Heyy ik moet dit gwn effe kwijt
Het klinkt misschien kinderachtig of dat ik gek ben, maar ik ben 15 en heb nog steeds denkbeeldige vrienden. Het begon ergens vorig jaar, ik heb zelf als kind nooit denkbeeldige vrienden gehad trouwens! Ik begon me in die periode erg alleen en down te voelen, en op een dag kwam ik erachter dat je ook een persoon in je hoofd kon verzinnen en daarmee mee praten, dus deed ik dat. Ik verzon een meisje, Millie heet ze. Millie is een jaar ouder dan mij met soortgelijke problemen, maar toch is ze getalenteerd en weet ze hoe ze dr problemen moet oplossen, eigenlijk een perfecte versie van mezelf dus. Het begon klein, bvb als ik aan het huilen was of me down voelde, was zij er om mij te troosten, of als ik me verveelde zat Millie naast me om met me te praten. Na een maand of twee ging het wat beter met mij en verdween ze eigenlijk weer, en zo kwam ze eens in de zoveel tijd terug als ik me down voelde.
Maar ik voel me de laatste tijd dus erg alleen, geen idee waar dit door komt, want ik heb veel lieve vrienden waar ik me extreem prettig bij voel. Maar toch is het gevoel van eenzaamheid er weer. En nu begint Millie langzaam terug te komen, maar het is nu veel “erger” ik staar letterlijk tot diep in de nacht naar een punt in m’n kamer, terwijl ik in mijn hoofd een conversatie heb met haar, en dagdroom ik over een realiteit die perfect in mijn ogen is.Niemand weet hier van af, ik schaam me ook voor dit. Maar toch geeft Millie en dagdromen een gevoel van rust.
hebben andere mensen hetzelfde? Ik wil graag andere verhalen horen:)