Hey @Karlijn m
Het begon al in de eerste (ik ga nu naar de derde) ik had een gym lerares die niets wou weten van dikke mensen en laat ik er nou net een zijn. Ze vernederde me door mij apart te laten gymmen omdat ik meer moeite had om mee te komen, ze vroeg altijd maar ook echt altijd of ik naar de sportschool ging, welke sporten ik deed, of ik vaak op de bank zat, wat ik at allemaal van dat soort vragen, dus ik zei uit eindelijk maar gewoon dat ik 4 keer per week naar de sportschool ga elke dag 16 km naar school en weer terug fiets en na school ook nog weer 15 km heen en terug van mijn oma.ze mag je zo niet behandelen,heb je dit al is verteld tegen een leidinggevende van school? Of heb je haar dit al is verteld? Misschien kan zei dan volgende keer rekening mee houden .
Ik ging elke keer weer dood bij gym. Ik melde mij ziek en kwam ook nooit naar school op de dagen dat zij werkte want dan zou ik haar tegen komen en dan was mijn hele dag verpest. En in de corona periode moesten we een coopertest doen (geen idee of u dat kent maar dan moet je 12 minuten lang domweg rennen, geweldig met mijn postuur.) ja, ik ken het ja, ik heb er nog steeds een hekel aan, ik ken het gevoel. Mijn postuur is ook niet alles, laat ik het zo zeggen. Je kan dit wel aangeven bij die docent. Dat deed ik ook en hij deed daar altijd rekening mee houden, niet iedereen doet dat, maar ja. En trouwens, de naam Cooper komt af van de man kennet Cooper ,die hem heeft bedacht voor zichzelf en later werd hij gebruikt bij het leger en nu ook scholen om de conditie te testen.
maar ik had echt zoiets van ja daaag dat ga ik mooi niet doen dus ik pakte gewoon mijn skeelers en ging zachtjes skeeleren. Ik wist heus wel dat dat niet geloof waardig zou zijn maar goed ik ging door. In totaal moesten we het 2 keer doen. En de tweede keer ging ik met de fiets (ook leuk om mee door de mand te vallen) en toen appte ze mijn mentor dat ik niet eerlijk was ik zei oke doe maar. En toen zat ik die vrijdag aan tafel bij een gymdocent en mijn mentor (mijn mentor is wel echt een schat). Eerst kwam ik binnen, mijn mentor was er al. Ze vroeg naar hoe het thuis was enzo een normaal gesprek (leek mij). Maar goed ik zei nou ja zijn gangetje mijn oma gaat ernstig achteruit mn vader werkt 60 uur in de week anders gaat zijn bedrijf failliet en is hij werkloos moeten wij verhuizen en ben ik zowiezo depressief, mijn moeder heeft een burnout maar laat het niet merken en denkt dat ze daar goed in is en mijn broer is te autistisch dat hij niet kan slapen omdat hij ieder moment ligt te janken in bed omdat hij denkt dat hij corona heeft omdat hij verkouden is. Maar dat komt gewoon door de ventilator. En zomaar ineens kreeg ik tranen in mijn ogen. dat snap ik wel, het is ook helemaal niet erg om te huilen! Dat is juist goed.
