Hoi,
ik ben een meisje van 16 en zo lang ik me kan herinneren heb ik het gevoel dat ik hier niet hoor. Vroeger tussen de leeftijd van 6-13 werd ik gepest door mijn huidskleur, en er waren nooit echt volwassen die mij daarmee wilde helpen die vonden dat ik het zelf wel kon regelen. mijn ouders waren er ook niet altijd voor me en daardoor ben ik heel zelfstandig en vertrouw ik bijna niemand. Ik heb vaak genoeg geprobeerd mensen in vertrouwen te nemen, en ik heb ook al vaak genoeg een psycholoog gehad om te weten dat dat eigenlijk ook niet veel helpt. Het is natuurlijk fijn om met iemand over mijn problemen en gevoelens te praten, maar gek genoeg blijft het daar ook wel bij en los ik mijn problemen zelf op of ik leer ermee om te gaan. Maar sinds Mijn 11e zie ik het echt allemaal niet meer zitten en voelt het alsof ik de dag moet zien te overleven. Het liefst zou ik nu gelijk uit het leven stappen, maar ik wil mijn polsen niet doorsnijden en ik wil liever ook niet ergens vanaf springen of voor een trein springen. Ik zou het liefst door een prikje dood willen gaan maar daar kom ik helaas niet in aanmerking voor. Misschien denken sommige van jullie wel dat ik dit doe voor aandacht maar dat is echt het laatste wat ik nu wil.