Hi
ik ga maar meteen beginnen om het jullie niet te lastigste maken.

Ik ben 15 jaar en ik heb problemen.

het begon allemaal toen ik werd geboren, mijn ouders gingen daarna uit elkaar en mijn vader hertrouwde. Mijn stiefmoeder was niet aardig toen ik halfbroertjes en zusjes kreeg. Ik werd gepest op school en omdat ik gepest werd mijn halfbroertjes en zusje ook gepest. Mijn stiefmoeder begon mij dat te verwijten ds ze trok de anderen voor. Mijn vader was eigenlijk nooit thuis. Ik had in groep 5/6 zelfmoordgedachten en maakte plannen, heb weleens met messen tegen mn arm aan gestaan maar toen bedacht ik me de dingen die ik zou missen dus heb het elke keer net niet gedaan. Had ook elke dag wel een paar paniekaanvallen (mijn moeder en ik wisten niet dat dit ws depressie was want ik vertelde haar die zelfmoord dingen niet ze gelooft nu ook niet dat dat het was, ben er laatst zelf achter gekomen.). Elke keer als ik ging slapen dacht ik dat ik dood zou gaan (niet dat ik dat erg had gevonden) of dat iemand anders dood zou gaan. Ik ging naar wel 10 verschillende cursussen voor een tekort aan zelfvertrouwen, aan de pesters werd niks gedaan. Dus ik kon nooit slapen en voelde me elke dag kutter.
De meiden waarmee ik een beetje kon optrekken sloten me steeds weer buiten en pesten me soms ook weg. Ik was alleen en niemand die hielp.
Dit ging door tot groep 8.

Toen ging ik naar een tussenjaar, dat is een jaar school voor mensen die bv leerachterstanden hadden of agressieproblemen of voor mensen met ‘een tekort aan zelfvertrouwen.’ Ik kwam weer in een kutklas, het was minder erg dan op de basisschool maar nogsteeds erg. Ik heb het jaar redelijk goed afgemaakt, ik werd nogsteeds gepest maar had nu tenminste een vriendin gevonden. Ze was net als ik ook een buitenbeentje :,)

ik ging naar de eersteklas op havo/vwo, wat een hel was dat. Ik werd nog erger gepest dan tijdens het tussenjaar en kon ook nergens bij. Er zaten alleen maar van die popie-jopie meiden die me buitensloten en van die hormoon gevulde jongens.
Ik voelde me weer ernstig down en moest constant janken.

Gelukkig kon ik in het 2e jaar naar gymnasium, hoe ik dat heb gevlikt geen idee maar thank god.
voor het eerst in mn leven kwam ik in een leuke klas
ik werd geaccepteerd door 2 meiden mijn nu 2 hele lieve vriendinnen. Maar 1 van hun had (heeft nog steeds) depressie. Ze zat de hele dag door stroppen te tekenen en doodgrappen te maken. Een ander meisje uit mn klas/vriendin kreeg anorexia, ze moest naar het ziekenhuis en heeft daar een paar weken gezeten. Ze is wat beterder. Ik voelde me steeds iets beter maar omdat ik heel erg moest aanpoten op het gymnasium om bij te blijven bleef ik wat down. In dit jaar, 3e gymnasium, heeft mijn beste vriendin van het tussenjaar (waarmee ik nogsteeds contact heb) depressie gekregen. Toen ik dat te horen kreeg schrok ik me dood want hoe kon iemand zo dicht bij me dat krijgen. Het gaat nu niet veel beter met haar.... maar ze krijgt wel hulp.
In tegenstelling tot mijn andere vriendin uit mn klas.
Ze is steeds vaker ‘ziek’, ze kan niet meer uit bed komen, haar familie weet van niks want thuis doet ze alsof ze altijd vrolijk is. Ze heeft nogsteeds een hulp gezocht ondanks dat we het een paar keer hebben aangedrongen. Het gaat steed slechter met haar en ik maak me zorgen. Ik voel me steeds downer, ik krijg thuis vaak huilbuien, heb me eerste paniekaanval gehad (op school!!). En lig vaak de hele dag op mn kamer.

Ik heb nu 8 mnd een lat-relatie met mn vriend, hij is heel lief enzo maar hij begrijpt me niet. Als ik ‘weer’ eens Sad muziek zit te luisteren tijdens t videobellen begint hij weer te zeiken dat ik zo down ben en dat ik dat zou kunnen ‘fiksen’ door gwn vrolijk te doen, geen Sad tekeningen maken of naar sad muziek luisteren.
We zijn laatst (ook vandaag weer) begonnen met vingeren en aftrekken maar het voelt niet goed. Elke keer als hij weer naar huis is voel ik me vies en gebruikt en ik schaam me ervoor omdat ik weet dat hij het niet zo bedoelt. Ik vind hem ook niet meer leuk maar durf het niet uit te maken omdat ik bang ben dat hij gaat oordelen ondanks dat ik een super laag zelfvertrouwen heb (niet dat hij dat weet).
Ik kan hem niks kwalijk nemen omdat ik weet dat het aan mezelf ligt maar ik ben bang dat als ik het uitmaak dat ik dan voorlatend allen zal zijn, dat ik nooit meer iemand ga vinden die van me kan houden. Ik voel me zo zo zo erg schuldig dag ik loop te janken terwijl ik dit typ.
(zie me andere topic).

ik vraag me gewoon af wat het doel van leven is weet je wel.... ik bedoel iedereen gaat een keer dood en zou het niet mijn doel zijn om eerder dood te gaan..?
ik voel me gewoon kut, zwaar zwaar kut. Nis maakt me meer vrolijk, ik heb de hele dag een fakesmile op om andere niet ongerust te maken maar ik wil gewoon dat dit stopt. Al deze drama in mn leven. Gewoon vooreeuwig alleen zijn dan kan niemand zich aan me storen en ik kan niemand teleurstellen en kwetsen. Ik vraag me gwn af hoe ik het zover heb kunnen laten komen, alsof het enige wat ik hoeg te doen om hiervan af te komen is een paar simpele woorden uit te spreken maar ik kan het gwn niet.
Wat ik zou moeten doen:
uitmaken met vriendje
vrolijk gaan gedragen
Genieten van het leven
anderen niet teleurstellen

maarja dat lukt niet dus ik vraag me af wat ik met me leven ga doen.

dankjewel als je helemaal tot het einde hebt gelezen, sorry van de moeite die je voor mij hebt moeten doen.

iemand tips of vergelijkbare verhalen?
dankje