Hi
ik ga maar meteen beginnen om het jullie niet te lastigste maken.
Ik ben 15 jaar en ik heb problemen.
het begon allemaal toen ik werd geboren, mijn ouders gingen daarna uit elkaar en mijn vader hertrouwde. Mijn stiefmoeder was niet aardig toen ik halfbroertjes en zusjes kreeg. Ik werd gepest op school en omdat ik gepest werd mijn halfbroertjes en zusje ook gepest. Mijn stiefmoeder begon mij dat te verwijten ds ze trok de anderen voor. Mijn vader was eigenlijk nooit thuis. Ik had in groep 5/6 zelfmoordgedachten en maakte plannen, heb weleens met messen tegen mn arm aan gestaan maar toen bedacht ik me de dingen die ik zou missen dus heb het elke keer net niet gedaan. Had ook elke dag wel een paar paniekaanvallen (mijn moeder en ik wisten niet dat dit ws depressie was want ik vertelde haar die zelfmoord dingen niet ze gelooft nu ook niet dat dat het was, ben er laatst zelf achter gekomen.). Elke keer als ik ging slapen dacht ik dat ik dood zou gaan (niet dat ik dat erg had gevonden) of dat iemand anders dood zou gaan. Ik ging naar wel 10 verschillende cursussen voor een tekort aan zelfvertrouwen, aan de pesters werd niks gedaan. Dus ik kon nooit slapen en voelde me elke dag kutter.
De meiden waarmee ik een beetje kon optrekken sloten me steeds weer buiten en pesten me soms ook weg. Ik was alleen en niemand die hielp.
Dit ging door tot groep 8.
Toen ging ik naar een tussenjaar, dat is een jaar school voor mensen die bv leerachterstanden hadden of agressieproblemen of voor mensen met ‘een tekort aan zelfvertrouwen.’ Ik kwam weer in een kutklas, het was minder erg dan op de basisschool maar nogsteeds erg. Ik heb het jaar redelijk goed afgemaakt, ik werd nogsteeds gepest maar had nu tenminste een vriendin gevonden. Ze was net als ik ook een buitenbeentje :,)
ik ging naar de eersteklas op havo/vwo, wat een hel was dat. Ik werd nog erger gepest dan tijdens het tussenjaar en kon ook nergens bij. Er zaten alleen maar van die popie-jopie meiden die me buitensloten en van die hormoon gevulde jongens.
Ik voelde me weer ernstig down en moest constant janken.
Gelukkig kon ik in het 2e jaar naar gymnasium, hoe ik dat heb gevlikt geen idee maar thank god.
voor het eerst in mn leven kwam ik in een leuke klas
ik werd geaccepteerd door 2 meiden mijn nu 2 hele lieve vriendinnen. Maar 1 van hun had (heeft nog steeds) depressie. Ze zat de hele dag door stroppen te tekenen en doodgrappen te maken. Een ander meisje uit mn klas/vriendin kreeg anorexia, ze moest naar het ziekenhuis en heeft daar een paar weken gezeten. Ze is wat beterder. Ik voelde me steeds iets beter maar omdat ik heel erg moest aanpoten op het gymnasium om bij te blijven bleef ik wat down. In dit jaar, 3e gymnasium, heeft mijn beste vriendin van het tussenjaar (waarmee ik nogsteeds contact heb) depressie gekregen. Toen ik dat te horen kreeg schrok ik me dood want hoe kon iemand zo dicht bij me dat krijgen. Het gaat nu niet veel beter met haar.... maar ze krijgt wel hulp.
In tegenstelling tot mijn andere vriendin uit mn klas.
Ze is steeds vaker ‘ziek’, ze kan niet meer uit bed komen, haar familie weet van niks want thuis doet ze alsof ze altijd vrolijk is. Ze heeft nogsteeds een hulp gezocht ondanks dat we het een paar keer hebben aangedrongen. Het gaat steed slechter met haar en ik maak me zorgen. Ik voel me steeds downer, ik krijg thuis vaak huilbuien, heb me eerste paniekaanval gehad (op school!!). En lig vaak de hele dag op mn kamer.
Ik heb nu 8 mnd een lat-relatie met mn vriend, hij is heel lief enzo maar hij begrijpt me niet. Als ik ‘weer’ eens Sad muziek zit te luisteren tijdens t videobellen begint hij weer te zeiken dat ik zo down ben en dat ik dat zou kunnen ‘fiksen’ door gwn vrolijk te doen, geen Sad tekeningen maken of naar sad muziek luisteren.
