Ik ben Marokkaans en dus mij familie is islamitisch. Mij ouders hebben vier kinderen, de oudste mij zus. Dan mij broers en dan ik, ik ben dan ook de jongste. Ik heb 16 jaar verschil met de oudste en 9 jaar verschil met de een a jongste. Ik zelf ben nu 16 jaar.
Ik zit nu in mij 4de jaar van het voortgezet onderwijs. In de 2de jaar merkte ik half er wegen dat ik meer uitgeput was dan normaal. Alles leek zwaarder en moeilijker. Ik had moeite met huiswerk, deadlines en zelf contact met andere leek te vermoeiende. Ik voelde me voor het eerste een lange periode moe en verdrietig. Het duurte ongeveer 3 maanden denk ik. Ik dacht er niet zo veel bij en ging gewoon verder met mij leven. Toen precies het zelfde gebeurd in mij 3de jaar alleen dan erger. Ik deed geen huiswerk, miste deadlines, sloot mij zelf af van vrienden en sliep elke moment van de dag dat ik kon. Ik ging nog wel naar school, maar in weekends en vakanties sliep ik tot mij lichaam pijn deed. Van het de hele dag slapen en liggen in bed. Het einde van mij 3de jaar ging het weer weg. Alles was weer normaal ik dacht er nog steeds niet veel bij. Dacht gewoon dat ik een lui persoon was.
De zomer van 2019 en de zomer voordat ik naar de vierde ging. Ik was moe en wilde alleen maar slapen. Ik dacht ik heb gewoon rust nodig van het afgelopen schooljaar. Dag na dag, week na week, ik had na 3 weken nog steeds geen zin om iets te gaan doen. Het enige waar ik aan dacht was slapen, de hele dag door. Ik deed wat onderzoek en kwam er achter dat ik veel in aan marking kwam met de symptomen van depressie. Ik was in schok. Ik begreep mij zelf meer. En merkte dat ik al die tijd nare gedachtes had, zoals ‘ik ben hopenloos’, ‘ik kan niks goed doen, alles gaat fout’, ‘niemand houd van mij’, ‘houden mij ouders van mij om wie ik ben of omdat ik hun dochter ben dat is wat hoort te doen?’, enzo. Ik was de hele zomer down tot het punt dat ik zelf met een scherp voorwerp in mij op mij kamer zat en er naar staarde. Ik heb mij zelf nog nooit gesneden, maar ik weet niet voor hoelang dat zo nog blijft.
Ik ben mij vierde jaar in gegaan en probeerde te beginnen met een nieuwe start. Ik deed me huiswerk op tijd en miste geen enkele deadline. Tot halve wegen het jaar. Het begon weer maar dit keer erger dan mij derde jaar. Ik vreesde dat ik weer weg zou zakken en dat de gedachtes in de zomer weer terug zouden komen. Gelukkig tot nu toe is het niet zo ver gekomen als in de zomer. Maar ik voel me nu meer verloren dan ooit. Ik woon in een gelovig familie en verlies mij interesse in de islam met de moment. Niet dat ik nooit de islamtische kant wil opgaan, maar ik heb daar nu geen tijd, energie of aandacht voor. Want hoe wil je in iets of iemand geloven als je niet eens weet wie je zelf bent. En dat je je zo verloren voelt. Ik voel me niet een comfortable in mij eigen lichaam. En heb het veelste druk met school.
Ik heb meerder malen geprobeerd te praten met mij ouders over hoe ik me voel. Eerst wilde ik het voor me houden, tot ik voelde dat als ik zo door zou gaan misschien de volgde dag niet zou halen. Dus ik besloot toch een poging te wagen, de eerste poging was in de zomer van 2019. Ik probeerde met mij vader te praten en ik zag aan zijn gezicht dat hij niet wist wat hij met mij aan moest. Na dat negeerde hij wat ik zei en deed hij of er niks aan de hand was. Daarna probeerde ik het paar maanden later met mij moeder en ik legde uit hoe ik me voelde en dat ik wat afstand nemen van het islam, zodat ik eerste op mijzelf kan focussen. We hadden een hele discussie en daarna probeerde ze me niet met rust te laten of mij te steunen. Ze probeerde mij te pushen dat ik meer de islamistische richting op ga. Ik dit maakt me alleen maar boos en verdrietiger.
Ik moet minimaal aan de ramadan mee doen, maar ik wil dit jaar niet, omdat ik merkte dat ik vorig jaar in de diepte weg zakte na de ramadan. En wilde dus uitleggen voor ik deze beslissing heb genomen. Het enige waar ze aan konden denken was dat ik later geen moslim wil worden. Ze negeerde het gedeeld dat ik me niet goed voelde helemaal. De ruzie had ik had ik eerst met mij moeder en met vader had ik die discussie gisteren tijdens een wandeling. Sinds die wandeling praten geen van me ouders met mij. Ze maken ook geen eten voor mij het is net als of ik niet besta, ze kijken me niet een meer aan. En wil hier weg..
In een islamistische familie mag je als meisje bij niemand logeren, want ze denken dat ik misbruikt ga worden. Dus ik kan niet voor een paar dagen weg. Alleen ik denk misschien dat ik gewoon weg ga naar een vriendin en tegen me ouders zeg dat ik daar blijf voor een tijdje. Alleen ben bang dat ze de politie gaan bellen ofzo. En dat me vriendin en haar ouders in de problemen komen. Wat kan ik doen. En nu met die coronavirus kan ik niet eens met mij vrienden afspreken.