Het was mij nooit duidelijk dat dit allemaal in mijn hoofd zat. Het was gewoon soort van eng. En toen kwam mijn gymdocent binnen. En toen zaten we daar op ander halve meter afstand van elkaar. Het eerste wat ze zeiden was snap je dat we ons zorgen om je maken? Ik dacht echt van wat waarom hoezo? En ik zei nee eigenlijk niet. Mijn mentor vroeg naar waarom ik loog over die coopertest. En ja toen was het “uhmmm ja waarom…” ik wist het eigenlijk niet precies. Nou eigenlijk wist ik het heel goed maar dat geen wat ik in mijn hoofd had zou ik niet kunnen zeggen. Ik kan niet zomaar zeggen van nou kijk mevr Papen is een bitch en ze is te kut. Deze tekst is verwijderd door de Kindertelefoon omdat deze in strijd was met de forumregels. Maar goed het gesprek werd best wel akward…. En toen kwam het er eigenlijk op neer dat ik een kut zelfbeeld heb en te dik ben en ik een dieetist nodig heb volgens mijn gym docent. Dat zelfbeeld klopt wel maar dieetist niet, omdat ik een stofwisselingsziekte heb kun je zo weinig en gezond mogelijk eten maar dat helpt gewoon niet. Mijn mentor vroeg op een begeven moment “hoe zie jij jezelf?”. Ja die vraag zag ik ff niet aan komen ik begon te huilen en zei “heel slecht”. Gewoon zomaar uit het niets moest ik huilen. Op dat moment snapte ik mezelf niet meer. Ik zie mezelf niet slecht doordat ik dik ben maar omdat ik niks kan. je kan wel iets! Dat kan iedereen ook jij.Ik ben slecht in gym, sport en school ik heb geen talenten, ik kan eigenlijk niks het enige wat ik kan is slapen. Maarrr die bitch dacht dat het kwam omdat ik dik ben. Ik was nogal beledigd toen ze kwam met het voorstel van een dieetist en dat ze zei dat ik dat al eerder had moeten doen. Deze tekst is verwijderd door de Kindertelefoon omdat deze in strijd was met de forumregels. Maar goed ik was nog steeds aan het huilen en was ineens zo depressief door die belediging. Mijn mentor zei “om je zelfbeeld te veranderen ben je niet alleen. Er zijn genoeg mensen die je willen helpen. Wil je hulp?”. Ik twijfelde, wil ik wel hulp? Het is toch prima zo ik heb er nooit wat van gemerkt, waarom zou dat nu wel moeten? Maar ik moest weer perse ja zeggen want ik kan geen nee zeggen (geweldig…). Maar ja ze zou wat gaan regelen maar ik heb nog niks gehoord en nu is het vakantie dus dat komt er niet meer van want volgend jaar is ze niet meer mijn mentor. Maar ja toen stond er op mn raport karlijn ik hoop dat je op alle vlakken goed voor jezelf zorgt. En mijn ouders keken mij aan van waarom staat dit op je raport en ik maar zeggen geen idee ik snap hem ook niet….
Ik wil zo graag dood maar ik kan mijn vtienden niet in de steek laten en heeft iemand tips van wat hier boven staat??hey, ten eerste , doe het niet! Ik ken het gevoel en ik heb zelf ook meerdere zelfmoordpogingen gedaan en het helpt niks, je laat veel mensen achter met het schuld gevoel . Dat wil je toch niet?
hier misschien een video die je op andere gedachten brengt. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
ik en de forummers hier en het kt willen je helpen.
je kan altijd anoniem bellen en chatten met 0900 0113 of op de site van 113. Of je kan anoniem en gratis bellen vanaf 11.00 tot 21.00 met de kindertelefoon.
wat ik als tip kan geven is niet veel ,maar hopelijk helpt het.
schrijf je gevoelens op in een brief als dat helpt ,of praat met mensen hierover die je vertrouwt.
hopelijk helpt dit! 
Bij vragen of opmerkingen, laat het maar weten!
(Echt geweldig als je dit allemaal leest:3)
Groetjes Gebruiker c
Hey!
Wat naar dat dit allemaal gebeurd is en dat jij je zo rot voelt!
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit apart sporten heel vernederend voor je moet zijn. Ik ken de beweegredenen van je gymleraar niet maar gezien haar latere reactie lijkt me dat ze het goed bedoelde maar op een slechte manier uitte, maar dat weet ik uiteraard niet zeker. Is het misschien een idee als je een bericht stuurt naar de leerlingenbegeleiding met deze situatie (dan kunnen zij een gesprek hebben met de leerkracht) en misschien ook vragen om aan het begin van het schooljaar hen je leerkrachten -vooral gym en mentor- te laten informeren over je stofwisselingsziekte. Ik weet uit eigen ervaring dat wanneer mensen weten dat je een bepaalde aandoening of problematiek hebben ze vaak al veel accepterender en begripvoller zijn, daarom lijkt me dat een goed idee.
Ik merk dat je, mede door deze gebeurtenissen, nogal in de knoop zit met jezelf en een erg laag zelfbeeld hebt. Daarover posten hier op het forum was daarom een heel goede en moedige stap! Lijkt het je fijn om er wat vaker met iemand, in real life, daarover te spreken? Ik zou het je alleszins zeker aanraden, praten helpt. Je kunt zelf beslissen met wie je het liefste zou praten. Dat kan een leeftijdsgenoot zijn, een familielid zoals je ouders, andere mensen met deze stofwisselingsziekte (lotgenotencontact doet heel veel! Je kan hiernaar opzoek gaan d.m.v. verenigingen, facebookgroepen,...), een psycholoog, etc.
