Ik zit al 2 jaar moeilijker in mijn vel en heb het gevoel dat ik dit echt van mij moet afschrijven. Ik ben een meisje en zit in het zesde middelbaar, gisteren is onze eindejaarsreis afgelast en ook chrysostemos stelt niet meer voor. Mijn vriendinnen laten mij zitten, ik ben er altijd voor hen en vraag altijd hoe het gaat maar zij hebben dit nog nooit aan mij gevraagd. Mijn vriendinnen zitten ook niet bij mij in de klas en tijdens de speeltijd zoek ik heb altijd maar vind hen nooit, zij komen mij natuurlijk nooit zoeken. Mijn klas is verschrikkelijk, we zijn maar met 6 en niemand praat met elkaar of mag elkaar en er is altijd een stomme sfeer. Soms zit ik samen met andere klassen daar vind ik wel meisjes leuk maar ik zit amper bij hen en heb soms het gevoel dat ze achter mijn rug slecht over me praten en vaak weet ik niet wat ik tegen hen moet zeggen. Ik zit elk weekend gewoon thuis voor mijn bureau te leren, tijd voor ontspanning is er niet. Ook weet ik helemaal niet wat ik volgend jaar wil studeren en soms weet ik niet eens wie ikzelf ben. Ik ben enig kind en komt echt niet overeen met mijn vader, het is hier gewoon elke dag ruzie, mijn mama wordt zit van ons en wordt altijd boos op mij. Ik vraag me gewoon af waarvoor ik nog leef.
Waarom je leeft is een heel makkelijk antwoord voor: er zijn mensen die niet zonder je kunnen! Misschien weet je zo snel niemand, maar 100% dat ze er wel zijn. Ook mensen van het forum willen niet dat je zelfmoord pleegt. Praat erover met je mentor ofzo want je moet zo snel mogelijk hulp.
We lezen dat je in een lastige situatie zit. Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wil delen of samen met de Kindertelefoon wil kijken hoe je je situatie kunt verbeteren.
Dag anoniemepersoonderanoniemen,
Wat rot dat je je zo voelt.
Ik ben sinds dit jaar verwisseld van school en heb het ook niet makkelijk. Mijn ‘nieuwe vrienden’ blijken niet zo leuk te zijn. Ik was ong. 1.5 week niet op school omdat ik ziek was, niemand die checkte hoe het ging en mij beterschap wenste. Ik snap dus hoe het voelt om een éénzijdige vriendschap te hebben. Ikzelf praat niet graag over mijn emoties en vertel nooit over ze tegen vrienden.
Misschien helpt het voor jou om over jouw gevoelens te praten tegen je vrienden, ook al hebben ze er niet naar gevraagd?
Ik volg een soort therapie en daarbij krijg ik van leeftijdsgenoten te horen hoe zij zich over dingen voelen. Het is erg fijn om te weten dat je niet de enige bent. Ik hoop voor je dat je vrienden je daarmee kunnen helpen en dat zij hun gevoelens ook met jou delen. En als je het niet met hun kan delen, dan misschien met iemand online of een volwassene.
Wat vervelend dat je geen tijd hebt om te ontspannen!
Ontspanning is hard nodig zeker in je eindexamenjaar. Misschien helpt het om je leerwerk in blokken op te delen? Bijv 60min. leren, 20 min. Ontspanning, 60min….. enzv. Ook moet je weten dat het niet erg is om een keer iets niet te doen, dat mag best!
Als laatst wil ik je aanraden om wel met iemand hierover te praten, ik denk dat dat je gaat helpen.
liefs,
hieromjetehelpen
Wat ontzettend vervelend! Al die lastige dingen op je pad kan het nóg erger maken! Hier moet je niet mee blijven rondlopen hoor! Je leeft omdat mensen je nodig hebben! Niet misschien voor jouw gevoel mensen in de klas, maar je ouder(s) bijvoorbeeld! Of je huisdier als je die hebt. In ieder geval zijn er hartstikke veel mensen die om je geven! Onthoud dat alsjeblieft heel goed! Dus vertel het alsjeblieft aan iemand desnoods de kindertelefoon!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
