Hey,

Ik ben zeer vaak naar therapeuten/psychologen/psychiaters geweest. Sommigen van hen waren aangesloten bij zo'n grote organisatie met een groot betonnen gebouw en kleine kamertjes vol met veel te vrolijke Ikea meubels. Anderen waren zelfstandig. Dan zat ik in een speciaal ingerichte kamer in een huis met een gezellige bank, een kast vol spelletjes en andere decoratie. Ook heb ik nu met corona een inkijkje gehad bij mijn therapeut thuis door therapie via videobellen🤭

Als je zo'n traject opstart, krijg je eerst een intake gesprek. Daarin worden veel vragen gesteld, zal je waarschijnlijk vragenlijsten moeten invullen en kun je vertellen waar je mee zit. Als je jonger bent dan 18, wordt er gevraagd of je ouders erbij kunnen zijn, maar je wordt ook altijd alleen gesproken, zodat je dingen kan zeggen waarvan je niet wil dat je ouders het horen. 

Na deze fase geven ze een advies en vertellen ze je "behandelplan". Dat is dus eigenlijk wat ze willen doen om je te helpen. Als jij (en je ouders als je jonger bent dan 16) daarmee akkoord gaat, kun je aan de slag met die behandeling.

Wat die therapie precies inhoud, ligt aan de dingen waarmee jij zit. Vaak bestaat de basis hiervan uit gesprekken met je behandelaar. Jij kan je verhaal doen of je behandelaar stelt je vragen of jullie doen samen oefeningen/opdrachten. Ik heb bv toen ik wat jonger was werkboekjes doorgewerkt en samen opdrachten gemaakt. Ik kreeg dan ook soms huiswerk mee om dingen bij te houden, op te schrijven of te oefenen. Tijdens onze contactmomenten bespraken we hoe het daarmee ging. Wat goed ging, wat ik lastig vond en hoe we verder gingen. Er was ook alijd ruimte om zelf dingen te vertellen die ik kwijt wilde. 

Ik heb ook groepstherapie gehad. Bij mij was dit therapie waarbij we gezamenlijk opdrachten deden en elkaar hiermee hielpen. De therapeut was dan een soort begeleider.

Mijn ervaringen met al die therapie zijn goed of slecht, afhankelijk van hoe ik mij voelde bij mijn behandelaar. Met sommigen had ik een klik en daarom durfde ik hen in vertrouwen te nemen en open te zijn. Met anderen had ik geen klik. Hierdoor heb ik vervelende ervaringen waarbij ik mij niet op mijn gemak heb gevoeld. 

Het is altijd afwachten of je de juiste persoon treft. Vaak duurt het ook even voor je weet of je wel of geen klik hebt en moet dit groeien. Als je het gevoel hebt dat je geen klik hebt met je behandelaar, kun je dit ALTIJD aangeven. Dan kijken jullie samen wie jou wel kan helpen. Een klik is super belangrijk en de therapie is niet nuttig als jij je niet veilig voelt. Kom daarom altijd voor jezelf op als je het gevoel krijgt dat iets niet goed is. 

Met behandelaren waar ik wel een klik mee voelde, heb ik aan mijn problemen kunnen werken. Ze hebben me nieuwe dingen geleerd door bv opdrachten, maar ook met nieuwe kennis. Ook was het praten soms alleen al fijn, omdat je ALLES kan zeggen. Ze zullen je nooit veroordelen of anders tegen je aan kijken. Je hoeft je nergens voor te schamen. Als je zoiets kan opbouwen met je behandelaar, ben je daar enorm mee geholpen.

Je schrijft dat je je ouders niet durft te vertellen over je "situatie". Ik snap heel goed dat dat eng is. Ik weet niet precies wat het is, maar ik weet wel dat praten helpt. Je hoeft het niet alleen te doen en er staan mensen voor je klaar om je zo goed mogelijk te ondersteunen. Misschien zou je ze een brief kunnen schrijven waarin je de situatie uitlegt of ze een appje kunnen sturen. Misschien durf je het wel tegen iemand anders te zeggen, bv je mentor of een leraar en kan diegene je helpen het je ouders te vertellen? 

Ik hoop dat dit heeft geholpen!

Gr. Pin