Het is belangrijk om proberen veel bezig te zijn met dingen die je graag doet. Je hoeft er daarom niet goed in te zijn, of een gevoel te hebben dat het een talent van je is, je moet het alleen leuk vinden om te doen. Je geeft aan dat je vrienden heel belangrijk voor je zijn. Sociaal zijn is ook een talent, en samenzijn met je vrienden kan ook een fijne activiteit zijn om te doen. Denk maar eens na over welke dingen je nog graag zou doen in je vrije tijd, ook al hoeven ze nog niet meteen te lukken.
Groetjes
Lot
Heyy,
Tuurlijk lees ik het, ik wil je graag helpen.
Zo te horen zit je echt in een flinke dip. Ik heb er nou niet echt uit op kunnen maken of de gymdocente daar per se de aanleiding voor was of dat het daarvoor ook al speelde. Wat die gymdocente betreft kan je het best met je mentor overleggen denk ik. Zeg dat ze je heel onzeker en verdrietig maakt en dat dat echt niet de manier is om met kinderen om te gaan. Praat hier ook eens over met je ouders. Zij kunnen dan ook wat actie gaan ondernemen (ook contact opnemen met mentor, gymdocente zelf, of misschien wel directie).
Maar ik heb het idee dat het niet alleen de gymdocente is, correct?
Ik snap dat je niet meteen op die hulp zat te wachten, maar misschien kan dat je wel heel erg helpen. Vervelend ook dat het contact met je mentor nu is opgehouden. Om nou meteen bij je volgende mentor (die je waarschijnlijk nog niet kent) je verhaal te doen, is misschien wel een grote stap. Je zegt dat je vorige mentor echt een schat was. Dan denk ik dat ze het helemaal niet erg vindt als je haar na de vakantie gewoon een mail stuurt, ondanks dat ze niet meer je officiële mentor is. Je kunt in die mail het hele verhaal schrijven (net zoals je hier hebt gedaan. Misschien kun je dit topic wel gewoon kopiëren-plakken met een paar aanpassingen) of je kunt om een gesprekje vragen omdat je ergens mee zit en je haar vertrouwt.
Praten gaat je echt helpen. Dit kan dus met je mentor (of misschien wel een ander vertrouwenspersoon op school of misschien eerst aan een goede vriendin) maar je ouders blijven natuurlijk ook een goede optie. Dat is misschien ook een grote stap maar als je over die drempel bent, zal je heel opgelucht zijn dat je het verteld hebt. Je staat er dan namelijk niet meer alleen voor! Je ouders hebben het beste met je voor, die zullen er alles aan doen om je te helpen.
Praten, praten, praten! Ik wordt waarschijnlijk een beetje irritant en begin op een volwassene te lijken, maar het helpt echt. Lucht je hart bij iemand zodat je er niet meer alleen voor staat. Als je dit liever eerst anoniem bij een persoon doet die je niet kent, kan je altijd met een medewerker van de kindertelefoon bellen of chatten. Zij weten precies hoe ze jou moeten helpen. Dat is het proberen echt waard. Je gaat echt geen spijt krijgen van met hen praten. Zij zijn er voor jou.
Volgens mij weet je het zelf ook wel, zelfdoding is niet de oplossing. Hoe ver het ook lijkt, er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Denk eens aan de toekomst, wat je allemaal kan bereiken. En realiseer ook hoeveel verdriet je jouw omgeving zal doen als je er opeens niet meer bent. Ik geloof dat jij geen quiter bent maar een doorzetter. Jij gaat uit dit dipje komen. Als je over zelfdoding wilt praten kan je met 113 bellen of chatten (of natuurlijk met de kindertelefoon).
Onthoudt dat iedereen mooi is. Een wat voller postuur hoeft jou niks minder te maken dan anderen. Ondanks dat je gymdocent dat misschien wel beweert (en je kunt er niet eens wat aan doen). Probeer van jezelf te houden hoe je bent. Laat je niet onzeker maken!
Dat je niks kan is natuurlijk ook helemaal niet waar! En als je docent zegt dat je niks kan, laat je haar lekker praten, ok?
Ik hoop dat ik je zou een beetje heb kunnen helpen. Praten alsjeblieft met mensen zodat je er niet meer alleen voor staat. De eerste stap is lastig, maar je zult jezelf achteraf zo dankbaar zijn dat je het hebt gedaan.
Stay strong!
Groetjess
