Ik ben zelf een meisje van 14. Ik leef niet het perfecte leven. (Ik vertel een over mn leven zodat je snapt waar het vandaan komt).

Toen ik 4 jaar was kreeg mijn moeder een vriend. Eerst was hij super aardig enz. Na een tijdje begon hij om geld te zeuren om weed te kopen. Zelf kan mn moeder niet werken door een ziekte dus ze had niet zoveel geld. Dus uiteindelijk was het merendeels op. Als hij geen geld kreeg zou hij mn moeder mishandelen tot aan gebroken botten aan toe. Natuurlijk was ik 4 maar ik weet bijna alles nog. Maar ik kreeg zelf nooit klappen mn moeder beschermde me altijd. Ik werd zelf wel opgesloten in mn kamer voor een paar uur zonder wc, water en eten. En hij maakte mn bed kapot zodat ik niet meer normaal kon slapen. Uiteindelijk gingen we naar de politie en zit hij nogsteeds vast. Door hem vertrouw ik mannen nog steeds niet. En raak ik in een paniekaanval als mannen schreeuwen. Ik ben hiervoor naar een psycholoog gewees maar dar helpt niet bij mij.

Na een jaar kreeg mijn moeder een relatie met een andere man. Ik vond hem eerst wel oke, maar we hadden nooit echt een woord tegen elkaar gezegd. Hij is nu getrouwd met mijn moeder voor 8 jaar en hij heeft nog nooit echt tegen mij gepraat. Nog niet eens hallo of hoe gaat en daar word ik heel verdrietig van. Hij praat  alleen als ik iets verkeerds doe. Ik wil hem zo graag weg hebben maar ik wil mijn moeder niet ongelukkig maken. 

Doordat ben ik depressief niet dat ik altijd denk aan de doos ofz. Ik heb wel vaak gedacht van was ik maar dood maar, ik zou het me moeder niet aandoen. Het is gewoon dat ik het liefst in een donkere kamer zit lichten uit en niemand om me heen. En ik ben een meisje die 14 jaar zonder een vader en alles wat ik wil is een vader (figuur). Die me verteld dat hij van me houdt en trots op me is. Meer heb ik niet nodig alleen die woorden zouden me al zo onwijs blij maken.  

Heeft iemand hier ook te maken mee? Of iets van dit en wat moet ik doen ik weet het allemaal niet meer.