Ik voel mij laatst  helemaal niet goed. Ik heb het gevoel alsof ik in een diepe tunnel zit waar niemand mij kan zien of horen. Ik heb het gevoel mat ik minder waard ben omdat ik bisexueel ben. ik heb het gevoel dat iedereen let op elk ding dat fout gaat. het voelt alsof ik verdrink. Ik voel geen emoties meer. Ik voel me veel sneller gestrest door de meest kleine dingen. Ik voel alsof alles op een gegeven moment op mij neer kan storten. Ik voel alsof ik me erg aanstel en dat ik helemaal geen hulp verdien van anderen. Ik voel geen blijdschap meer. Ik voel geen hoop meer. ik voel ook geen verdriet meer. ik voel niks meer. Het voelt alsof het soms gewoon beter is als alles stopt. Maar ik wil niet dood. Ik wil gewoon weer dat mijn hart warm wordt als ik een knuffel krijg van mijn favoriete persoon, ik wil weer verliefd worden, ik wil 'i love you' kunnen zeggen tegen mensen zonder te liegen, ik wil kunnen lachen en het menen. Ik heb hier en daar een paar littekens van snijden omdat ik pijn wel voel. De pijn laat me voelen dat ik nog wel leef. 

Hoort dit en deze gedachten gewoon bij puberteit en ouder worden? of is er iets mis gegaan met mijn hoofd...