Waar de verschijningen (zal ze even zo noemen) vandaan komen en waarom ze er zijn is nog niet duidelijk. Mediant heeft je ook nog niet kunnen vertellen wat voor psychose je hebt. Dat is vervelend. Ik raad je aan om zo veel mogelijk te praten, ook over de kleinste dingen. Dingen die voor jou normaal zijn, kunnen doorslaggevend zijn in het stellen van een diagnose. Vertel maar heel gedetailleerd wat je allemaal ervaart. Misschien helpt het om op te schrijven wat je wanneer ziet. Wie weet vind je er een patroon in.

Ook een fijne avond (of ochtend / middag) voor jou

Hoi Mr.S

Wat vervelend tot je nog steeds last heb van schimmen en ogen die je aankijken. Of heb je daar geen last van? Want aan de ene kant zeg je tot je een gave hebt tot je geesten kunt zien en tot ze vriendelijk zijn maar aan de andere kant zeg je tot je last heb van schimmen en ogen die je aankijken. Is het dan niet zo tot die schimmen ook geesten zijn?
Dan vroeg ik me ook af hoeveel je bezig bent met die 6e zintuig? Kijk je bijvoorbeeld filmpjes op internet, zoek je naar afbeeldingen en lees je er veel over? Het kan namelijk zo zijn tot je er zo op gefocesd en geïnteresseerd bent tot je in je hoofd denkt hetzelfde wat bijvoorbeeld gezegd wordt in filmpjes of op internet tot je dat zelf ook gaat zien en voelen. Dan wil ik niet zeggen tot dat betekent tot je liegt of het verzint, want voor jou is het dan zo echt tot je hersenen eigenlijk een soort beeld maken zodat je het zelf ziet.

Daarbij zeg je tot je het slecht vindt van Mediant tot zij je nog steeds niet kunnen vertellen wat voor psychose je hebt. Dit vind ik wel een beetje raar want weet je eigenlijk wel hoeveel soorten psychoses er zijn, je hebt bijvoorbeeld schizofrenie, bipolaire stoornis, manisch-depressieve stoornis, waanstoornis, depressie met psychotische klachten, enz. Psychose klinkt simpel om een diagnose te stellen maar dat is het niet en dat komt omdat die ziekte zich kan aanpassen. Kijk als je alleen depressie had dan had je een aantal kenmerken die daarbij passen zoals lange tijd neerslachtig, verlies van interesse, moeite met ADL (alle dagelijkse levensverrichtingen). Die kenmerken kun je dan koppel aan een ziekte. Maar bij psychose is dat niet zo makkelijk en dat komt mede doordat de persoon geen ziektebesef heeft. Jij zegt namelijk ik heb een zesde zintuig, ik zie geesten en kan ook met ze praten. Ik weet welke goed zijn en welke slecht. Eigenlijk zeg je dan ik heb geen probleem, want ik heb er geen last van. Dus luister en zeg je dan wel alles eerlijk tegen de psycholoog/ psychiater? En doe je dan ook wat zij tegen jouw zeggen?
Ik zelf zou dat niet doen want ik ben niet ziek, ik wil wel dood en ik heb wel last van schimmen en ogen die me aankijken maar van die geesten heb ik geen last van.

