Ik woon al 5 jaar in nederland en heb in die tijd een vriendengroep gehad die sinds dag 1 in nederland bij me was. ik mocht nooit met mensen afspreken, vooral jongens want ik was alleen met jongens bevriend. elke keer werd ik afgewezen als ik in een park wilde spelen. ik kreeg altijd de excuss dat ze jongens waren. maar toen ik met meiden bevriend werd mocht het ook niet. maar met mijn zusje mag ze overal makkelijk heen. Na 4 jaar ontmoette ik een neef van 1 van die jongens en had ik een relatie daarmee. hij Woont in groningen en ik had hem na 3 maanden ontmoet in een winkelcentrum dicht bij mijn huis. nadat me ouders erachter kwamen mocht ik 1 week geen wifi maar ok begrijpelijk . na de ontmoeting kregen we een realtie dus. We deden een paar dingen waardoor mijn ouders erachter kwamen. daarna gingen mijn ouders een aangifte doen en het contact afsluiten van de enigste vrienden die ik had. dit was een jaar geleden en ik heb daarna geen echte vrienden ontmoet en heb 3 keer zelfmoord proberen te plegen (liefdesverdriet en eenzaamheid). Ik mag van mijn ouders neit met die mensen praten terwijl ze zeggen dat als ze echte vrienden waren zouden ze contact met je opnemen. Nu kijk ik naar mijn zusje die in de middelbare zit en zij spijbelt, gaat naar een vriendins huis zonder toestemming en het is een best gevaarlijk wijk, en haar telefoon wordt nooit gecheckt. na al die gebeuren krijgt zij alleen 2 dagen straf terwijl ik al me vrienden kwijt ben. is dit eerlijk? zij mag zelfs afspreken met wie ze wil. En deze week heb ik nu 3 toetsen achter elkaar waarvoor ik heel hard wil leren. terwijl ik daarmee bezig ben zegt mijn moeder tegen mij dat ik de afwas moet doen omdat het mijn taak in het huis is. ik was bijna klaar en toen mijn vader thuis kwam moest ik opeens dingen in het zolder brengen. Daarna ging ik weer studeren en me moeder kwam naar me toe en zei dat ik niks van haar eten mag vreten omdat ik nooit iets goed doe met mijn taken terwijl ik mentaal gestresst was. ik moest nog een mes wassen en het rek leeg maken maar alles was nog nat… Waaneer ik aan mijn vader probeer uit te leggen dat ik zelf ook gestresst ben en problemen heb denkt hij alleen aan zichzelf en dat ik toch een dak onder mijn hoofd heb en niet mag stressen
Hey
Wat vervelend voor je en als antwoord op je topictitel: het is zeker niet jouw schuld dat je depressie bent, want in de situatie waar je nu inzit, kan je er helemaal niks aan doen. Als ik jou was zou ik bijvoorbeeld naar je mentor of een andere docent die je vertrouwt gaan en dit vertellen, dan komt er vast een oplossing uit!
Met vriendelijke groet,
TheMusicDude
Hoi
Ik had vorig jaar een therapeut ingeschakeld, maar 5 maanden geleden heb ik tegen dr gelogen dat het goed gaat in mijn leven want in elke ruzie werd ik schuldig gezet en werd de therapeut tegen me gebruikt. Ik kan niemand thuis vertrouwen met mijn gevoelen omdat ik belachelijk word gemaakt
dankjewel voor het advies tho, waardeer echt dat iemand de tijd heeft genomen om mijn rot verhaal te lezen :)
Hoi!
Het is absoluut niet jou schuld dat je depressief bent. Het kan misschien helpen om met een ander familielid dan je ouders over de situatie te praten. Mocht dit niet je voorkeur hebben dan kan je misschien naar de huisarts. Bij de huisarts heb je ook zo’n ondersteunend iemand die misschien iets voor je kan betekenen.
Groetjes!
hoi,
het is niet jouw schuld dat je depressief bent.
je zit in een moeilijke (thuis)situatie, wat jou het niet makkelijk maakt
deze periodes kunnen in het algemeen wat lastig zijn omdat je nieuwe dingen ontdekt, ouder, volwassener word. het is een lastige stap om te maken ineens.
ik denk dat jij vooral opgekropt zit met je emoties, wat je kan doen is met iemand praten die jij echt vertrouwd, daarmee een band op kan bouwen.
grtzzz
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
