Het is al meer dan 2 jaar geleden dat ik voor het eerst inlogde op dit forum en mijn gedachten begon te delen. sindsdien heb ik vele pieken en dalen gekend en is er ontzettend veel veranderd.
als ik mijn andere topics teruglees, herken ik mezelf daar nog steeds in. de woedeaanvallen, de extreme zelfhaat en vooral de slopende eenzaamheid. sinds een paar weken zijn de afspraken met mijn psycholoog opgehouden, ik stap namelijk over op intensieve gezinstherapie ipv individuele begeleiding. veel aspecten van mijn gedrag zijn namelijk het directe gevolg van mijn thuissituatie, vandaar dat ik graag de focus wil hebben op het verbeteren van de relatie tussen mij en mijn ouders.
Dat terzijde, ik heb veel geleerd van mijn psychologe. ik ben beter geworden in zelfreflectie, wat vanzelf heeft geleid tot beheersing. ik heb meer de controle over mijn recalcitrante gedrag en respectloze manier van handelen. ik ben echter nog steeds niet de ideale dochter, er gaat nog steeds wel veel mis, vandaar de gezinstherapie.
Qua gedrag tegenover anderen ben ik dus veranderd, maar mijn houding tegenover mezelf is nog steeds even erg als een aantal jaar geleden. ik straf mezelf nog steeds waneer ik niet tevreden ben met de resultaten die ik behaal, vooral bij afvallen, school en mijn gedrag. Ik sport ongeveer 5-6 dagen per week en ik ben al aardig wat afgevallen. ik eet nauwelijks of juist ontzettend veel op een dag, het is zeer onregelmatig. afvallen is mijn nieuwe obsessie. Daarnaast ben ik begonnen met roken, slik ik allerlei pillen die me energie geven/vetverbranding stimuleren/laxerend werken en heb ik mijn oude verslaving, snijden, weer opgepakt. Ik heb dus meerdere verslavingen en obsessies nu, allemaal ten gevolge van mijn dodelijke perfectionisme. de sneeën in mijn pols worden steeds dieper, de sigarettenpakjes steeds leger.
over het algemeen ben ik minder eenzaam, ik word namelijk steeds closer met mijn oude vriendengroep en ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt. het is oppervlakkig, dat wel, want niemand weet waar ik mee zit en dat wil ik graag zo houden. ik heb zeker ook nog steeds last van een zekere social anxiety, vaak word ik misselijk bij het gevoel dat de aandacht op me is gevestigd. maar goed, school is in ieder geval geen hel meer, mede dankzij mijn vrienden.
toch blijft een zekere eenzaamheid een schaduw op me werpen, het blijft me achtervolgen. voor de buitenwereld ben ik maar een vaag persoon, niemand weet wie ik écht ben. dit isoleert me, en die leegte probeer ik met het constant verbeteren van mezelf te vullen. zelfacceptatie is een lange reis, zelfhaat is nu eenmaal een gemakkelijkere en kortere route.
ik zal nooit genoeg zijn, en daar neem ik genoegen mee. de ironie is wederom lachwekkend.