De psycholoog/psychiater kan dan minder goed zijn werk doen, want zeg je wel alles? Ligt er een gedachte onder die hij nog niet heeft vertelt?
Toen ik depressief was heeft het ook heel lang geduurt voordat er een diagnose kwam, eerst waren er heel wat gesprekken op de crisisdienst en daarna moest ik vragenlijsten invullen. Pas daarna kwam eruit tot ik ernstig depressief was en tot ik een sociale stoornis had. Ik ben toen gestuurd naar een instelling waar ze over autisme spraken. Alleen kon ik me daar helemaal niet in vinden, de therapie werkte niet en ik voelde me me alleen maar slechter. Daarna nog meer testen gehad en daar kwam uit tot ik geen autisme had maar alleen tekens, zoals niet aankijken, overgevoelig voor licht, alles letterlijk nemen. Maar goed ik was toen al wel een jaar verder en ik was geen centimeter voor uit gekomen en voelde me nog steeds heel slecht.
Als ik dan kijk tot ze bij jou nog geen diagnose hebben gesteld maar nog steeds bezig zijn naar de best mogelijk antwoord wat jij hebt voor ziekte, dan ben ik zielig gezegd echt hartstikke jaloers. Ze nemen de tijd en doen hun best echt wel om jou te helpen. Ze plakken niet zomaar een stempel op je hoofd en sturen je met een doos vol met verschillende medicatie naar huis en zeggen: 'hier moet je het meedoen, gewoon blijven inslikken komt het best wel goed'. Daarbij ben je nog maar een halfjaar onderweg, je hebt nog geen behandeling gehad. Alleen nog maar gesprekken.
Het is moeilijk om zo lang te moeten wachten en je zou heel vaak denken van waarom leef ik überhaupt nog steeds? of ik wil dood! En je krijgt het nog heel moeilijk, en je zou zeker nog wel een zelfmoordpoging gaan doen... maar de vraag is wil jij het een kans geven tot je beter wordt en weer kunt genieten van je leven. Tot je gelukkig bent en kunt lachen... als je dat wilt ook al heb je het gevoel tot dat nooit meer zou gebeuren, geef het dan een kans. Probeer het, ga ervoor en zorg tot niemand je dan nog in de weg staat. Welke klootzakken er dan ook maar zijn die je leven zo moeilijk en onverdragelijk maken. Laat ze zien tot jij sterker bent dan hen en tot je het nooit opgeeft, hoe moeilijk het ook wordt.
Ik geloof in je, en ik weet 100% zeker tot het na tijdje beter met je gaat en tot je je kunt richten op anderen dingen in het leven.

Gr. Bas

Heey @Bas17.2,

Ik zie 2 soorten schimmen/ geesten of mensen ( hoe je het ook wilt noemen). De 1e zijn de gewone mensen/ geesten. ( ik noem ze maar even mensen omdat ze daar echt op lijken) Van deze mensen heb ik helemaal geen last van. In het begin was het wel zo dat ik erg bang was voor ze omdat ik geen idee had wat ze van me wouden hebben, of waarom ze der zijn. Nou weet ik nog steeds niet waarom ze er zijn, maar ik weet wel dat ze vrij weinig tot niks doen. Behalve heen en weer lopen hier en daar in een hoekje staan, of ergens zittend.

De 2e schimmen zijn de mensen die helemaal zwart zijn en waarbij je alleen de ogen ziet. Van deze mensen heb ik zo nu en dan wel last van. Vooral omdat ze je de hele tijd aankijken en sinds kort ook met mij proberen te praten. Maar ook deze mensen doen eigenlijk helemaal niks. Ze staan altijd in een hoekje of achter het raam en kijken me dan aan. En sinds kort dus proberen ze vragen aan mij te stellen.

Ik ben eigenlijk helemaal niet bezig met het 6e zintuig of met deze schimmen/ mensen. Het 6e zintuig noemde ik alleen omdat ik toen is een keer had gelezen dat het 6e zintuig inhouden dat je mensen kon zien, horen, en voelen. En dat lijkt best veel op het gene wat ik dus meemaak.

Daarnaast weet ik dat er best veel soorten psychoses zijn, maar ik ging van de Crisisdienst naar een speciale afdeling voor mensen met een psychose, dan ga ik er van uit dat de mensen van Mediant toch wel een idee hebben van wat voor soort psychose ik heb? Anders stuur je iemand toch niet naar zo'n afdeling? En van plaats dat Mediant gaat kijken naar wat voor soort psychose het beste bij me past, moet ik het blijkbaar zelf maar achterkomen of uitzoeken. Dat is iets wat ik dus maar niet begrijp. Waarom moet ik er zelf achter komen wat mijn psychose is terwijl ik 0,0 verstand daar van hebt.

