Ik voel me op zijn zachts gezegd klote. Ik heb net in de douche alle zorgen van me af proberen te spoelen en alles eruit proberen te huilen, maar niks werkt. Ik voel me alsof ik alle lasten van de hele wereld draag, al is dat natuurlijk niet zo.
Ik zal even bij het begin beginnen:
Mijn thuissituatie was onveilig, daardoor ben ik bij een instelling geplaatst, en daar heb ik veel geleerd en het helpt mij heel erg.
Maar omdat ik al richting het eind van mijn behandeling ga merk ik dat mijn spanning heel erg op loopt. Thuis doen mijn ouders en zussen geen ene zak, terwijl ik hier keihard 24/7 met therapeuten om me heen aan mezelf zit te werken.
Zij maken geen stappen, en ik moet ze steeds maar op sleeptouw nemen. Ik moet thuis de hele tijd zorgen dat mijn zussen en ouders niet ontploffen, en mezelf de hele tijd inhouden. Ik implodeer en dat is niet goed voor me, iedereen duwt alle lasten op mij af, en als ik dan ontplof is alles mijn fout. Ik vind dit heel ingewikkeld, en ben constant in tranen.
Ik geef constant alles wat ik kan, alles van mezelf, en het maakt me kapot. Ik kan niet meer. Ik sta voor alles alleen, en daar moet verandering in komen.
Om die reden heb ik donderdag een gesprek en waarschijnlijk ook vrijdag. En tot die tijd moet ik me stil houden. Ik implodeer en mijn spanning bouwt op.
Kunnen jullie zeggen wat je hier van vind?
Hebben jullie tips voor mij?
Wat moet ik doen?
-OnlyMe