Hee beste lezers,
Vanaf het laatste jaar van de basisschool stond ik er helemaal alleen voor. Ik was slachtoffer van huiselijk geweld. Mijn zus werd in elkaar geslagen door mijn vader, ik daarentegen kreeg hier en daar een paar ‘tikken’. Lichamelijk ging het er niet slecht aan toe, maar geestelijk was ik kapot. Met woorden werd ik kapot gemaakt, ik moest alles meemaken, de klappen werden voor me gezicht uitgedeeld, ik heb alles gezien en gehoord. Dit heeft veel impact op mijn leven gehad, zo ook dus op school. Ik hield onvoldoendes, en kon me niet concentreren. Ik hoopte dat alles snel overging en we weer een ‘gelukkig’ gezin werden. Mijn ouders en zus werden geholpen door jeugdzorg, het ging langzaam maar stap voor stap kwam er verandering. Het geweld was gestopt, maar de dingen die voorkwamen kan je niet vergeten. Mijn zus heeft namelijk een aantal keer proberen haar leven te eindigen, ze is 2x van huis gelopen, heeft dingen bij mij gedaan. Hierdoor is de band tussen mij zus en ik verslechterd. Toen ik in het derde jaar zat van mijn VMBO, begon het weer opnieuw. Maar was ik nu aan de beurt. Mijn oma is erg ziek geworden na dat ze de pelgrimstocht in Mekka heeft gedaan. Mijn vader had hierdoor veel verdriet, waardoor hij meer alcohol is gaan drinken. Het is begrijpelijk dat hij verdriet had, het is tenslotte zijn moeder, maar op de manier hoe hij zijn verdriet uitte was erg verkeerd. Hij werd erg agressief en werd soms gewelddadig... het begon alleen in het weekend, maar toen kwam het ook doordeweeks voor. Ik wilde niet naar huis, en bleef langer op school huiswerk maken. Thuis ging ik gelijk naar me kamer, en wilde niet eten. Mijn vader heeft mij veel pijn gedaan, lichamelijk maar geestelijk nog meer. Na wat er in het verleden was afgespeeld ben ik gaan nadenken over de uitspraken die hij zei. Het kwam er op neer, dat niemand mij meer hoefde. Ik wilde niet meer leven.. het was niet zo dat ik niet meer wilde leven, maar ik wilde de pijn niet meer voelen. Ik zocht naar een manier om mijn pijn te laten verdwijnen. Ik zag een schermes, en begon kleine sneetjes te maken op me arm. Het waren geen diepe, zodat er geen littekens overbleven. Ik had niemand meer, alleen een vriend waarvan ik dacht dat hij me begreep. Hij accepteerde me hoe ik was, en had begrip voor de situatie. Maar hij heeft mijn ziel gebroken. Hij heeft nooit van mij gehouden. Hij heeft mij gedwongen dingen te doen anders zou hij naar me ouders gaan. Hij chanteerde me, en ik wist niet wat ik moest doen. Ik schaamde me, en voelde me slecht. Ik huilde iedere avond omdat ik niet wil dat ik mensen zou teleurstellen. Ik had het kunnen weten, hij wilde altijd samen afspreken en nooit mocht er iemand bij zijn. Maar hij was de enige voor mij. Hij had een weddenschap met zijn vriend voor geld om met mij seksuele dingen te doen. Ik wist niet wat ik moest doen, door de hele situatie kon ik niet bij mijn ouders terecht. Ik had een hele goede vriend, en vriendin waaraan ik het vertelde. Op een gegeven moment ben ik met de moeder van een vriendin gaan praten. Ze wilde samen met mij naar het politiebureau maar dreigde om mn familie iets aan te doen, en het zou in mijn dossier komen waar me ouders achter zouden komen als ik in contact zou komen met de politie. Het ging slecht met me maar wilde verandering, want ik wilde niet dat het zichtbaar was dat ik kapot was. Ik was sterk en ben sterk gebleven. Ik had de knop omgezet, ben in gesprek gegaan met school en die hebben mij geholpen. Bij één docent kon ik alles kwijt, ook dat ik dood wilde en ze heeft niks tegen niemand gezegd. Ik wilde gewoon mijn verhaal kwijt, ik zit ni in mijn eerste jaar van het MBO (heb helaas 2x mijn examenjaar moeten doen). Het gaat nu beter, maar niet helemaal goed. Ik ben bezig mezelf op het rechte pad te zetten, en probeer me te focussen om mijn toekomst. Thuis, gaat het niet goed maar probeer me er buiten te houden, want ik wil geen terugval krijgen. School is op de hoogte. Ik moest laatst naar de kaakchirurg voor mijn verstandskiezen. Het was een pijnlijke ingreep, en wilde iemand bij me hebben. Maar ook dit kon ik alleen, na alles. Ik vertel dit met tranen in mijn ogen.
wat ik met dit wil bereiken is dat je moet volhouden, aan alle negativiteit komt een einde. Het gaat langzaam, het kan jaren duren maar je moet sterk blijven. Ik ben er bijna van af maar blijf volhouden. Ik wilde mijn verhaal met jullie delen. Verder wil ik je bedanken van het lezen van dit lange bericht. Ik wens je nog een fijne avond!