Over die behandelingen of gesprekken. Ik vind het zo ontzettend jammer dat ik sinds me eerste opname in februari tot inmiddels me 3e opname en een halfjaar verder dat er nog niks is opgelost. Ja de stemmen zijn soort van weg. Maar voor de rest heb ik nog steeds heel erg veel last van suïcide gedachten en pogingen en voel ik me nog steeds heel erg slecht. Tuurlijk ik snap dat het niet in een halfjaartje allemaal opgelost kan zijn, maar naar zo'n lange tijd had er toch wel iets meer in de goede richting kunnen komen?

Daarnaast vroeg je of ik dingen wel eerlijk vertel, nou nee niet meer. Ik hou heel veel informatie achter bijv. over hoe ik me echt voel, wat ik werkelijk doe als ik thuis bent, of ik weer suïcidepogingen overweeg. En waarom? Omdat als ik eerlijk bent en ik zeg eerlijk hoe ik me echt voel, dan wordt ik zonder enige uitleg die ik kan geven. Opgenomen. 4 weken geleden zij ik tegen me psycholoog dat ik me zo ontzettend slecht voelde, maar dat ik nog niet bezig was met pogingen maken omdat ik had belooft dat ik 50 dagen zou wachten tot me volgende poging. En toen ik meer wou vertellen hoe het toen met me ging, stond ze meteen op en belde met iemand anders. en een kwartier later zit je met 3 mensen in een ruimte en krijg je te horen dat je of onder dwang wordt opgenomen of vrijwillig.

Ze denken dat die opnames zo ontzettend fantastisch is, want dan doet Mr.S tenminste iets en dan heeft die afleiding. Nou ik zit alleen maar op me kamer en er is niks maar dan ook niks te doen, je mag niet van de afdeling af ( open afdeling), Je mag niet even buiten zitten, want wie weet gaat Mr.S zich buiten iets aan doen op het bankje. WATTAN?! Ik wil niet meer worden opgenomen en me dan uiteindelijk 4 weken lang opgesloten zitten en dan echt totaal niks te doen hebben.

Vorige week had ik het met me psycholoog over dat ik niet meer durfde om alles te vertellen, Omdat ik gewoon zo bang bent dat ik weer opgenomen moet worden. Ze zei van het is je eigen keuze van wat je wel en niet wil vertellen, maar als je niets meer wilt vertellen omdat je daar bang voor bent, dan kan ik je ook moeilijker helpen. En daarnaast is het uiteindelijk is het nog steeds je eigen keuze van wat je gaat doen. Die keuze heb ik allang gemaakt. Ik wil dood. Ik heb het gehad met de mensen om me heen, met me familie met me ouders die blijven zeggen dat ik alles verpest en ik ben klaar met Mediant die niet verder komt dan elke week zowat elke dag stomme gesprekjes te voeren.

De psycholoog zei dat ik dan nog maar 2 keuzes had. Of ik verander van gedachten en ga door met de behandeling of ik stop met de behandeling en ga stappen zetten naar het einde maken van me leven. En toen zij ze van je kan wel is een afspraak maken bij een levenseindekliniek. Dit is een plek waar mensen stappen kunnen zetten om dood te gaan. En waar ze als je geluk hebt kunnen helpen met dood gaan. Dan kan je heen gaan in het bijzijn van je familie en vrienden.

Maar dat klinkt (voor mij) allemaal heel mooi en aantrekkelijk, maar ik weet nu al dat me ouders hier nooit mee akkoord gaan. Dus is voor mij nu de enigste oplossing kijken hoe het anders kan. Plannen hoef ik niet meer te maken want die heb ik tijdens me opname al helemaal opgemaakt. Ik weet precies wat ik moet doen, hoe, waar en wanneer. u alleen nog een geschikt moment vinden. Of ik wacht nog even tot de 17 dagen voorbij zijn..

Het is voor mij nu al heel fijn dat ik dit heb kunnen opschrijven. Dan is er toch nog een plek waar ik niet altijd alles hoef achter te houden!

Gr: Mr.S

Heey,

Voor mijn opname had ik een regel voor mezelf en de hulpverleners dat ik pas over 50dagen weer een suïcide poging zou overwegen.

