Heel erg bedankt dat zo veel lieve kinderen me hier wilde helpen, de moordneigingen richten andere mensen, vreemdelingen enzo voort zijn helaas niet verminderd.

Ik heb veel gedaan en begin het langzaam op te geven, ik woon op een woongroep, mijn mentor (de gene die bepaald over mij op de woongroep naast mijn voogd)

ze neemt me niet serieus, en veel groepsleidingen denken dat het allemaal in me hoofd zit en heel normaal is, ik kan geloof dat de gedachtes normaal zijn, maar er drang naar te hebben, de gedachtes zelf nogmaals aan spelen in je hoofd omdat het goed voeld, crime series kijken en de geweldige stukken opnieuw kijken en glimlachen er bij, een plan bedenken om werkelijk wat te doen, een incident met een mes gehad met ene kind. Het was gelukkig maar een smeermes, maar het is toch wat. Ik gooide het naar het kind, ik heb hier over gelogen tegen de groepsleiding in de eerste instantie. Verder op de een of andere manier geobsedeerd zijn in het beeld van leven af nemen op de gekste gestoorde manieren, enzovoort.

ik snap niet zeker wat er aan de hand is en het maakt me in de war. Het word erger en voor mijn eigen gezondheid loop ik weg van de woongroep, maar als ik dit te vaak doe kom ik in een gesloten woongroep terecht. Ik heb weinig keus en omdat ik via het raam naar beneden ben geklommen in de avond om weg te lopen hebben ze nu alle ramen afgesloten en kunnen we niet meer naar buiten, al heb ik het wel voor elkaar gekregen om het helemaal los te schroeven.

​​​​​​Zo had ik ook sleutels gepakt van de groepsleiding van de voordeur, want die deden ze op slot. Maar die sleutels zijn afgepakt.

De enige die me serieus neemt ben ik en de vertrouwenspersoon van de woongroep. Maar zij kan niks zonder toestemming van me mentor. 

Ik ben radeloos, ik weet niet wat ik moet doen, alles word erger en erger. Het in houden word steeds moeilijker dus ik roep het maar in worden uit dat ook heel bedreigend begint te klinken. Ik denk dat de gedachtes voortkomen vanuit emotionele pijn en haat en het gevoel van onbegrepen te worden.

Verder een andere addiction zoeken word moeilijk aangezien het een zo'n goed gevoel geeft dat ik niks anders leuker vind. Zelfs niet sexuele dingen.

(Al ik had daar al niks van)

Ik wilde dit vertellen, en weet niet zeker wat nu te doen. Maar ik ga er toch al vanuit dat ik hier toch geen antwoord op krijg dus ja.