Hoi,
Toen ik 9 jaar was overleed mijn oma, ik was er kapot van en mijn hoofd ging gekke dingen denken. Hier is het begonnen.
Ik lag in bed. Ik dacht aan alle dingen die ik ooit fout had gedaan in mijn leven. Ik was 9 en deed niet veel meer fout dan een snoepje van het kruidvat pikken, maar toch moest ik dit allemaal vertellen aan mijn moeder. Ik hoor je denken, "moest? Van wie dan?" Van mezelf, als ik niet alles vertelde, kwam mijn overleden oma mijn kamer binnen. Zo ging het in mijn hoofd om, vaak kwam ik uit mijn bed om mijn moeder iets te vertellen of ik liet haar naar mijn kamer komen. Zo vaak tot mijn hoofd gerustgesteld was. Die avond ging na ik alles had verteld goed, maar er kwamen dingen bij, de gekste dingen. Ik moest mijn knuffel een kusje geven voordat ik naar school ging, anders werd het een stomme dag dacht ik. Dit elke dag.
Ik was 12 jaar, ik zat in de auto een tijdschrift te lezen. Ik las een kopje: dwangstoornis. Ik werd bewust. Ik las verder en schrok. Het kwam mij zo bekend voor, ik las dat een meisje dingen en rituelen van zichzelf moest doen, en als ze dat niet deed, zou er wat ergs gaan gebeuren, zoals een familielid die overlijdt. Ik durfde niet meer verder te lezen, het kwam veel te dichtbij. Ik zat ermee. Ik wilde het opzoeken op internet, maar kwam niet verder dan Google. Ik durfde de confrontatie niet aan. Toch vertelde ik het tegen mijn moeder. Ik vertelde haar dat ik er best veel last van heb en ik iets heb gelezen dat er erg op leek. Ze zei dat ik me niet zorgen moet maken. "Er is heus niks met je aan de hand, stel je niet zo aan." Zei ze. Eerst geloofde ik het. Ik moest me niet zo aanstellen, maar toch hield het niet op! Elke dag deed ik rituelen, voor ik ga douchen, na het douchen, voor het slapen, drempels met 2 voeten overheen en als ik een rondje draaide, moet ik altijd weer terug draaien. Mijn dagen zaten vol met dit soort bewegingen en gedragingen. Maar ik durfde het niemand te vertellen, en al helemaal niet hulp zoeken. Ik was bang dat ze net zo dachten als mijn moeder, dat ik me aanstelde.
Toen ik 15 jaar was had mijn zus een vriend. We zaten met de hele familie aan tafel en hij vertelde dat hij last had van gedragingen, zoals ik die ook heb. Met een dwang erachter. Hij moest in deurklinken knijpen voordat hij hem open deed, anders ging zijn hond dood. Moet je eens goed nadenken, hoe vaak je een deurklink vasthoud op een dag, hoe vaak je dan moet knijpen en hoe vaak je die angst voelt. Oke, terug naar het avondeten, toen hij vertelde over zijn "stoornis" kon ik alweer de confrontatie niet lang aan, ik liep van tafel. "Even naar de wc hoor." zei ik. Ik vond het erg voor hem, dat hij zich zo voelde en hoe hij hiermee bezig kan zijn, maar ergens voelde ik me ook opgelucht. Ik was niet de enigste! Meer mensen worstelen met dit! Ik vond het knap dat hij er zo over kon praten, dat durf ik niet, nog steeds niet, niet met mensen die ik ken. Wel kreeg ik een beetje hoop, om ermee te leren leven.
Een paar maanden later ging het uit met mijn zus en haar vriend. Mijn moeder zei:" Weetje? Ik vond hem uiteindelijk toch niet zo goed in de familie passen. Wat hij vertelde toen aan tafel over die "dwangstoornis", wij zijn daar veel te nuchter voor." Dit zal ik NOOIT meer vergeten. Ik besloot ook na dat ik dit heb gehoord, er nooit meer iemand over te vertellen. Mijn moeder zei het zelf: "Hij paste niet bij het gezin." Maar ik wilde wel bij het gezin blijven passen.
Nu, op het moment, vandaag. Ik heb nog steeds geen hulp gezocht. Elke ochtend nog steeds de rituelen in de douche, voor ik ga slapen en de drempels. Ik leer er mee leven, maar het is geen pretje. Je bent er elke dag mee bezig. En hoe hard ik ook oefen, mijn dwang te ondergaan. Ik durf de gok niet te wagen, stel dat mijn gedachten toch de waarheid spreken? Dan kan ik net zo goed nog even met een voet die drempel aanraken.. Een aantal gedragingen vagen weg, en er komen af en toe weer wat bij.
En misschien denk je, het is nep, doe het gewoon niet, doe niet zo gek, maar geloof me, in je hoofd voelt het zo zo zo echt! Je bent bang en doet maar gewoon wat je hoofd zegt.
Dit is mijn verhaal.