En nu is het nog 17 dagen over van die 50 dagen. Dus misschien wacht ik daar wel op.

Gr: Mr. S

Hoi Mr. S
Je vraagt je af wat voor psychose je hebt maar daar krijg je toch testen voor of doen ze dat daar niet want dan zal het wel raar zijn. Ze hebben je naar die afdeling gestuurd omdat je aangeeft tot je dingen ziet die anderen niet kunnen waarnemen. Ik denk tot ze het met jou weleens hebben gehad over positieve symptomen en negatieve symptomen die voorkomen bij psychoses of niet?
Positieve symptomen zijn symptomen die er bij komen bij het normale functioneren. Dat houdt dus in tot je dingen krijgt waar je eerst geen last van had, dit zijn denk ik in jou geval hallucinaties, dit is dus tot je dingen ziet die er niet echt zijn, in jouw geval zijn dat schimmen/ geesten(mensen).
De negatieve symptomen is het verlies van de normale functies, je bent dan niet meer in staat dingen te doen die je voorheen wel voor elkaar kreeg. Bij jou is dat bijvoorbeeld te zien tot je je opleiding niet meer kon volgen, omdat je je niet meer kon concentreren. Daarbij zeg je tot je last hebt depressie, is dat al echt bewezen of denk je dat zelf? Want bij die symptomen hoort dus ook tot je een verminderend vermogen aan plezier kan ervaren.

Ik denk tot ze daarom je hebben geplaatst op de afdeling psychose.

Ik kan twee redenen bedenken waarom ze willen tot je het zelf gaat uitzoeken wat voor psychose je hebt.
Reden 1: Zoals ik in mijn andere bericht al had neer gezet kan het zijn tot je nog geen ziektebesef hebt, je denkt misschien tot je helemaal niet ziek bent of tot er toch niks tegen te doen is, waardoor je dingen niet zegt, je dingen voor je houdt die belangrijk kunnen zijn voor de psychologen of tot je er toch niks mee doet.
Reden 2: Ze zijn bezig met een probleemoplossend gesprek. Deze bestaat uit 4 fases.
Fase 1: Ze willen het probleem duidelijk krijgen, is het 1 ding of ligt er nog wat onder waardoor je dat gevoel hebt
Fase 2: Het opstellen van doelen, ze gaan aan jou vragen stellen als van: wat zou je het allerliefste willen wat er veranderd?, Waardoor voel je je slecht na een tegenslag. Zij geven je dan geen antwoorden en zorgen ervoor tot je bij jezelf goed nadenkt hoe het komt hoe je je voelt.
Fase 3: Het bedenken van oplossingen. Dit is dan bijvoorbeeld: wat zou je graag willen hebben? Antwoord: Ik wil graag tot de mensen niet meer naar mij kijken. Dan vragen zij meestal aan jou als bevestiging. Dus je wilt graag hebben tot de schimmen weggaan? Dan zeg je bijv. Ja. En dan gaan ze door vragen zoals van hoe denk je tot je daar van af kunt komen.
Fase 4: Ze gaan dan die oplossing "die je zelf hebt bedacht" uitwerken en uitvoeren, ze geven je dan bijvoorbeeld medicatie.

Bijna alle psychologen gebruiken dit soort gesprekstechniek. Als je er echt een hekel aan hebt (had ik toen zelf wel heel erg). Moet je gewoon zeggen tot je het gevoel hebt tot je geen ruk vooruit komt met die gesprekken, van hoe het met je gaat, of je wat bijzonders hebt meegemaakt in het weekend. Zeg dan gewoon tot je geen zin meer hebt in die standaard vragen die ze stellen aan je. Je zou dan ook kunnen vragen aan ze of ze misschien weten hoever ze zijn. Zodat je is weet wat je precies hebt.

