie: ja dat is jullie probleem. Maar het is wel de opleiding die ik wil doen.
Dan nu thuis. M'n ouders zeiken me compleet af. Ik doe dit niet goed, ik zie er niet uit, ik verzorg me niet goed etc etc. Ze worden dan boos op me en beginnen ze tegen me te schreeuwen. M'n vader maakt ook vaak vervelende grapjes over m'n uiterlijk waar ik niks aan kan doen, ik word hier onzeker van. Ik doe alles fout in zijn ogen. Mijn broer slaat me, beledigt me en kan nooit normaal tegen me doen. Ik heb meerdere malen hierover gepraat met ze, maar ze gaan gewoon door. Voorbeeldje: hey scheer je is! (dit hoor ik elke dag 10x ofzo), dan heb ik me geschoren en dan is het: hey ga is naar de kapper!! Gelijk weer wat anders te zeiken. Daarnaast lachen mijn ouders om mijn broers grapjes over mij en negeren ze heet gewoon als hij me slaat.
En zo kan ik wel doorgaan.
Ik voel me alleen. En toch... Toch zeggen ze dat ze van me houden. Dat gevoel heb ik niet. Ik wil ook helemaal geen oud en nieuw thuis vieren maar als ik het ergens anders doe voel ik me schuldig.
Ik moet naar school, ik moet moeilijke keuzes maken, ik moet aanhoren wat ik fout doe, ik moet in elkaar geslagen worden, ik moet ik moet ik moet... Maar dit is niet wat ik wil. Dit is niet hoe ik verder wil. Ik haal maar heel weinig plezier uit m'n leven. Alleen uit m'n 2 vrienden en m'n vriendin en m'n honden. Voor de rest? Heb ik eigenlijk geen reden om te leven. De zelfmoord gedachtes groeien ook steeds beetje bij beetje. In de afgelopen maand is het sterk gegroeit.
Ik ben er klaar mee.
Echt klaar mee.
Bladzijde 1 / 1
Hey Kaasplank
Niet fijn dat het er in je omgeving zo aan toe gaat. Het moet erg vervelend zijn om steeds zo'n nare commentaar te horen.
Je ouders zeggen dat ze van je houden, maar ze kwetsen je. Zou je, op zo'n moment dat ze zeggen dat ze van je houden, kunnen aangeven wat je niet fijn vindt?
Is er op school een leraar of begeleider waar je bij terecht kan?
De huisarts kan je helpen. Je kan er praten, en eventueel doorverwezen worden naar verdere hulp. Je kan ook steeds terecht bij 113.
Praat je hierover met je vrienden of je vriendin? Vaak lucht het op om te delen waar je mee zit.
Groetjes
Kenshin
Niet fijn dat het er in je omgeving zo aan toe gaat. Het moet erg vervelend zijn om steeds zo'n nare commentaar te horen.
Je ouders zeggen dat ze van je houden, maar ze kwetsen je. Zou je, op zo'n moment dat ze zeggen dat ze van je houden, kunnen aangeven wat je niet fijn vindt?
Is er op school een leraar of begeleider waar je bij terecht kan?
De huisarts kan je helpen. Je kan er praten, en eventueel doorverwezen worden naar verdere hulp. Je kan ook steeds terecht bij 113.
Praat je hierover met je vrienden of je vriendin? Vaak lucht het op om te delen waar je mee zit.
Groetjes
Kenshin
Dankjewel voor je reactie!
Ik heb het er wel is over met m'n ouders als ze in een goede bui zijn, maar dan gaat het paar dagen later weer verder.
Ik zal inderdaad even rondliepen voor contact en hulp. Dat moet ik wel doen!
Nogmaals bedankt!
Ik heb het er wel is over met m'n ouders als ze in een goede bui zijn, maar dan gaat het paar dagen later weer verder.
Ik zal inderdaad even rondliepen voor contact en hulp. Dat moet ik wel doen!
Nogmaals bedankt!
Jammer dat je ouders vaak hervallen in het kwetsen. Goed dat je van plan bent hulp te zoeken. Ik hoop dat je daar de nodige steun vindt. Je kan in ieder geval hier steeds terecht :)
Groetjes
Kenshin
Groetjes
Kenshin
Hee lieverd!
praat er goed over met je ouders en als weer beginnen herriner ze er dan aan! En over je broertje... ik zou heel boos worden of zorg gewoon dat als hij je slaat jij ontwijkt of dat jij er iets tegen verzint
op school is dat wel heel rot! Praat er met je mentor of lievelingsdocent over of je vriendinnen of probeer naar mensen toe te stappen!
