Lieve allemaal,
Het gaat al een paar maanden met heftige ups en downs. Maar sinds de kerst zit ik eigenlijk in een soort neerwaartse spiraal. Ik bedoel hiermee dat het mentaal heel slecht gaat, maar dat er lichamelijk eigenlijk niets te zien is. Ik heb wel veel gedachtes dat ik zou moeten minderen met eten of mezelf zou moeten beschadigen om gezien te worden.
Het enige wat misschien kan opvallen is dat ik heel moe, prikkelbaar en kortaf ben. Dit komt omdat mijn hoofd gewoon ligt te malen ‘s nachts.
Diep van binnen wil ik alles voor mezelf houden want ik wil anderen niet lastig vallen. Maar ik zou ook zo graag bij iemand m’n hart willen luchten. Tegen m’n ouders ga ik dit sowieso (nog) niet doen, want met hen wil ik echt niet over m’n gevoelens en gedachtes praten. Ik heb ook echt bizar veel ruzie met m’n ouders en vooral met m’n moeder, ik irriteer me echt aan alle kleine dingen en geluiden die ze doet. Ik kan er gewoon niets aan doen..
Met m’n oude mentrix van vorig jaar heb ik nog best wel goed contact, vorig jaar hadden we ook wel echt een klik. Zij heeft me al meerdere malen diep in mn ogen aangekeken met de vraag of het écht goed gaat met me. Elke keer zeg ik ja, maar diep van binnen is dit eigenlijk nee. Aan haar zou ik dit echt wel toevertrouwen om te zeggen, maar het lukt me gewoon echt niet om het te zeggen. Het komt gewoon m’n mond niet uit.
Ik heb het al geprobeerd om in een aapje te sturen, maar dan heb ik helemaal het idee alsof ik het verzin en me aanstel. Daarnaast komt ook nog bij dat ik nu natuurlijk niet meer haar mentorleerling ben en ik haar dus eigenlijk lastig val.
Heeft iemand tips van een soortgelijke situatie? Of die gewoon advies kan geven?
