Hey,
De dagen vloeien ineen, het voelt als een eindeloze, vermoeiende weg met oneindig veel teleurstellingen. Elke keer ik niets heb om mij af te leiden, ontploft mijn hoofd door de pessimistische gedachten waardoor ik het nut van het leven niet meer zie.
Meestal voel je wat er gebeurd, ben je in het moment. Maar ik heb het gevoel dat ik naar een beeld aan het kijken ben waar mijn leven op afspeelt. Alsof ik als een schaduw zonder emoties rondloop.
Alles voelt verkeerd, maar ik heb geen idee hoe ik het kan veranderen. Het voelt alsof ik vastzit en geen lucht krijg.
Iedereen lacht mij uit elk moment van de dag, ik kijk, lach, praat, volleybal, wandel, doe niets… en ik word meteen neergehaald. Als het niet door iemand anders is dan door mezelf.
Wanneer ik het gevoel heb dat ik vastzit, zou ik willen schreeuwen, huilen, lopen, dingen scheuren… maar dat lukt allemaal niet dus staar ik naar een lege muur met een hoofd vol ondraaglijke gedachten die mij laten verdrinken.
Ik wil mijzelf niet meer zijn. Ik wil dat alles stopt.
Dankjewel om dit te lezen, hopelijk vindt je het niet stom klinken.
Groetjes
dus als alles verloren blijft probeer dan hier er gewoon er lekker over te praten. Of geef advies aan anderen… soms is het beste medicijn anderen helpen!