Je komt er wel uit! Maar alsjeblieft geen zelfmoord dat is geen goede oplossing! Geloof me...
praat er goed over met je ouders en als weer beginnen herriner ze er dan aan! En over je broertje... ik zou heel boos worden of zorg gewoon dat als hij je slaat jij ontwijkt of dat jij er iets tegen verzint
op school is dat wel heel rot! Praat er met je mentor of lievelingsdocent over of je vriendinnen of probeer naar mensen toe te stappen!
Je komt er wel uit! Maar alsjeblieft geen zelfmoord dat is geen goede oplossing! Geloof me...
Hoi Kaasplank,
Op school wordt je genegeerd door mensen en daarom voel je je erg alleen. Die vrienden waar je over schreef, zitten die bij jou op school?
Je zou kunnen proberen om zelf initiatief te tonen voor contact. Kom wat later de lessen in, zodat er al mensen zitten. Dan kun je naast iemand gaan zitten. Kijk in de pauze eens rond of je nog anderen alleen ziet zitten en maak contact met hen.
Dat over die opdrachten herken ik ook. Ik wil meteen beginnen, maar mijn klasgenoten stellen alles vaak uit... Het enige wat ik kan aanraden is om voor jezelf een planning te maken en die in de groep te gooien. Jij maakt jouw gedeelte en vervolgens kijk je of en hoe ze het oppakken. Dit is vaak erg irritant, omdat je het dan meestal alsnog zelf moet doen... Ik struggle hier ook mee.
Je krijgt veel kritiek van je ouders. Wanneer ze in een goede bui zijn, confronteer je ze hier wel eens mee. Dat vind ik erg knap van je. Helaas vervallen ze wel weer steeds in hun oude gewoontes. En als je ze hier direct op wijst? Heeft dat dan nog nut?
Je broer slaat je zomaar en je ouders doen hier niks mee. Wat als jij hem een keer hard terug mept? Denk je dat dat verschil maakt?
Voor je thuissituatie wil ik je nog wijzen op Veilig Thuis. Je kan met hen contact opnemen om over je thuissituatie te praten. Zij zouden je moeten kunnen helpen hiermee. Je kan ze gratis en 24/7 bereiken op 0800 2000 voor advies en/of hulp.
Jouw zelfbeeld is hierdoor naar beneden gegaan. Dat begrijp ik. Ik wil je aanraden om hierover met iemand te praten. Dat kan één van je vrienden zijn, maar dat kan ook een vertrouwenspersoon zijn, de huisarts of de Kindertelefoon. Ik hoop dat dat iets helpt.
Gr. Pin
Op school wordt je genegeerd door mensen en daarom voel je je erg alleen. Die vrienden waar je over schreef, zitten die bij jou op school?
Je zou kunnen proberen om zelf initiatief te tonen voor contact. Kom wat later de lessen in, zodat er al mensen zitten. Dan kun je naast iemand gaan zitten. Kijk in de pauze eens rond of je nog anderen alleen ziet zitten en maak contact met hen.
Dat over die opdrachten herken ik ook. Ik wil meteen beginnen, maar mijn klasgenoten stellen alles vaak uit... Het enige wat ik kan aanraden is om voor jezelf een planning te maken en die in de groep te gooien. Jij maakt jouw gedeelte en vervolgens kijk je of en hoe ze het oppakken. Dit is vaak erg irritant, omdat je het dan meestal alsnog zelf moet doen... Ik struggle hier ook mee.
Je krijgt veel kritiek van je ouders. Wanneer ze in een goede bui zijn, confronteer je ze hier wel eens mee. Dat vind ik erg knap van je. Helaas vervallen ze wel weer steeds in hun oude gewoontes. En als je ze hier direct op wijst? Heeft dat dan nog nut?
Je broer slaat je zomaar en je ouders doen hier niks mee. Wat als jij hem een keer hard terug mept? Denk je dat dat verschil maakt?
