Skip to main content

Hoi!

Ik ben nu al 4 jaar depressief. Niemand (vrienden, leraren, ouders) weet erover. Ik weet het erg goed te verbergen, maar de laatste tijd is het weer wat lastiger 

Nu heb ik op dit moment echter een mentor waarmee ik een connectie voel. Ik twijfel veel, maar heb besloten haar mogelijk in vertrouwen te nemen, gewoon voor een luisterend oor.      
Ik ben echter niet van plan om verrast te worden met consuquenties van deze actie. 
Nu is dus mijn vraag: wat is ze waarschijnlijk verplicht te melden? Het verschild vast per school, maar wat zijn jullie ervaringen hiermee?

Ik wil absoluut niet dat ze het door zou vertellen (anoniem (zonder mijn naam) mag van mij wel). Ik heb het al vier jaar overleefd, en dat zal ik ook wel blijven  doen. Ik heb het gered zonder hulp. Bovendien zou de gezondheid van een van mijn ouders mogelijk in gevaar komen vanwege stress als ze het weten.  

En mag ik mijn mentor hier wel mee opzadelen? Ze is immers maar een mentor.  Ik heb zelf ook een depressieve vriendin, en dat zorgt soms voor best veel zorgen.

Extra info: Ik denk niet veel aan zelfdoding, ben in ieder geval niet van plan zelfmoord te plegen. Ik doe mezelf niet pijn op een manier die blijvende schade veroorzaakt. Er zou dus geen acute reden voor haar zijn om het te melden.
Ik ben 16 jaar oud.                              

Ik heb lang gezocht op het Internet voor ik heb besloten hier de vraag te stellen. Ik hoop dat jullie een antwoord of ervaringen kunnen delen (ook als het negatief is graag). Wees alsjeblieft eerlijk!      
                                                                
Ps: sorry voor het lange bericht!

Hey,

Zelf weet ik de exacte regels niet. Je mentor is geen hulpverlener, dus die specifieke geheimhoudingsplicht is er niet. Ik denk dat het per mentor verschilt en dat je zelf afspraken moet maken.

Als ik wat dingen vertelde aan een docent of mentor, had ik alijd een kort gesprekje over wat wel en niet kon en wat ze zouden vertellen ja en nee. Een docente vertelde me wel eens dat ze alles voor zich zou houden, behalve als ik mezelf iets zou willen aandoen of dit deed (zelfbeschadiging ofzo). 

Met mijn mentor gingen de gesprekken nog verder, tot een punt dat ze wist dat ik liever dood zou zijn en nou ja, ze wist veel. Het helpt waarschijnlijk dat ze wist dat ik hulp buiten haar had (professionele hulp) en dat mijn ouders het ook wisten. Ik heb het er toen met haar over gehad en ze vertelde dat zij het oké vond om hierover te praten. Dat ze het voor zich zou houden was voor mij vanzelfsprekend na dat gesprek. 

Kijk, je mentor is niet je therapeut, dus er zijn altijd grenzen. Ik heb mijn mentor veel verteld, maar altijd bepaalde dingen achterwege gelaten. Wel heb ik veel verteld en ik denk dat je zelf het beste aanvoelt hoe ver je daarin kan gaan. Als je dat niet weet, moet je dit overleggen. Je mentor is sowieso iemand waar je naartoe kan gaan voor persoonlijke dingen, dus ik vind het ook normaal dat je dan vraagt naar die grens van wat wel en niet kan. 

Er zijn zo veel factoren die meespelen in of je mentor dingen wel/niet voor zich gaat houden. Of je ouders het weten, of je professionele hulp hebt, of je een gevaar bent of mss wordt, wat je precies vertelt, wat je mentor aankan, hoe vaak je iets vertelt.

Kijk, ik weet niet wat je wil vertellen en hoe je mentor is. Ik kan je daarom niet zeggen wat je mentor gaat doen. Wel weet ik dat ik mensen altijd aanmoedig om met iemand te praten. Nu dus ook. Als jij een connectie voelt, ben je al halverwege. Praten over dit soort dingen is zo belangrijk! Je mentor is er ook voor je voor persoonlijke dingen, dus ik denk ook dat jouw probleem gewoon iets is waarvoor je bij je mentor aan kan kloppen. Ik zeg, praat met je mentor!

Gr. Pin


Reageer