Heyy,
Ik ben ….. en 14 jaar oud. ik heb een moeder en een vader allebei nog samen en een klein zusje. We hebben ook een teckel en een normaal leven.
Tot een maand ongeveer geleden was er vrij weinig meer aan de hand in mijn leven. Gwn de dagelijkse dingetjes zoals drama met je ex enz je begrijpt t wel.
Ik wist dat er iets was met mn opa want hij viel opeens veel af en droeg vreemde kousen. Dus ik zat thuis op de bank minding my own buisness. En mijn ouders kwamen samen thuis wat heel vreemd was want ze komen nooit samen thuis. Ik was bang en mn moeder huilde. Ze vertelde met tranen in dr ogen dat er in het ziekenhuis kanker bij mijn opa is gevonden. Ik kon het me niet goed beseffen en nog steeds eig niet zo. ik vond het heel erg voor mn moeder en ik knuffelde haar. Ik durfde niet te zeggen alles komt goed, omdat ik dat niet wist.
Een week later was ik weer thuis. Mijn moeder was al een aantal weken af en toe naar de dokter en het ziekenhuis geweest voor een onsteking bij haar borst. Ze hadden bij de eerste afspraak al gezegd dat bet geen kanker zou zijn. Dus we waten allemaal heel opgelucht. Ik zat weer op de bank op instagram ofz. En mijn ouders kwamen weer samen thuis wat nog steeds niet normaal was. Dus ik werd bang en onzeker. Ze zeiden in het begin niks. Ik dacht dat er iets met opa was want mn moeder was aan het huilen. Tot ze de moed kreeg om ons te vertellen dat er bij haar borstkanker was geconstateerd. ook dat kon en kan ik me nog steeds niet goed beseffen.
Het is nu iets langer dan een maand geleden dat dit is gebeurt. M’n moeder heeft inmiddels al veel gehuild. Al veel kaarten gekregen. Veel mensen over de vloer gehad om haar beterschap te wensen. Het is heel raar en vreemd. Want ik probeer het te ontkennen of zoiets. Ik wil/kan het me niet beseffen wat er aan de hand is. Dan zie je je moeder met een sjaal om haar hoofd door het huis lopen en je voelt je naar, omdat ik weet hoeveel ze van dr haar hield. En morgen is het gewoon weg.
mijn opa was een paar dagen geleden nadat hij al een operatie had gehad naar de spoedeisende hulp gebracht. Hij had namelijk last van trillingen. Dit gebeurde op de dag dat we thuiskwamen van vakantie. We zaten in een restaurant en mijn oma belde. Mijn oma vertelde wat er was gebeurt en mijn moeder vertelde het ons. Ze bleef maar het woord spieralisch gebruiken. Dat zijn symptonen spieralisch voorkwamen. Ze ging weer huilen.
Toen we nog weg waren op vakantie was ik boos geworsen op mijn moeder. Dat wij wel naar het toilletgebouw moesten en zij niet (omdat als zij besmet raakt met corona ze een probleem heeft want haar weerstand gaat achteruit door de chemo) ik rende hierna de camper uit nadat mijn vader heel boos op me was geworden. Hij rende achter me aan en schreeuwde dingen als dat als ze niet oplette ze dood zo gaan en al dat soort dingen. Ik ben op het toillet gaan zitten huilen daarna. Later zei mn vader sorry maar ol zie nog steeds zijn boze rode gezicht en mijn huilende moeder voor me. En ik heb nog steeds spijt
ik voel me zo naar want ik weet niet met wie ik moet praten hierover. Ik weet niet hoe ik ze kan helpen. Ik wil zo graag dat het weer normaal word maar niks dat normaal voor mij was is er nu. Heeft iemand ook een familielid met kanker waar die heel veel van houd of eie heeft dat gehad. Hoe hebben jullie dit gedaan?
xxx …..