Hoi Maud, 

Wow wat heftig zeg! Ik zelf heb ook een tijdje in een depressie gezeten, en merk dat ik er nog steeds last van heb. Praat er met je docenten, mentor of goeie vriendin over, die kan je helpen en die je vertrouwt. Als het echt niet meer gaat raad ik je aan om alsnog naar je ouders te gaan voor het te laat is, want ik deed dat niet en nu zijn er een hoop instanties bij betrokken die het allemaal erger maken. 

Als je wilt praten vergeet ook niet dat er altijd dit soort sites zijn, je een buddy kan aanvragen ( naar mijn ervaring helpt dit echt heel erg ) en met de tijd mee komt het goed. Je ouders zullen misschien niet altijd teleurgesteld zijn ook al zeggen ze dit, misschien zeggen of doen ze zo om je te een bepaald gevoel te geven. En nu zijn er heel wat dingen waar je tegen aanloopt, maar naarmate je ouder wordt ga je steeds meer vrijheid krijgen om je eigen ding te doen en geloof me dan komt het goed. Het is nog even doorbijten, en dit zulen veel mensen zeggen, maar denk na over je toekomst wat je wil worden een eventuele gezin en dit kan je alleen waarmaken door er nu doorheen te bijten. 

Ik wens je alle goeds toe 

Xx

hoiii ik heb dit ook (behalve met die trein wat erg ehftig is) dus ik lees de comments door

Hee Maud2005,

Gelukkig zie je in dat er ook andere oplossingen zijn. Zelfmoord is een oplossing, maar wel een definitieve. En er zijn gelukkig nog een hele hoop andere opties dan zelfmoord.

Je geeft aan dat je twijfelt of je het aan je ouders gaat vertellen en dat je denkt dat zij dan teleurgesteld in je zijn. Je hebt al wel docenten met wie je kan praten, dat is fijn en zou ik ook zeker aanmoedigen.

Zelf heb ik ook vaak zat zelfmoord willen plegen of pogingen willen doen en gedaan. Ik had nooit aan iemand verteld dat ik met deze gedachten en ideeën rondliep. Ik wist niet hoe je dit moest bespreken en wat anderen ervan zouden vinden.

Tot ik niet meer zo verder kon. Ik besefte dat ik dit niet meer alleen kon dragen, dat ik mezelf kapot maakte en sloopte. Langzaam aan ben ik gaan nadenken en voorbereiden om aan mijn ouders te vertellen.

Het waren een van de moeilijkste gesprekken uit mijn leven. Maar nu weet ik dat ik er niet alleen mee hoef te zitten en dat als het niet gaat ik ergens terecht kan. En het is er echt niet mee opgelost en het is nog steeds heel zwaar. Maar toch wel iets anders. En mensen zijn niet teleurgesteld in je, dat denk/dacht ik ook. Vaak vinden ze het alleen maar fijn en knap dat je zo eerlijk bent en willen ze je met alle liefde helpen.

Ik zou je echt willen aanraden om erover te praten (met je ouders). Je kunt ook een brief aan ze schrijven waarin je het vertelt of die je zelf voorleest. Of een gesprek beginnen over dat je niet zo lekker in je vel zit en als dat goed voelt kan je meer vertellen, bijvoorbeeld over dat je bij het spoor stond.

Je kunt ook eens contact opnemen met 113. Zij willen en kunnen met je meedenken over hoe je dit aan iemand kunt vertellen en wat jou bijvoorbeeld zou kunnen helpen of ook gewoon als je eens wilt praten over je gedachten en gevoel. Je kunt 24/7 bellen of chatten, www.113.nl

Praten helpt echt, het lucht op en je staat er niet meer alleen voor, succes!

Groetjes,
Simply Me