De Kindertelefoon.nl

Ik wist nooit zeker of mijn thuissituatie erger was dan die van anderen, of dat het simpel weg zo hoorde. Ik kreeg vroeger aangeleerd hoe je moest antwoorden op de vragen die de leraren stelden, en zelfs nu antwoord ik nog steeds met dezelfde geruststellende antwoorden. Mijn zus en ik hebben nooit anders geweten. Totdat mijn zus op haar opleiding besloot te gaan praten met een leerjaarbegeleider. Ze woont nu in een begeleid wonen traject ( ze is net 18). Mijn thuissituatie wordt steeds erger. Ik wil graag bij een vertrouwenspersoon op school of bij een andere instantie mijn verhaal doen, maar ik ben bang dat ze het niet erg genoeg vinden en me meer problemen bezorgen dan dat ze me helpen.  



Mijn thuissituatie:

Ik heb een moeder en een vader die beide gehandicapt zijn. Bij mijn moeder is het gedeeltelijk aangeboren en gedeeltelijk veroorzaakt door gebeurtenissen in haar leven en bij mijn vader is het ook gebeurt door dingen die hij heeft meegemaakt in zijn leven. Mijn ouders zijn 2 keer getrouwd. In het tweede huwelijk is er veel huiselijk geweld ontstaan, waarbij mijn moeder een gedeelte van haar handicap heeft opgelopen ( 4 nekhernia's en een hersenbeschadiging) . Dit huiselijk geweld is nooit verdwenen en ik ben nog dagelijks getuige van de verbale, mentale en fysieke mishandeling die plaatsvind van beide kanten, al kan mijn moeder mijn vader fysiek amper weerstand bieden. De mishandeling is al toen ik nog erg jong was uitgebreid naar mij en mijn zus toe. Bij het minste wat er fout ging werden we al aan onze haren de trap opgesleurd of 'aangepakt' met behulp van de stofzuigerslang of een paardenzweep. Dit was zowel mijn vader als mijn moeder. Al van jongs af aan kom ik op voor mijn zus, ook al is ze ruim twee jaar ouder. Het liep op een gegeven moment zo uit de hand dat ik bewusteloos op de douchevloer belandde. Naarmate ik ouder werd kwam ik steeds meer in verzet en beschermde ik mijn zus. Mijn ouders zijn verminderd met het slaan van de kinderen, omdat er argwaan kwam tussen de leraren op mijn school een jaar terug. Ik was op school gekomen met een half blauw gezicht  ( meestal sloeg mijn moeder op plekken die niet zichtbaar zijn, maar ze schoot uit haar slof bij de voordeur en sloeg me in mijn gezicht) en ik werd raar aangekeken. Ook kan ik nu meer weerstand bieden tegenover mijn moeder, die mij vroeger gebruikte als boksbal. Vooral mijn moeder wordt steeds erger, en ik denk dat dit wordt veroorzaakt door haar hersenbeschadiging. Ik ben vaak bang om naar beneden te komen, en ga het liefst zo snel mogelijk weg, naar waar dan ook. Naast het fysieke geweld is er ook veel mentale en verbale mishandeling. Mijn moeder zegt al van jongs af aan dat ze nooit kinderen had moeten nemen, en dat ze spijt heeft dat ik leef. Ook noemt ze me al jaren een heks en een ****. Ze zegt dat ik waardeloos ben en dat ik toch wel aan de drugs in de goot belanden ga. Ze schreeuwen constant, en ik wordt alleen nog maar met koter beschreven tegenover anderen ( buren, familie, vrienden etc.). Ik ben een leerlinge van 16 en doe atheneum leerjaar 4. Ik kan me niet meer concentreren op mijn leer- en huiswerk en heb slaapproblemen. Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou. 



Hoe moet ik dit vertellen en aan wie?