Skip to main content

Heel erg bedankt dat zo veel lieve kinderen me hier wilde helpen, de moordneigingen richten andere mensen, vreemdelingen enzo voort zijn helaas niet verminderd.

 

Ik heb veel gedaan en begin het langzaam op te geven, ik woon op een woongroep, mijn mentor (de gene die bepaald over mij op de woongroep naast mijn voogd)

 

ze neemt me niet serieus, en veel groepsleidingen denken dat het allemaal in me hoofd zit en heel normaal is, ik kan geloof dat de gedachtes normaal zijn, maar er drang naar te hebben, de gedachtes zelf nogmaals aan spelen in je hoofd omdat het goed voeld, crime series kijken en de geweldige stukken opnieuw kijken en glimlachen er bij, een plan bedenken om werkelijk wat te doen, een incident met een mes gehad met ene kind. Het was gelukkig maar een smeermes, maar het is toch wat. Ik gooide het naar het kind, ik heb hier over gelogen tegen de groepsleiding in de eerste instantie. Verder op de een of andere manier geobsedeerd zijn in het beeld van leven af nemen op de gekste gestoorde manieren, enzovoort.

 

ik snap niet zeker wat er aan de hand is en het maakt me in de war. Het word erger en voor mijn eigen gezondheid loop ik weg van de woongroep, maar als ik dit te vaak doe kom ik in een gesloten woongroep terecht. Ik heb weinig keus en omdat ik via het raam naar beneden ben geklommen in de avond om weg te lopen hebben ze nu alle ramen afgesloten en kunnen we niet meer naar buiten, al heb ik het wel voor elkaar gekregen om het helemaal los te schroeven.

 

​​​​​​Zo had ik ook sleutels gepakt van de groepsleiding van de voordeur, want die deden ze op slot. Maar die sleutels zijn afgepakt.

 

De enige die me serieus neemt ben ik en de vertrouwenspersoon van de woongroep. Maar zij kan niks zonder toestemming van me mentor. 

 

Ik ben radeloos, ik weet niet wat ik moet doen, alles word erger en erger. Het in houden word steeds moeilijker dus ik roep het maar in worden uit dat ook heel bedreigend begint te klinken. Ik denk dat de gedachtes voortkomen vanuit emotionele pijn en haat en het gevoel van onbegrepen te worden.

 

Verder een andere addiction zoeken word moeilijk aangezien het een zo'n goed gevoel geeft dat ik niks anders leuker vind. Zelfs niet sexuele dingen.

(Al ik had daar al niks van)

 

Ik wilde dit vertellen, en weet niet zeker wat nu te doen. Maar ik ga er toch al vanuit dat ik hier toch geen antwoord op krijg dus ja.

Wat heftig. Dat klinkt heel vervelend en onveilig. Ik denk dat je een brief moet schrijven, naar jezelf of iemand anders, en dat je daar alles in schrijft, wat je bang maakt, wat je neigingen zijn en waarom. Wat je wilt en wat je niet wilt. Wat jou pijn doet, en waar je je vest voor doet.

Misschien helpt dat jou om jezelf uit te drukken, om jezelf beter te begrijpen, en misschien ook duidelijker voor je mentor wat er nou echt aan de hand is. Want het klinkt behoorlijk heftig, niet alleen voor jou, maar ook voor je groepsgenoten. Ik zou die brief geven aan je mentor, en kijken wat er gebeurt.

Verder heb ik ook geen idee wat ik kan doen om je te helpen.

-OnlyMe


Het is niet natuurlijk voor mensen om de neiging te hebben andere mensen te willen doden.  Je zou erachter moeten komen waarom je dit doet. anders is een oplossing bedenken moeilijk. Ik zou heel veel willen typen, maar als ik dat zou doen ben ik een compleet verslag verder, dus zal ik mijn eerste gedachte bij dit idee geven: 

Jou beschrijving klinkt in deze vorm als een dwangstoornis. Dit is een stoornis waarbij je gedachten en of handelingen krijgt die je niet wilt. Het zou kunnen dat je de gedachte en of handeling tot moordpleging krijgt zonder dat prikkels van buiten of binnen hierbij passen. Als iemand je probeert pijn te doen is het normaal diegene te willen doden, maar als je het uit het niets doet zou dit een rede kunnen zijn.  

Een dwangstoornis kan verschillende oorzaken hebben. Het ontstaat als hormonen, welke je cellen signalen voor acties zoals gedachten en handelingen geven, in de onbalans  geraakt zijn, waardoor de cellen op hun beurt ook in de war raken en handelingen en gedachtes produceren die niet passend zijn.  Deze hormoon onbalans in je brein kan onstaan  uit verschillende redenen.  Een rede is dat je hormoon productie onbalanceerd is doordat je veel stress hebt of een trauma hebt (deze dingen veroorzaken extra hormoon productie of juist minder van bepaalde hormonen, moeilijk uit te leggen in het kort). Een andere reden is dat je hormoon productie onbalanceerd is doordat je hormoonklieren beschadigd zijn. Dit kan bijvoorbeeld komen doordat je een tumor , een zwelling, een ontsteking of iets soortsgelijk in in je brein hebt.

De eerste optie is meestal het geval, gezien de rest niet zo vaak voorkomt zeker niet als je jong bent (ik neem aan dat je nog niet 18 bent gezien je op dit forum bent). Ik zou dus gaan checken op een trauma, stresslevels en deze te gaan behandelen. als dat niet helpt zou ik de andere opties laten checken. 

 

Maar ik ken niet jou hele situatie dus zie mijn antwoord niet als de waarheid maar als een mogelijkheid antwoord en oplossing. 

 


Reageer