Hallo mensen,

Pff, ik voel me op dit moment nogal ... Ik heb geen idee hoe ik het moet beschrijven. Misschien is het gewoon dat ik niet weet hoe ik me voel, omdat ik zoveel tegelijk voel, maar ook weer niets. Klinkt dat logisch? Nou ja, dat dus.
Het is niet dat het echt slecht gaat ofzo, maar er gebeurt de laatste tijd gewoon erg veel en ik weet niet altijd even goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ik heb geen idee hoe ik jullie dit verhaal moet brengen, maar ik zal het toch maar proberen.

Tien maanden geleden ging ik met een aantal mensen van school naar een andere stad, omdat we als team door waren naar de finale van een soort scholenwedstrijd (ik kan geen details noemen, zoals jullie vast begrijpen; wij zijn hier tenslotte allemaal anoniem). Doordat het een lange reis was met de trein, hebben we over van alles en nog wat gepraat. (Voor de duidelijkheid: we zitten allemaal in verschillende klassen en de meesten van ons kenden elkaar voor de wedstijd alleen van gezicht.) Op een gegeven moment kwam ter sprake dat een jongen in ons gezelschap autisme had. Verder is de context en het gesprek niet van belang, dus zal ik daar verder niet op in gaan, maar waar het om gaat, is dat ik opeens bedacht dat ik wel eens van autisme had gehoord en er wel een bepaald beeld bij had, maar eigenlijk helemaal niet wist wat het nou precies inhield.
Toen ik die avond thuis kwam, ben ik achter de computer gaan zitten en ben ik gaan googelen. Hoe langer ik las, hoe meer het onderwerp mij interesseerde en ik een steeds sterker gevoel van herkenning ervoer. In de dagen, weken, ja, zelfs maanden daarna ben ik veel bezig geweest met informatie opzoeken over autisme. Ik heb boeken gelezen die geschreven zijn door en over mensen met autisme, ik heb op allerlei sites informatie opgezocht, speelfilms gekeken, youtubekanalen door mensen met autisme gekeken (denk aan "Invisible i", "The Aspie World" en "Asperger's from the inside") en op fora met mensen met verschillende vormen van autisme gechat en ook hier geldt weer: hoe meer ik erover te weten kwam en hoe meer mensen ik sprak, hoe sterker het gevoel van herkenning in mij werd.

Zo ging dit een paar maanden door. Ik had het ondertussen wel een keer met een goede vriendin over mijn sterke vermoeden dat ik autisme heb, gehad, maar verder wist niemand het. Wel begon het me steeds meer dwars te zitten en wilde ik er graag met iemand over praten. Daarom heb ik, na lang te hebben getwijfeld, een gesprek gehad met mijn mentor. Het was best wel fijn om er met hem over te praten. We hebben het even over het een en ander gehad, maar verder hebben we er niet echt iets mee gedaan. Wel zei hij dat het hem verstandig leek, dat ik het hier even met een andere docent van mij over zou hebben. Twee weken daarna zouden we namelijk met de vijfde klas een week op reis gaan naar een grote stad in het buitenland en die andere docent was de hoofdbegeleider van de reis. Ik heb toen dus ook met hem een gesprek gehad om hem over mijn vermoeden te vertellen. Hij pakte dat heel fijn op en zei ook dat het goed was dat ik het had gezegd, ook in verband met de buitenlandreis.
Twee weken later was het zover, we gingen op reis. Het was een hele mooie, maar o zo vermoeiende en lastige excursie. De stad was enorm druk, waardoor ik die week bijna non-stop overprikkeld was. Overal waren zo enorm veel mensen, vaak sirenes van politie, felle, witte lichten van bijvoorbeeld winkels (vooral 's avonds als het donkerder was) en enorm veel verkeer. Wat die dingen betreft, was die week echt een hel voor mij. Maar er waren ook mooie dingen, hoor! Het weer was erg mooi, de stad was prachtig en het eten was super lekker. Maar goed, naast de enorme hoeveelheid prikkels waren er nog een aantal dingen die de excursie voor mij erg lastig hebben gemaakt. Op een aantal moeilijke momenten gedurende die week, heb ik een gesprek gehad met de eerdergenoemde docent die hoofdbegeleider van de reis was. Die gesprekken waren erg fijn en hebben mij echt door die week heen geloodst.
Na de reis heb ik eigenlijk niet meer met die docent over mijn vermoeden van autisme gepraat, totdat hij me er een keer na de les iets over vroeg. Toen hebben we weer even kort gepraat, maar daarna lange tijd niet meer.

Zo'n twee maanden na de buitenlandreis was het weer tijd voor de toetsweek. Ik zag enorm tegen de toetsweek op: de toetsen gingen over veel meer stof dan normaal (ik zit in 5 vwo, dus ze zijn nu al aardig aan het opvoeren voor het eindexamen in klas 6) en door de grotere hoeveelheid stof vond ik het nog lastiger dan normaal om goed te plannen en kon ik moeilijk alles overzien. Door dit alles was ik erg gestresst en ik zag de toetsweek echt even he-le-maal niet zitten. Ik heb toen een gesprek aangevraagd bij die ene docent. Hij had mij op de buitenlandreis erg goed geholpen in de gesprekken. Ik kan gewoon erg fijn met hem praten over dit soort dingen. Ook dit gesprek was weer erg fijn en heeft mij toen erg geholpen. Verder hebben we toen afgesproken dat we in de toetsweek elke dag even kort zouden evalueren hoe het was gegaan en wat ik nog voor de toetsen op de volgende dag zou voorbereiden. Helaas ging de toetsweek toch helemaal mis. Ik heb ik weet niet hoeveel meltdowns en shutdowns gehad (meer dan in een normale week), mede door de stress. Daardoor kon ik niet goed leren voor de toetsen. Verder had ik tijdens twee, drie toetsen een black-out. De toetsweek ging dus echt niet goed en dat was ook duidelijk te zien aan de resultaten. Maar wat mij echt overeind heeft gehouden in die week, zijn de gesprekken met die docent. Het lukte hem om mij rustig te krijgen en hielp mij om overzicht te krijgen in de rest van de toetsweek.

Jeetje, wat heb ik veel geschreven. Als je dit leest: respect! En bedankt dat je mijn verhaal wilt lezen!

Ik zal proberen een beetje af te ronden. Hoe de situatie nu is, is als volgt: ik heb mijn moeder ondertussen verteld over mijn vermoeden. Samen met haar, die docent en de leerjaarleider van klas 5, heb ik een gesprek gehad. Dat ging over wat er verder zou gebeuren en hoe de school mij zou kunnen helpen. Wat we hebben afgesproken is dat ik samen met die ene docent ga kijken naar mijn planning voor de volgende toetsweek en hoe we het werk kunnen verspreiden over de weken ervoor, zodat er minder stress in één keer is. Verder mag ik de toetsen in een apart lokaal maken. Ik zit daar dan dus niet met mijn klas, maar met een aantal andere mensen die vanwege bijvoorbeeld dyslexie extra tijd krijgen voor toetsen. Voor mij betekent het dat ik in een rustige omgeving zit met maar een paar andere mensen en ik de toets hopelijk rustiger kan maken.

Ik geloof dat ik de belangrijkste dingen nu wel heb genoemd. Ik heb niet echt een specifieke vraag, het ging er mij vooral om dit even van me af te schrijven.

Als je vragen, opmerkingen of wat dan ook hebt: ik hoor het heel graag!

Groet,
Geen.idee.