Om eigenlijk gelijk met de deur in huis te vallen, de aanleiding om hierover te vertellen is dat ik zojuist door mijn vader ben uitgescholden voor een gek, dat ik niet goed voor mezelf zorg en dat hij me niet meer herkend. Terwijl ik rustig mijn medicatie aan het innemen was waarvoor ik wat voedsel moet hebben ingenomen, en zo daarom was ik ook wat kleins aan het eten (handje schuddebuikjes). Hij zei dat ik niet meer mocht eten en op mijn telefoon mocht gebruiken (voor alle duidelijkheid het was ongeveer 10:38 toen dit gebeurde) en dus alles moest inleveren. Dus uit pure paniek schieten de tranen in mijn ogen die ik tegen hou, ik heb mijn vriend snel gedag gezegd terwijl mijn vader aan gestalte maakte om weer nare woorden naar mijn hoofd te spuwen of alles uit mijn handen te grissen. Hierna heb ik snel mijn medicatie ingenomen en ben ik naar boven gegaan waarop ik weer op een lieve toon een ‘welterusten’ te horen kreeg. Ik heb maar niks gezegd en ben door gelopen en vervolgens alle opgebouwde tranen los te laten wanneer ik op mijn kamer kwam. Dit gebeurt eigenlijk wel iedere dag, maar normaal vertelt niemand hoe dat ze over me denken en schreeuwen ze alleen maar dat ik sneller moet zijn en alles op hun tempo moet doen. Altijd als ik zeg ik ben ‘gestressed’ als een aanduiding van ‘Hey, ik voel me niet goed.’ krijg ik altijd te horen dat mijn ouders het erger hebben.. En dat deze stress en druk die ik ervaar niks is met wat zij ervaren, dat ik daarom nooit de volwassen wereld zal begrijpen. Het is me allemaal een beetje veel geworden met de kerstvakantie, het spijt me als ik iemand hier mee heb lastig gevallen. Ik moest het gewoon even kwijt.
(Ik heb een psychiater en ben in wekelijkse therapie, dus dat zit wel okay hoop ik)
