Een jaar geleden vertelde ik mijn beste vriend dat ik hem leuk vond. Nouja, meer zelfs. Ik hield van hem, meer dan ik ooit van iemand had gehouden. Mijn vriend woont in het buitenland en we hadden bijna 4 jaar lang contact via social media. We hebben elkaar nog nooit in het echt ontmoet, maar we wilden dat wel altijd. Hij komt uit een strenggelovig gezin waar hij heel ongelukkig was. Hij was arm en zijn ouders hielden niet van hem omdat hij als transgenderjongen door het leven ging. Aanvankelijk begon het als een gewone vriendschap, we stuurden elkaar leuke berichten over onderwerpen die we allebei leuk vonden, zoals bepaalde series en verhalen. Maar al snel werd de vriendschap veel hechter. Hij was zo’n bijzonder persoon met een soort ‘vibe’ die ik nog nooit bij iemand anders had gevoeld. Het voelde warm en vertrouwd.

Hij was heel depressief en zag mij als een soort van psycholoog voor hem die met hem praatte. Ik was toentertijd 14, hij 17. Ik luisterde naar hem en gaf hem advies, dag in dag uit. Hij voelde het advies nooit op omdat hij dat ‘nog te lastig vond’, maar ik bleef hem maar helpen, gelovende dat het ooit goed zou komen. Hij zei me vaak dat hij van me hield, op een vriendschappelijke manier, en ik hield ook van hem. We warden bijzonder close en konden niet zonder elkaar meer. En daarna werd ik verliefd.

Mijn taak als psycholoog werd voor hem echter vanzelfsprekend en ging door tot ik 16 was. Het was heel zwaar voor me, en zijn problemen werden langzaam de mijne. Het was vooral zwaar dat hij nooit eens deed wat ik zei, en dat zijn situatie daardoor geen steek verbeterde. Mijn cijfers gingen erdoor omlaag en ik kreeg lichamelijke klachten door de stress, maar ik bleef hem helpen. Want als ik dat niet meer zou doen, of hem zou verlaten, zou hij zelfmoord plegen. En ik wilde geen bloed aan mijn handen, al helemaal niet van mijn allerbeste vriend.

Hij flirtte vaak met me, zei dat hij van me hield, dat we elkaars handen vast zouden houden, dat we zouden zoenen. Geen sex, want we zijn allebei asexueel. We speculeerde op een beetje een ‘playful’ manier over trouwen, huisdieren, het huis dat we zouden kopen. Het gaf me een goed gevoel, alsof hij me nodig had en me nooit meer zou laten gaan. Alsof ik verzekerd was van een toekomst waarin ik gelukkig zou zijn. Hij zou ooit naar Nederland komen en dan zouden we samen gaan wonen. Ik had vertrouwen in onze toekomst. Het flirten ging maanden door. Maar hij werd verliefd op een ander en framede wat wij hadden als ‘een grapje’ en ‘gewoon een beetje leuk flirten met vrienden’. Zo zag ik het nooit, en mijn hart brak. Ik vertelde hem nog niet over mijn oprechte gevoelens voor hem omdat ik hem niet als vriend wilde kwijtraken, hij was alles wat ik had.

Ik vertelde hem niets. Tot begin 2019.

Ik zei hem dat ik van hem hield. Maar hij mij niet. Hij hield de optie open voor de toekomst, want hij was nu ‘te depressief om van iemand te kunnen houden’. Hij zei enkele maanden later dat hij me zou willen daten als hij niemand anders zou kunnen vinden, en ik (dom als ik was) zei dat ik voor hem wel laatste keuze wilde zijn. Als ik daar nu aan terug denk denk ik: what the fuck girl. Waar was je zelfwaarde toen? Maar ok… Domme actie van me, ik was een beetje verblind door de liefde denk ik.

Ik wachtte op hem, maar hij begon andere mensen leuk te vinden en ik dacht “shit, straks raak ik hem kwijt aan een ander!”. Dus toen ik het hem later weer vroeg gaf hij me eindelijk een definitief antwoord: “Nee, ik wil nooit je vriend zijn.”. Dus ik accepteerde dat met pijn in mijn hart en probeerde me eroverheen te zetten, gewoon te accepteren dat hij nooit van mij zou houden. Maar we bleven elke dag praten en ik bleef maar vlinders in mijn buik houden als hij mij een foto stuurde, als ik zijn stem hoorde, als hij iets liefs schreef. Wanneer hij mij vertelde over mensen die hij leuk vond, vroeg ik hem dat niet te doen. Het deed mij te veel pijn. Dan antwoordde hij “Oh, ik dacht dat je me al niet meer leuk vond.” of “Oh, je kent me, ik ben vergeetachtig.”. Dat gebeurde zo’n 7 keer, over 3 verschillende mensen. Elke keer deed het me zo’n pijn. Ik had nu eindelijk mijn definitieve antwoord, maar eigenlijk was alles alleen maar erger geworden. Ik wilde zijn vriendin zijn, zoals hij me in 2017 en 2018 had beloofd. Ik wilde met hem trouwen. En ik werd jaloers op de meiden en jongens die hij leuk vond. Ik werd extreem boos op hem als hij het over ze had, omdat hij weer ‘vergeten’ was dat dat mij pijn deed, ik kon mezelf gewoon niet langer inhouden. Hij noemde dat ‘controlling and possessive behavior’, ik weet niet zo goed hoe ik dat moet vertalen. Toentertijd zag ik dat niet zo, maar nu ik erover nadenk begrijp ik wel hoe het op hem overkwam. Heel goed zelfs, want ik gedroeg me idioot. Ik zei dat ik nooit meer iets over die mensen wilde horen, dat ik het zelfs lastig vond dat hij met ze omging, hoe ik die mensen haatte. Ik ging gewoon door het lint tot het idiote aantoe. Op een gegeven moment, in de weken die volgenden, kon hij me haast niets meer vertellen zonder dat ik er extreem boos om werd en hij leek ook klaar met mij. De hulp die ik hem in het verleden als zijn persoonlijke psycholoog gegeven had was plotseling ook niet goed meer. “Ik ben godverdomme geen ‘projectje’ die je gewoon kunt ‘repareren’. Ik ben geen object wat jij kan bezitten of fixen!” zei hij. Ik merkte dat het slecht met me ging, steeds maar slechter, dus ik besloot dat er verandering in moest komen.

