Hey,
Sorry als ik een beetje vaag overkom maar mn hoofd is gewoon te vol. Ik ben nu 16, ben dit jaar blijven zitten en daardoor mn enige goede vriend op school kwijt geraakt. Hiervoor voelde ik me al slecht maar nu is het echt gewoon te veel.
Ik ben alleen, ik leef niet eigenlijk besta ik alleen, ik word wakker ga naar school kom weer thuis en ga slapen. Dat is mn leven, en het maakt niet uit hoe erg mn best ik doe om mensen te leren kennen, het lukt toch niet want ik ben niet genoeg. Praten lukt niet, geen meisje kijkt naar me om want tja daar ben ik veel te lelijk en raar voor, ookal probeer ik altijd alles goed te doen voor iedereen.
Ik gaf veel om vrienden die ik vroeger had, te veel denk ik, ik heb hun geholpen maar hun hebben mij op mn laagst laten vallen, nu ben ik alleen, alleen met mn gedachtes die ik niet eventjes uit kan zetten of aan de kant. Ze zijn te sterk, ze zitten in de weg van mij, door ze gaan mn cijfers slecht en daarom zijn mn ouders vaak boos, maar dat wordt toch niet beter want tja. Ik heb geen motivatie want ja als niemand met je praat of om je geeft voor wie doe je het dan? Niet voor mezelf want om mezelf geef ik al niet meer.
Nu begin ik ook nog is echt echte gevoelens te krijgen voor een meisje maar ja zij ziet me niet staan en zij zou me dus waarschijnlijk ook nog is heel veel pijn gaan doen:). Ookal is ze nu wel het enige lichtpuntje in mn leven, ze zal me gaan slopen.
Kortom ik kan dit niet meer langer, ik ben op en ik heb geen motivatie om ook maar iets beter te gaan maken dus tja, dan is het toch maar beter om te gaan want ja het leven gaat toch snel voorbij en als ik school afmaak ga werken daarna met pensioen ga en dan dood ga ja wat mis ik dan? Eigenlijk niks dus dan is nu gaan zodat de pijn weg is misschien wel beter toch? Of moet ik iets anders doen? Ik weet het niet meer, sorry.
)
