Skip to main content

Hallo allemaal,

ik heb jullie advies of raad nodig. Ik heb 2 weken geleden normaal gezien mijn laatste chemokuur achter de rug, volgende week heb ik een pet-scan om te zien of de chemo gewerkt heeft. Sowieso moet ik nog bestraling krijgen, want de activiteit is nog te actief. Ik haat mijzelf zo erg. Ik zie er helemaal niet uit: ik ben kaal, ik heb rode vlekken in mn gezicht, mijn wimpers en wenkbrauwen zie je niet, want de pigment is weg en het aantal is ook veel verminderd. Ik zie er echt uit als een monster. Ik haat zowel mijn innerlijk als uiterlijk. Ik ben zo moe en niks interesseert mij meer. Ik verveel me zo, maar niks spreekt me aan. Ik ben ook zo lui, ookal wil ik dat het anders is. Voordat ik de diagnose van lymfeklierkanker kreeg was ik heel sportief en sportte 7à10 intensief per week en ging ook wandelingen maken. Door de chemo ben ik erg verzwakt en ik doe al sinds het begin kiné, maar ik sta nog nergens. Tijdens mijn chemo oefende ik in de kiné vooral met mijn lichaamsgewicht,  maar nu steek de kinesist er ook krachttraining in. Ik ga ook naar een mile-en-circle(fitnesstoestellen die in een circle staan) samen met mijn mama, maar ik doe het met super laag gewicht, want ik moet “opbouwen”. Dat is heel frustrerend dat ik alles terug moet opbouwen en dat ik bij de kine ook met laag gewicht moet werken, want ze willen geen blessures. Ik vind het gewoon super kut dat mijn lichaam niet meer de oude is en dat ik bijna niks meer kan. Ik heb ook geen zin om terug opnieuw op te bouwen. Ik heb ook geen zin in de terugkeer naar school. Ik wil er gewoon  niet meer zijn, ik wou euthanasie plegen, maar blijkbaar zijn er voorwaardes voor waar ik niet van toepassing ben dus zit ik ermee. Ik wil ook niet van een gebouw of een trein springen, want als het niet lukt, is er grote kans dat ik gehandicapt door het leven moet en daar heb ik dus ook geen zin in. Ik zou het liefst gewoon pijnloos en in vrede sterven.  Ik hoop elke dag dat mijn hart stopt of dat ik gewoon niet meer wakker wordt. Ik heb het al gezegd tegen mijn mama, maar zij reageerde alleen dat het haar erg verdrietig maakte. Ik heb er gewoon genoeg van en ik zie ook geen gelukkige toekomst voor me.

 

frikandelletje

 

Hii @Frikandelletjemetketchup! Eigenlijk heb ik geen idee wat ik moet zeggen.. Je hebt zo te lezen heel veel nare dingen meegemaakt en ik snap wel goed dat je alles niet meer ziet zitten. Toch denk ik echt dat je ondanks hoe je je nu voelt echt weer gelukkig gaat worden. Je hebt nog een heel leven voor je vol met mooie kansen en ik weet zeker dat jij er weer bovenop kan komen! Je kan altijd een keer bellen met 113 als je dat misschien wilt. Dat is de zelfmoordpreventie en misschien kunnen de mensen daar je goed helpen en ondersteunen. Het linkje naar die site zet ik onder deze reactie neer voor je. Je kan ook een keer met iemand van de kindertelefoon bellen of chatten om je hart te luchten. Ik hoop dat de uitslag van je pet scan goed is en ik hoop dat je je weer wat beter gaat voelen. Heel veel sterke en liefs van mij <3

https://www.113.nl/


wat je schrijft is verdrietig. Dat je zo ziek bent. Dat je niet weet of het lukt om beter te worden. 

Ik denk dat je echt mensen moet zoeken met wie je kan praten, je moet dit niet alleen moeten doen. 

Heb je iemand?


Hey @Frikandelletjemetketchup,

Wat heftig allemaal! Goed dat je om advies vraagt, dat is al heel dapper! Mijn advies is praat er met iemand over! Ik snap dat het je moeder verdrietig maakt, en dat toont aan dat  ze van je houdt!


@Bloemtjes_fleur  Ik heb het al proberen te vertellen aan mijn mama, maar dat maakte haar gewoon erg verdrietig. Op de kinderafdeling oncologie en hematologie van het UZ Gent heb ik een kinderpsycholoog die gespecialiseerd is in oncologie aangewezen. Zij weet ook dat ik het hierbij moeilijk heb, want mijn mama had haar een mailtje gestuurd om raad die ik perrongeluk heb gelezen . Telkens als ik haar iets vertel hierover zegt ze dat andere kinderen dat ook hebben en ze luistert maar half en praat zelfs soms langer dan mij. Soms heb ik ook het gevoel dat ik niet gehoord word of dat  ze me niet begrijpen. Mijn psycholoog wil ook heel de tijd over mijn eetstoornis praten terwijl ik het soms ook over iets anders wil hebben. Ik irriteer me nu de laatste tijd snel ook aan mensen waaronder haar op dit moment. Ze kan er waarschijnlijk niets aandoen, maar mijn hoofd kan de laatste tijd er gewoon niet meer tegen.
dankjewel om te reageren trouwens 

frikandelletje

 

 


In Nederland heb je een telefoon nummer 113 voor hulp. Ik weet niet of het in België zoiets is of dat je vanuit België kunt bellen

Fleur


Misschien kun je dan naar een ergotherapeut? Die luisteren namelijk goed, tenminste, die van mij. Praten is denk ik de beste oplossing.


Reageer