Ik vertelde hem in september dat ik een ‘break’ van ons nodig had, voor mijn eigen gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Hij vond dat lastig, aangezien ik zijn enige echte vriendin was en hij niet alleen wilde zijn met zijn gemene familie en ‘de sekte’, zoals hij zijn kerkgenootschap noemde. In het verleden zei hij altijd dat hij zelfmoord zou plegen als ik hem verlaten zou, dus het heeft me jaren geduurd voordat ik deze belangrijke keuze kon maken. Maar na enig aandringen van mijn kant leek hij er deze keer eindelijk OK mee. We spraken af een tijd lang niet meer te praten, enkele maanden. Die periode was zwaar voor me. Ik ging van fulltime met iemand praten naar helemaal niet meer met iemand praten, en ik voelde me eenzaam en verdrietig. Vooral omdat ik zo veel van hem hield, zowel als vriend als als romantische interesse. Daarnaast voelde ik me schuldig dat ik hem alleen had gelaten, dat hij nu niemand had om mee te praten. Ik stuurde hem uiteindelijk een berichtje, dat ik graag weer eens per maand met hem zou willen praten. Maar hij stuurde mij terug dat hij nooit meer met me wilde praten en blokkeerde me op ieder sociaal medium. Hij vertelde zijn vrienden om hem voor mij te ‘beschermen’ omdat ik gevaarlijk was, hij vroeg een paar van mijn favoriete accounts mij te blokkeren zodat ik geen toegang meer tot ze had. Hij plaatste (dat kon ik zien door uit te loggen) posts op zijn blog waarin hij mij een ‘emotional abuser’ noemde. Het deed pijn en heeft mijn zelfbeeld enorm geschaad.

Ik stuurde hem een paar boze berichtjes met nieuw accounts, over dat ik het idioot vond hoe hij dit aanpakte, dat ik graag excuses wilde zien voor alle pijn die hij mij had aangedaan, dat hij me gemanipuleerd had, dat ik inzag dat ik zelf ook veel fouten had gemaakt maar dat hij hetzelfde moest toegeven. Dat ik hem alles zou vergeven als hij gewoon sorry zou zeggen en dat hij nooit meer van me horen zou zoals hij had gewild. Hij negeerde de berichtjes, blokkeerde me keer op keer of stuurde een vriend op me af die me weer de deur wees. Ik werd er moedeloos van. Ik had zijn wens alleen gelaten te worden gewoon moeten respecteren, maar ik zat toen zo vol met woede en verdriet dat ik dat gewoon niet kon. Het was alsof ik buiten mezelf stond.

Ik twijfel nu enorm aan mezelf. Wie is de kwade genius in deze kwestie? Ben ik dat of hij? Of allebei? Ben ik inderdaad gevaarlijk? Heb ik hem emotioneel mishandeld? Moet ik mezelf dit vergeven of voor altijd kwalijk nemen? Ik heb hem al een excuusbrief gestuurd maar daar heb ik vanzelfsprekend geen reactie op ontvangen. Ik haat mezelf op dit moment, ik kan het gewoon niet hebben dat ik iemand die al zo veel naars heeft meegemaakt ook pijn berokkend heb, terwijl ik hem juist altijd heb willen helpen. Een vervelende samenloop van omstandigheden? Naar mijn mening wel, maar ik kan het gewoon niet goed beoordelen.

Het probleem is nu dat mijn ouders dus niets van hem weten omdat ik niet met mensen van het internet praten mag, aangezien ze zeggen dat dat altijd fout gaat omdat mensen op het internet gevaarlijk zijn. Misschien had ik ze maar beter kunnen geloven, hahaha, dan had ik nu niet met dit probleem opgescheept gezeten. Maarja, wat doe je eraan… Ik weet niet of ik het ze moet vertellen aangezien ik ze niet teleur wil stellen, maar aan de andere kant vind ik mezelf nu wel oud genoeg om daar zelf over te beslissen. Ik ben nu 17. Ik wil dat ze het weten, want geheimen houden voelt slecht, en daarnaast zou ik dan misschien in therapie kunnen om hierover te praten met een professional. Maar ik weet het niet zeker…

Advies s.v.p! Ik heb het niet al te makkelijk op het moment.