Ik heb een intake gesprek gehad met een psycholoog, die waren ergens wel fijn, maar ook eng. Het is eng om de controle weg te geven. In het adviesgesprek daarna kwamen ze tot de conclusie dat ik waarschijnlijk depressief was. En dat ik wekelijkse gesprekken zou hebben en 7 januari een afspraak plannen met de psychiater voor medicatie. Omdat als dat soort dingen in de familie zitten ze eerder medicatie gebruiken. (Mijn oma was 3,5 jaar zwaar depressief toen ze zichzelf ophing, ze had al eerdere depressieve fases gehad in haar leven. Dat is nu 1 jaar, 3 weken en 1 dag geleden. )
Maar nu snap ik het dus niet meer. Ben ik depressief of niet? Waarom zouden ze medicatie overwegen te geven aan iemand waarvan ze niet precies weten wat het probleem is? Zit ik überhaupt diep genoeg in de put om depressief te zijn? Ben ik nu gewoon aan het zeuren?
Een klasgenoot begint volgens mij wat dingen te vermoeden. Niemand van school behalve mijn mentor weet van ook maar iets van dit. En ik wil het ook niet, want mensen zien het toch alleen maar als aandachtszoekerij. Ze zien het als een grap. Ze zien zelfbeschadiging als emo en zo. Maar ergens wil ik het ook weer wel vertellen. Ik ben zo ongelofelijk in de war.
Help
Xx me.