De laatste tijd gaat het niet zo goed. Ik was een paar weken een beetje depressief (ik denk omdat ik moe was). Nu gaat het beter, maar vrolijk zijn kost echt zoveel energie (ik ben vaak echt uitgeput) en dan voel ik me weer verdrietig. Als ik leuke dingen doe, gebeurt er zoveel en ben ik tussendoor de hele tijd onzeker en zo over alles wat er gebeurt en dat maakt me ook weer moe en verdrietig. En dat verdriet kan zich niet echt uiten, want het is zo klein, maar het zorgt wel voor een rotgevoel. Ik wil heel graag met een psycholoog praten (al geregeld), want ik heb niet het gevoel alsof mijn ouders me begrijpen. Maar ik vind vrolijk zijn dus vermoeiend en dat maakt me ook niet echt blij en als ik de hele dag verdrietig in bed lig is iedereen aardig en gebeurt er weinig waar ik me zorgen om kan maken (geen ruzies, geen sociale situaties, geen dingen die mislukken), maar ik ben wel verdrietig en dat is ook niet fijn. 
 

Misschien vindt iemand dat ik me aanstel en misschien is dat wel zo, maar omdat ik een tijdje zo moe en verdrietig was, ben ik emotioneel heel erg onstabiel zeg maar en is alles eigenlijk te veel.

Begrijpt iemand wat ik bedoel en zijn er tips om bijvoorbeeld een soort middenweg tussen vrolijk en verdrietig te vinden (al kan je je emoties niet echt bepalen). En weet iemand hoe ik kan vertellen wat ik voel en wat er in m’n hoofd gebeurt, want ik weet het niet goed.