Ik zit vaak te denken over mijn toekomst. Ik ben er juist bang ervoor. 

Hoe leef ik zelf verder als mijn ouders er niet meer zijn? Wil ik weleens kinderen of een vriend/vriendin of niet?
Ik zie zoveel mensen die blij zijn met hun leven. En dan zit ik hier… treuzelend met een crisis over mijn leven.

Mijn vader zegt dat het hem niks uit maakt of ik kinderen wil of niet, als ik het met mijn moeder er waarschijnlijk over heb zegt ze dat ik overdrijf.

Soms ben ik bang… als ik geen kinderen neem dan heb ik bijna niemand om voor mij te zorgen later… dan eindig ik rottend in een bejaardentehuis. 

Soms ben ik ook bang dat mijn talenten worden gebruikt door anderen. Zoals tekenen, dat ze gaan claimen dat het door hunzelf is gemaakt enzo en dat er bijna geen credit aan mij wordt gegeven. Ik probeer een watermark (soort handtekening bij tekeningen) erbij te zetten. Maar ik ben bang om gebruikt te worden terwijl ik zelf niet weet of ik gebruikt word of niet.

Ik ben bang dat ik iets later doe waar ik niet van geniet, en dat ik het alleen doe voor het geld en niks anders.

Soms zat ik ook te denken over de dood… dat ik zeg maar later 1 van de weinig overlevende familieleden ben en dat ik iedereen zal overleven. (Ik weet niet of dit de goede zin is, ik weet hem wel in het Engels: “That I'll outlive everybody”).

Ik voel me soms slecht voor mijn eigen oma’s en opa’s omdat zij zelf geen moeder of vader meer hebben, ik voel me helemaal slecht voor mijn oma aan mijn vader’s kant want haar moeder/mijn overgrootoma is het meest recentelijk gestorven. Ergens begin 2022. 

Mijn opa kwam naar mij toelopen terwijl ik mijn schoenen uitdeed en zei het gewoon recht, straight to the point in mijn gezicht een beetje luid “OMA (haar naam) IS DOOD.” Ik huilde heel erg en het voelde alsof het mijn schuld was, want ik kwam bijna nooit bij haar op visite.

Het is gewoon eng om over na te denken soms, ik wou het er gewoon even uit gooien.