Voor je thuissituatie wil ik je nog wijzen op Veilig Thuis. Je kan met hen contact opnemen om over je thuissituatie te praten. Zij zouden je moeten kunnen helpen hiermee. Je kan ze gratis en 24/7 bereiken op 0800 2000 voor advies en/of hulp.
Jouw zelfbeeld is hierdoor naar beneden gegaan. Dat begrijp ik. Ik wil je aanraden om hierover met iemand te praten. Dat kan één van je vrienden zijn, maar dat kan ook een vertrouwenspersoon zijn, de huisarts of de Kindertelefoon. Ik hoop dat dat iets helpt.
Gr. Pin
Hallo Kaasplank,
Allereerst wil ik laten weten dat ik enorm met je meeleef, ik herken je situatie.
Weten jouw vrienden van jouw thuissituatie af, anders zou ik adviseren om in ieder geval het aan iemand te vertellen die je ermee vertrouwt. Dit kan heel erg opluchtend werken.
Ook weet ik uit ervaring dat goed slapen een goed begin is voor het oplossen van dit soort situaties. Het klinkt misschien heel kinderachtig, maar als je geen vast slaapritme hebt, is het misschien handig om die alsnog op te bouwen. Na een week goed te slapen, om 10 uur naar bed gaan en goed uitgerust zijn voel je je een stuk beter, denk je helderder na en kan je beter gesprekken voeren.
Als ik dit zo lees werkt misschien duidelijker zijn naar je ouders. Ouders hebben het in de tijd van de puberteit van hun kind ook lastig, en zo heeft elke ouder een andere manier van omgaan met veranderingen. Ik wil niet zeggen dat dit altijd helpt, maar probeer heel duidelijk je grens aan te geven op het moment zelf. Als er een opmerking wordt gemaakt, zeg dan meteen, heel duidelijk en zelfverzekerd dat jij het er niet mee eens bent dat ze zulke opmerkingen maakt.
De schoolsituatie, is niet echt iets waar ik een antwoord op heb, maar hou het nog vol. Zodra het slaapritme er goed in zit en de thuissituatie iets vrolijker wordt denk ik dat het op school ook veel beter zal gaan
Groetjes Nick
Allereerst wil ik laten weten dat ik enorm met je meeleef, ik herken je situatie.
Weten jouw vrienden van jouw thuissituatie af, anders zou ik adviseren om in ieder geval het aan iemand te vertellen die je ermee vertrouwt. Dit kan heel erg opluchtend werken.
Ook weet ik uit ervaring dat goed slapen een goed begin is voor het oplossen van dit soort situaties. Het klinkt misschien heel kinderachtig, maar als je geen vast slaapritme hebt, is het misschien handig om die alsnog op te bouwen. Na een week goed te slapen, om 10 uur naar bed gaan en goed uitgerust zijn voel je je een stuk beter, denk je helderder na en kan je beter gesprekken voeren.
Als ik dit zo lees werkt misschien duidelijker zijn naar je ouders. Ouders hebben het in de tijd van de puberteit van hun kind ook lastig, en zo heeft elke ouder een andere manier van omgaan met veranderingen. Ik wil niet zeggen dat dit altijd helpt, maar probeer heel duidelijk je grens aan te geven op het moment zelf. Als er een opmerking wordt gemaakt, zeg dan meteen, heel duidelijk en zelfverzekerd dat jij het er niet mee eens bent dat ze zulke opmerkingen maakt.
De schoolsituatie, is niet echt iets waar ik een antwoord op heb, maar hou het nog vol. Zodra het slaapritme er goed in zit en de thuissituatie iets vrolijker wordt denk ik dat het op school ook veel beter zal gaan
Groetjes Nick
En dit vind ik een goed advies, zolang je voorzichtig bent. Ik denk dat jij de enige bent die inziet hoe heftig het slaan is, in welke situatie het voorkomt en hoe je broer is. Al deze factoren spelen een rol in zijn mogelijke reactie. Dus wees voorzichtig als je besluit om terug te slaan, maar als je terugslaat, probeer slim te zijn. Ontwijk eerst voordat je slaat, dat geeft hem sneller een gevoel van verslagenheid en zorgt er misschien voor dat hij in de gaten heeft dat het niet werkt. Sta er ook zelfverzekerd bij, dit versterkt het effect.
Hou er nog steeds rekening mee dat wij niet weten wat zijn reactie zal zijn. Dat is iets dat jij moet inschatten
Groetjes Nick
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
