Hey,
als je geen zin hebt in een lang verhaal kan je nu vast beter weg klikken, als je geen zin hebt in zeuren ook.
Oke ik zie het dus allemaal gewoon compleet niet meer zitten. Het zit dus zo ik heb vorig schooljaar zo ongeveer een schooljaar lang mezelf gesneden, ben er nu echt mee aan het stoppen, heb het ook al best lang niet meer gedaan. Maar er komen zoveel problemen op me af dat ik alles niet meer zie zitten, ik heb enorme drang om mezelf weer te gaan snijden, ik een veel minder als ik vroeger at (dit is sinds eind vorig schooljaar zo), heb problemen thuis en wil nu dus eigenlijk gewoon zelfmoord plegen. De enigste reden waarom ik geen zelfmoord pleeg is, omdat ik mijn zusjes niet alleen bij mijn ouders durf te laten en ik ze het verdriet ook echt niet aan wil doen.
Ik heb op dit moment ook nog toetsweek wat niet echt mee werkt, want ik heb daardoor echt super veel stress en met de problemen thuis kan ik me ook gewoon compleet niet concentreren, dus verknal ik weer al mijn toetsen.
Nu zie ik alles gewoon niet meer zitten ik eet steeds minder, ik heb zo vreselijk veel drang om mezelf weer te snijden. Ik heb dus door de tijd dat dit al zo is en door wat andere dingen die te moeilijk zijn om effe uitteleggen, nu 2 docenten die ik wel redelijk vertrouw. 1 van de docenten heeft mij beloofd alles wat ik zeg geheim te houden, maar de andere docent met wie ik al een heel stuk langer praat wil dus, dat als ik mezelf zo down en gewoon kapot blijf voelen, met een zorgcoordinator, vertrouwenspersoon, iets in die richting gaan praten, maar ik heb ook als gezegt dat ik dat echt niet wil. Dus nu heb ik ook nog een soort druk op mij van het moet beter gaan enzo. Ik wil gewoon niet met iemand anders als die 2 docenten en 1 vriendin van mij erover praten.
Ik heb nu echt zo veel drang om mezelf te snijden dat ik het eigenlijk amper nog uithoud. en tegelijkertijd moet ik dus eigenlijk nu ook nog leren voor de laatste 2 toetsen die ik morgen heb, dat lukt dus ook niet. En als ik dan denk dat ik een toets verknald heb gaat het alleen nog maar weer slechter.
Eigenlijk ben ik gewoon klaar met het leven zo, ik zou eigenlijk liever dood willen zijn, maar tegelijkertijd ga ik echt geen zelfmoord plegen, omdat ik mijn zusjes dus niet alleen bij mijn ouders durf te laten. Dus eigenlijk zie ik nog niet echt snel een kans dat ik zelfmoord ga plegen, maar ik word dus gewoon compleet gek.
Voor de duidelijkheid mijn ouders mishandelen mij thuis niet ofzo, maar het is thuis gewoon niet fijn er zijn constant ruzies, discussies, en niemand doet gewoon leuk tegen elkaar. Voornamelijk tegen mijn zus lopen mijn ouders constant te ruzieen en op school weten ze dit probleem dus ook door mijn zus. Maar nu moet ik dus elke keer een kant kiezen mijn zus wil dit ik aan haar kant sta, terwijl mijn ouders willen dat ik aan hun kant sta. Ik wil aan geen enkele kant staan het enigste wat ik wil is of een leuk thuis, of weg van de aarde. Doordat ik aan geen enkele kant sta word ik dus wel overspoeld met beide kanten van het probleem, wat het nog moeilijker maakt enzo.
En het moment dat ik thuis kom staat wel minimaal 1 van mijn zusjes op mij te wachten, met de vraag mag ik mee naar je kamer, mag ik dit, wil je dit met mij doen, ik word vanaf het moment dat ik thuis ben niet losgelaten. Dat kost me dus nog weer meer energie wat ik kan niet gewoon effe huiswerk gaan maken of leren, maar heb er dan vaak bijna altijd nog wel 1 of 2 zusjes bij zitten.
Ook eet ik dus sinds vorig schooljaar minder, omdat ik mezelf dik vind enzo. Dit wordt met de hoeveelheid problemen die ik er nog naast heb dus ook steeds erger. Mijn ouders hebben dit met het eten niet door, omdat ik dus vaak op school gewoon compleet niks eet, en dan thuis 1 boterham als ontbijt eet en wat avondeten. Dit geeft mij dus ook minder energie als ik normaal had, en als een bepaald probleem dus erger word reageer ik het erg vaak af op eten, dus gaat het slechter thuis eet ik minder. Ik weet dat dit niet goed is maar zou niet weten hoe ik het oplos.
Dit kost mij allemaal bij elkaar echt super veel energie en ik ben er constant mee bezig. Soms heb ik op school nog een beetje afleiding maar zelfs dan zit ik vaak voor me uit te staren en in gedachten bij thuis, bij mijn zusjes enzo. En nu word ik dus gewoon compleet gek. En zie ik het leven gewoon niet meer zitten. Ik wil dus nu eigenlijk nog maar met 1 docent praten, omdat die ander naar een hulpverlener wil en ik dat niet wil. Ik zie het leven zo gewoon echt niet meer zitten.
sorry voor dit vreselijk lange bericht,
ik hoop dat iemand de moeite neemt het te lezen en te reageren.
Doei vlindertje