We zijn laatst (ook vandaag weer) begonnen met vingeren en aftrekken maar het voelt niet goed. Elke keer als hij weer naar huis is voel ik me vies en gebruikt en ik schaam me ervoor omdat ik weet dat hij het niet zo bedoelt. Ik vind hem ook niet meer leuk maar durf het niet uit te maken omdat ik bang ben dat hij gaat oordelen ondanks dat ik een super laag zelfvertrouwen heb (niet dat hij dat weet).
Ik kan hem niks kwalijk nemen omdat ik weet dat het aan mezelf ligt maar ik ben bang dat als ik het uitmaak dat ik dan voorlatend allen zal zijn, dat ik nooit meer iemand ga vinden die van me kan houden. Ik voel me zo zo zo erg schuldig dag ik loop te janken terwijl ik dit typ.
(zie me andere topic).
ik vraag me gewoon af wat het doel van leven is weet je wel.... ik bedoel iedereen gaat een keer dood en zou het niet mijn doel zijn om eerder dood te gaan..?
ik voel me gewoon kut, zwaar zwaar kut. Nis maakt me meer vrolijk, ik heb de hele dag een fakesmile op om andere niet ongerust te maken maar ik wil gewoon dat dit stopt. Al deze drama in mn leven. Gewoon vooreeuwig alleen zijn dan kan niemand zich aan me storen en ik kan niemand teleurstellen en kwetsen. Ik vraag me gwn af hoe ik het zover heb kunnen laten komen, alsof het enige wat ik hoeg te doen om hiervan af te komen is een paar simpele woorden uit te spreken maar ik kan het gwn niet.
Wat ik zou moeten doen:
uitmaken met vriendje
vrolijk gaan gedragen
Genieten van het leven
anderen niet teleurstellen
maarja dat lukt niet dus ik vraag me af wat ik met me leven ga doen.
dankjewel als je helemaal tot het einde hebt gelezen, sorry van de moeite die je voor mij hebt moeten doen.
iemand tips of vergelijkbare verhalen?
dankje
Bladzijde 1 / 1
Hoi
Het is echt niet jou schuld dat jou half broertjes en zusjes werden gepest omdat jij werd gepest. Jou pesters hebben jou gepest om zelf niet gepest te worden.
Ik vind het echt super knap van je dat je dat toch niet hebt gedaan.
Het klinkt misschien een beetje flauw maar, er gaat altijd mensen dood snacht. En daar moet je gewoon niet bang voor zijn.
Wel goed dat je ze hebt gevolgd. Hadden je ouders dan echt niet door dat het niet hielp?
Fijn dat je toen een 'echt' vriendin had gevonden!
Ik ken het. Dat had ik op de basisschool.
Het klinkt misschien raar. Maar dat huilen is juist goed. Dat lucht namelijk op. Soms voel je je daarna voor kort iets fijner... als je het allen maar binnen houd (zo als ik) krop je het alleen maar op en woord alles alleen maar zwaarder. Tot je masker af valt en niet meer terug kan.
Praat jij wel eens over dingen zo als dit met haar? Misschien als jij vertelt dat jij je slecht voelt dat zij het ook durft te vertellen. Zo kan jij haar misschien een beetje helpen.
Iedereen maar dan ook echt iedereen kan depressief worden. En dat ligt zeker niet aan jou.
Dat is juist goed dat ze hulp krijgt. Zo kan het alleen maar beter worden. En heeft ze waarschijnlijk een minder grote kans om een terug val te krijgen.
Praat er over met haar. Ga is een keer samen ergens naar toe waar jullie rustig kunnen praten. Vertel dan ook dat je je zorgen maakt om haar.
Misschien als ze zich prettig voel kan je voorzichtig voor stellen dag jullie samen het bvb tegen julie mentor of vertrouwens persoon op jou school gaan vertellen. Jou mentor of iemand kan haar beter helpen er mee dan jij en je vriendinnen.
Probeer wat vaker met je vriendinnen af te spreken. Zo voelen jullie waarschijnlijk op dat mement iets beter.
Soms helpt het juist om 'sad' tekeningen te maken. Zo kan je juist je emotie ff kwijt.
Je moet echt niet iets doen wat je niet wilt. Iedereen doet het op zijn eigen tempo.
Je moet niet bij hem blijven omdat je bang bent dat je straks alleen blijft. Juist als je langer bij iemand blijft waar je niks voor voel blijf je alleen. Dan kan je namelijk 'de ware' niet vinden.
Waarom zou je je scheuldig voelen? Je raakt zo je emotie kwijt en dat is juist goed.
Vertrouw jij een volwassen persoon jou gevoel en problemen toe. Bijvoorbeeld iemand op jou school? Zo ja zou je misschien een keer voorzichtig je masker (fakesmile) af kunnen doen. Jou mentor of een vertrouwens persoon heeft zwijg plicht en is getraint om jou daar bij te ondersteunen.
