heyy!
Ik heb dus al een aantal jaar dat ik soms echt heel slecht in mn vel zit, dat is super irritant want ik heb er echt heel veel last van, ik wil namelijk heel graag van mijn tienerjaren genieten maar ik ben zo depresief (?, ik ben niet gediagnoseerd met depresie) soms dat ik mn bed niet eens uitkom, ik heb nergens motivatie voor en dat vindt ik jammer.
dus ik had vorige week een afspraak met de maatschappelijk werkster bij mij op school (wat al heel wat is voor mij want ik vraag eigenlijk nooit om hulp) ik hoopte dat zij mij kon helpen maar ik ben er juist nog bozer weggelopen, ze maakt mijn problemen namelijk heel erg klein, zoals ik al had gezegd vindt ik het erg rot dat ik bijna nooit motivatie heb voor dingen en vaak alleen maar in mn bed lig, ze zei dat dat helemaal niet erg is en het niet uitmaakte maar voor mij maakt dat echt juist heel erg veel uit, ik kan daar soms echt om huilen.
ik had haar ook verteld over suicidale gedachtes, en dat de enigste reden dat ik nog geen zelfmoord heb gepleegd is dat er in de Bijbel staat dat dat niet mag (dat is ook iets waar ik echt heel erg veel nadenk, ik weet namelijk niet waar ik in geloof maar ik ben bang dat las ik iets doe wat niet mag en niet kan terug gedraaid worden dat ik dan naar de hel ga, dat risico durf ik niet aan te gaan) toen zei ze dus dat ik gewoon soms in een dipje zit, ik weet niet of ik een andere definitie heb voor een dipje maar ik vindt een dipje meer iets als je je gewoon een keer niet zo lekker voelt, niet dat je al sinds je twaalfde zelfmoord wilt plegen.
ik kan ook nergens anders hulp zoeken want ik ben 16 dus volgens mij als ik therapie of zo iets wil dan moeten mijn ouders daar vanaf weten, dat wil ik echt echt echt niet, ik heb een goede relatie met mijn ouders en ik ben bang dat ze te overdreven reageren als ik over die dingen vertel.
echt super bedankt naar alle mensen die dit lezen en reageren! jullie helpen echt. xx
