Hi,

Gisteren was een ramp. Mijn twee konijntjes moesten ingeslapen worden.

1 konijntje had heel veel last van haar pootjes en uiteindelijk stopte ze met eten en moesten we haar dwangvoeden.

Ze ging steeds sneller achteruit.. ze piepte van de pijn en toonde afgresief gedrag van de pijn .. de dierenarts kon niks meer doen en gooide het op de leeftijd.

Maar ze heeft ook nog een broertje. Hij is blind en afgresief en alleen zijn zusje jan met hem omgaan.

Zijn zusje heeft pijn gekregen aan haar pootjes omdat ze elke keer moest stampen als er gevaar was voor haar broertje. Omdat hij dat niet kon zien.

Het leven zonder zusje voor hem zal niets zijn .. boven dien begon hij dezelfde klachten als zijn zusje te krijgen . En als we hem lieten leven en een nieuw konijntje erin zette was de grote kans dat hij dat konijntje afmaakte . Aangezien zijn aggressie

De dokter stelde euthanasie voor omdat er niks meer aan te doen was. Ze waren allebei 6 geworden ( dit is een leeftijd wat de wilde konijnen halen) en ze begonnen oud te worden.

Ineens ging alles zo snel. De volgende dag werden ze ingeslapen. Dat was gisteren.

Ik kon alleen maar huilen en ik vond het vreselijk hun zo te zien..

Ik voel me ook enorm schuldig . Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen van verdriet en misselijkheid omdag ik me zo schuldig voel dat ze ingeslapen zijn . En ze zo ontzettend mis , ik slaap nu zelfs met het spuitje waar ze dwangvoer door  kreeg.

Ik mis ze ze waren mijn alles . Mijn allerbeste vriendjes en die zijn er gewoon niet meer…

Ik deed alles met ze .. ze beschermde me en ik hun..

Ik  voel me zo schuldig  wat als ze elkaar niet hebben terug gevonden boven. Wat als ze nog wel te redden waren ..