Ik hoop dat hier wat aan hebt
Groetjes
Bella
Mijn stiefmoeder was niet aardig toen ik halfbroertjes en zusjes kreeg. Ik werd gepest op school en omdat ik gepest werd mijn halfbroertjes en zusje ook gepest. Mijn stiefmoeder begon mij dat te verwijten ds ze trok de anderen voor.
Het is echt niet jou schuld dat jou half broertjes en zusjes werden gepest omdat jij werd gepest. Jou pesters hebben jou gepest om zelf niet gepest te worden.
Ik had in groep 5/6 zelfmoordgedachten en maakte plannen, heb weleens met messen tegen mn arm aan gestaan maar toen bedacht ik me de dingen die ik zou missen dus heb het elke keer net niet gedaan.
Ik vind het echt super knap van je dat je dat toch niet hebt gedaan.
Elke keer als ik ging slapen dacht ik dat ik dood zou gaan (niet dat ik dat erg had gevonden) of dat iemand anders dood zou gaan.
Het klinkt misschien een beetje flauw maar, er gaat altijd mensen dood snacht. En daar moet je gewoon niet bang voor zijn.
Ik ging naar wel 10 verschillende cursussen voor een tekort aan zelfvertrouwen
Wel goed dat je ze hebt gevolgd. Hadden je ouders dan echt niet door dat het niet hielp?
Ik heb het jaar redelijk goed afgemaakt, ik werd nogsteeds gepest maar had nu tenminste een vriendin gevonden. Ze was net als ik ook een buitenbeentje :,)
Fijn dat je toen een 'echt' vriendin had gevonden!
Er zaten alleen maar van die popie-jopie meiden die me buitensloten en van die hormoon gevulde jongens.
Ik ken het. Dat had ik op de basisschool.
Ik voelde me weer ernstig down en moest constant janken.
Het klinkt misschien raar. Maar dat huilen is juist goed. Dat lucht namelijk op. Soms voel je je daarna voor kort iets fijner... als je het allen maar binnen houd (zo als ik) krop je het alleen maar op en woord alles alleen maar zwaarder. Tot je masker af valt en niet meer terug kan.
Maar 1 van hun had (heeft nog steeds) depressie. Ze zat de hele dag door stroppen te tekenen en doodgrappen te maken.
Praat jij wel eens over dingen zo als dit met haar? Misschien als jij vertelt dat jij je slecht voelt dat zij het ook durft te vertellen. Zo kan jij haar misschien een beetje helpen.
In dit jaar, 3e gymnasium, heeft mijn beste vriendin van het tussenjaar (waarmee ik nogsteeds contact heb) depressie gekregen. Toen ik dat te horen kreeg schrok ik me dood want hoe kon iemand zo dicht bij me dat krijgen.
Iedereen maar dan ook echt iedereen kan depressief worden. En dat ligt zeker niet aan jou.
Het gaat nu niet veel beter met haar.... maar ze krijgt wel hulp.
Dat is juist goed dat ze hulp krijgt. Zo kan het alleen maar beter worden. En heeft ze waarschijnlijk een minder grote kans om een terug val te krijgen.
Ze heeft nogsteeds geen hulp gezocht ondanks dat we het een paar keer hebben aangedrongen. Het gaat steed slechter met haar en ik maak me zorgen.
Praat er over met haar. Ga is een keer samen ergens naar toe waar jullie rustig kunnen praten. Vertel dan ook dat je je zorgen maakt om haar.
Misschien als ze zich prettig voel kan je voorzichtig voor stellen dag jullie samen het bvb tegen julie mentor of vertrouwens persoon op jou school gaan vertellen. Jou mentor of iemand kan haar beter helpen er mee dan jij en je vriendinnen.
Ik voel me steeds downer, ik krijg thuis vaak huilbuien, heb me eerste paniekaanval gehad (op school!!). En lig vaak de hele dag op mn kamer.
Probeer wat vaker met je vriendinnen af te spreken. Zo voelen jullie waarschijnlijk op dat mement iets beter.
Ik heb nu 8 mnd een lat-relatie met mn vriend, hij is heel lief enzo maar hij begrijpt me niet. Als ik ‘weer’ eens Sad muziek zit te luisteren tijdens t videobellen begint hij weer te zeiken dat ik zo down ben en dat ik dat zou kunnen ‘fiksen’ door gwn vrolijk te doen, geen Sad tekeningen maken of naar sad muziek luisteren.
Soms helpt het juist om 'sad' tekeningen te maken. Zo kan je juist je emotie ff kwijt.
