Heeey, ik heb ff jullie mening nodig!
Toen ik nog op de basisschool zat (ik zit nu al weer in de 3e wtf), vooral in groep 7 en 8 voelde ik me vaak erg alleen, buitengesloten, ongezien, ongehoord en al die meuk 👍. Daardoor ging ik ook niet meer proberen om dingen te zeggen enzo want t niemand luisterde toch, en ik werd steeds banger om dingen te vragen omdat k me anders irritant voelde. Ik had het hele jaar het gevoel dat niemand, ook mijn eigen juffen, nooit echt door hadden hoe slecht het eigenlijk met me ging. Niemand vroeg ooit ‘hoe gaat het’ of zag het wnr ik weer eens tranen probeerde binnen te houden. (Als je meer info wilt over dingen, feel free m’n andere topics te lezen als je wil.)
Blijkbaar hadden ze dus wel iets door. In mijn rapportopmerking stond ‘...je hoeft jezelf niet weg te cijferen, ook jouw mening is van groot belang en ook jij mag aangeven wat je nodig hebt. ...’ En ze wisten ook dat ik moeite had met om hulp vragen
Het ding is; Is het gw mijn schuld dat dingen daarna slechter zijn geworden omdat ik gwn om hulp had moeten vragen.
of; hadden zij juist actie moeten ondernemen door me de aandacht te geven die ik (In deze context) wel verdiende?
ik gaf toen mezelf de schuld van alles en dat probeer ik de laatste tijd niet te doen, maar ik vind t ook kut om hun iets te verwijten. Ik hoop dat iemand me kan helpen.
Groetjess <3