Hoelang is het geleden tot je bij Mediant zulke vragenlijsten hebt moeten invullen, en tot je ouders langs moesten komen om je levensverhaal te vertellen? Bij mij heeft het toen drie weken geduurd voordat ik een uitslag kreeg. Maar ik weet niet of dat bij jou ook zo snel gaat. Als je pech hebt kan het wel maanden duren. Want Mediant heeft namelijk hele lange wachtrijen, waardoor je net zo lang moet wachten totdat het te laat is. Misschien tot dan je psycholoog er spoed achterna kan sturen, zodat je eerder aan de beurt bent. Misschien zou je dat eens kunnen vragen?

Je zei tot de psycholoog je (als je geen behandeling wou) naar een levenseindekliniek wou brengen/ in contact wou brengen. Klinkt heel mooi tot je dan op een normale manier met vrienden en familie heen kan gaan. Maar ik moet het toch verpesten voor je in dat geval. Euthanasie plegen is in het algemeen heel moeilijk. Het is niet zo tot je een papiertje inlevert en tot de arts je dan in slaap brengt. De arts moet namelijk kunnen vaststellen tot je ondragelijk lijdt aan je ziekte en tot er geen andere manier is om beter te worden. Ik heb weleens op school gehoord, was dan iemand zijn vader en die wou dat ook, hij heeft in totaal 10 jaar moeten wachten totdat de arts vaststelde tot het niet beter zou worden.

Ik wil je hierbij niet hopeloos maken, en tot je nu denkt nah ja dan is er nog maar één oplossing en dat is het zelf doen. Probeer gewoon te praten met iemand die je vertrouwt. Een goede vriend ofzo. Ik hoop tot het je lukt om beter te worden.

Gr. Bas

Ik snap dat dit vervelend is maar er zijn echt meer mensen zo als jou en juist die mensen zijn gezellig om mee om te gaan(en Dan beloel ik niet om samen ta gaan ofzo maar echt leuke dingen mee te doen) die mensen die er niet zijn maar jij wel ziet als je het gezellig hebt met hun is pat toch ook prima of zoek contact via games ik ben zelf twee keer licht depressief geweest en game en helpt echt als je sociale contacten mist uiteindelijk kan je er echt vrienden aan overhouden over school schook is voor niemand leuk als je vrienden hebt is het inderdaad beter te doen maar zie het als een challenge je moet er even door heen ('' even'') maar dan kan je ook iets doen dat jou blij maakt ik vind dat je nog niet op mag geven ookal snap ik heel goed dat je van dat gevoel afwilt probeer niet te wachten tot je' 'eindelijk' dood bent probeer iets goed te doen inplaats van wandelen door 't bos en niksen probeer vrijwilligers werk en dieren te helpen of iets wat jij belangrijk vind vind ja natuur belangrijk ga bomen planten met vrijwilligers vind je technische dingen leuk kijk of je ergen iets technisch kan maaken of bedenk zelf een aperaat ofzo in een schetsboek kijk wat jij belangrijk vind en probeer daar aan te werken je gaat je dan echt beter voelen veel succes

Maar omdat ik al niet eens me eigen gedachten mag opschrijven en zij schrijven maar op over hoe zij denken hoe ik me voel.

Daar kan ik boos om worden. Die 'nee hoor, je voelt je zo' krijg ik ook vaak te horen. Waar slaat het op? Wij weten wie we zijn, en soms kan dat beeld van onszelf vertekend zijn door sombere gedachten, maar aan de basis weten wij nog steeds wie we zijn. Dat er ons een 'status' wordt opgelegd waar we ons aan horen te houden, is belachelijk.

En waar mensen je niet een mening of antwoord voor schuiven

Ik hoop het. Een andere aanpak bij een andere instelling kan jou helpen.

Het is voor mij dan nog 1 jaartje school en dan kan ik de HBO Lerarenopleiding Economie gaan studeren dat is iets wat ik heel graag wil.

Nice, mooie toekomstplannen.

En als ik zal kiezen voor doorgaan met leven, dan kan ik wel is opzoek gaan naar een andere activiteit.

Beginnen met zoeken naar een andere instelling lijkt me een goed begin. Het kunnen niet allemaal *_____* (vul maar iets in) zijn zoals bij de instelling waar je nu zit.

Maar als ik de andere kant kies dan... je weet dan wel.

😞