We zijn laatst (ook vandaag weer) begonnen met vingeren en aftrekken maar het voelt niet goed. Elke keer als hij weer naar huis is voel ik me vies en gebruikt en ik schaam me ervoor omdat ik weet dat hij het niet zo bedoelt.
Je moet echt niet iets doen wat je niet wilt. Iedereen doet het op zijn eigen tempo.
Ik kan hem niks kwalijk nemen omdat ik weet dat het aan mezelf ligt maar ik ben bang dat als ik het uitmaak dat ik dan voorlatend allen zal zijn, dat ik nooit meer iemand ga vinden die van me kan houden.
Je moet niet bij hem blijven omdat je bang bent dat je straks alleen blijft. Juist als je langer bij iemand blijft waar je niks voor voel blijf je alleen. Dan kan je namelijk 'de ware' niet vinden.
Ik voel me zo zo zo erg schuldig dag ik loop te janken terwijl ik dit typ.
(zie me andere topic).
Waarom zou je je scheuldig voelen? Je raakt zo je emotie kwijt en dat is juist goed.
ik voel me gewoon kut, zwaar zwaar kut. Nis maakt me meer vrolijk, ik heb de hele dag een fakesmile op om andere niet ongerust te maken maar ik wil gewoon dat dit stopt.
Vertrouw jij een volwassen persoon jou gevoel en problemen toe. Bijvoorbeeld iemand op jou school? Zo ja zou je misschien een keer voorzichtig je masker (fakesmile) af kunnen doen. Jou mentor of een vertrouwens persoon heeft zwijg plicht en is getraint om jou daar bij te ondersteunen.
dankjewel als je helemaal tot het einde hebt gelezen, sorry van de moeite die je voor mij hebt moeten doen.
Ik hoop dat hier wat aan hebt
Groetjes
Bella
hey,
wat een heftig verhaal!
Ik denk dat het beste is om met iemand te gaan praten. (mentor, vriendin, vertrouwenspersoon?)
Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt, maar je kan er niet zo heel veel aan doen. Het enige wat je kan is naar haar luisteren.
Voel je zo'n paniekaanval aankomen?
Zoja, denk aan iets leuks, tel in je hoofd tot 10 en probeer rustig adem te halen.
Ik weet niet zeker of dit voor jou werkt, maar proberen kan geen kwaad toch?
Het is wel het beste om eerlijk te zijn....
Hij is je vriend, vertel hem waar je mee zit, waar je tegenaan loopt. Waarschijnlijk begrijpt hij het en kunnen jullie dingen uitpraten.
Stel niet te veel eisen aan jezelf, doe je best. Meer kan je niet doen.
Je zult in je leven altijd mensen teleurstellen. Ik snap dat je het liefst wil dat iedereen je aardig vind enzo, maar dat werkt ik praktijk gewoon niet. De mensen die om je geven zullen je nooit zomaar veroordelen omdat je een fout maakt.
liefs,
Xxjee
wat een heftig verhaal!
Ik denk dat het beste is om met iemand te gaan praten. (mentor, vriendin, vertrouwenspersoon?)
. Ze heeft nogsteeds een hulp gezocht ondanks dat we het een paar keer hebben aangedrongen. Het gaat steed slechter met haar en ik maak me zorgen. Ik voel me steeds downer, ik krijg thuis vaak huilbuien, heb me eerste paniekaanval gehad (op school!!). En lig vaak de hele dag op mn kamer.
Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt, maar je kan er niet zo heel veel aan doen. Het enige wat je kan is naar haar luisteren.
Voel je zo'n paniekaanval aankomen?
Zoja, denk aan iets leuks, tel in je hoofd tot 10 en probeer rustig adem te halen.
Ik weet niet zeker of dit voor jou werkt, maar proberen kan geen kwaad toch?
. Ik vind hem ook niet meer leuk maar durf het niet uit te maken omdat ik bang ben dat hij gaat oordelen ondanks dat ik een super laag zelfvertrouwen heb (niet dat hij dat weet).
Het is wel het beste om eerlijk te zijn....
Hij is je vriend, vertel hem waar je mee zit, waar je tegenaan loopt. Waarschijnlijk begrijpt hij het en kunnen jullie dingen uitpraten.
Wat ik zou moeten doen:
uitmaken met vriendje
vrolijk gaan gedragen
Genieten van het leven
anderen niet teleurstellen
Stel niet te veel eisen aan jezelf, doe je best. Meer kan je niet doen.
Je zult in je leven altijd mensen teleurstellen. Ik snap dat je het liefst wil dat iedereen je aardig vind enzo, maar dat werkt ik praktijk gewoon niet. De mensen die om je geven zullen je nooit zomaar veroordelen omdat je een fout maakt.
liefs,
Xxjee
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
