hai!
ik voel me zo alleen. ik heb een tijdje geleden aan me ouders verteld dat ik me heel erg vaak naar voel en dat ik mezelf snijd. mark (een leraar van me) heeft me hierbij geholpen om het aan ze te vertellen. hij en me moeder hadden een voorafgaand gesprek via de telefoon. mijn moeder heeft het ons verboden om nog 'inhoudelijke' gesprekken te hebben. dat was het enige waar ik hem over sprak. ik ben hem kwijt. ik ga kapot van binnen. het gaat hierdoor alleen maar slechter met me. ik heb niemand om mijn verhaal aan kwijt te kunnen. me ouders vertrouw ik niet meer. nadat ik laatst een discussie met mark had ging me moeder meteen naar me mentor, achter mijn rug om. wat ik echt niet leuk vind!! ik wil tot ze doordringen dat dit niet de juiste manier is, maar ik weet niet hoe. enige raad?
ook heb ik het heel lang volgehouden om mezelf niet meer te snijden. 2 maanden! gister heb ik het weer gedaan.. het is voor mij weer een teken dat ik het niet alleen kan. ik voel me er erg rot door..
mijn ouders gaan wel opzoek naar een psycholoog voor me. 16 mei hebben ze de eerste intake gesprek met een psycholoog. ik ben daar niet bij. die week daarop waarschijnlijk wel. ik ben heel bang om daar naartoe te gaan en ik zou er zo ongelooflijk graag met mark over willen praten. als ik naar hem toe ga en we gaan het ineens over iets inhoudelijks hebben, kan die erg op ze kop krijgen. maar ik had niet verwacht dat hij me zo zou laten zitten en toch snap ik zijn positie ook wel weer. het doet me gewoon veel pijn.
op dit moment heb ik me vriendinnen nodig. doordat ik er vaak in de avond niet ben als ze gaan afspreken, soms mag ik niet van me ouders en soms voel ik me te down om mee te gaan want ik wil daar niet de sfeer gaan verpesten of om heel erg me best te doen om blij te lijken. nu hebben ze een groepsalp aangemaakt met iedereen behalve mij. dus ze spreken heel veel af met zn alle. ik had het tegen naomi gezegd (mij n beste vriendin (denk ik) ze zit in die meiden groep) en die zei dat het er erg speet. ze vroeg aan die meiden of ik mee mag maar ze zeiden dat ze hun gevoelens niet goed durfde te uiten waar ik bij ben. dat deed me heel veel pijn. ik word dus niet meer meegevraagd. wel kan ik gewoon een keer mee gaan maar dat kan heel akward worden en ik ben mentaal zo moe dat ik het gevoel heb alsof ik daar geen puf voor heb..
ik merk dat ik me gedachtes niet meer de baas ben. ik ga alleen maar meer nadenken over zelfmoord.. waar het kan, hoe het kan en als ik een mes of iets scherps zie denk ik aan zelfbeschadigiing, enzovoort. telkens wijs ik mezelf erop dat ik niet zo mag nadenken. ik denk nu ook aan afscheidsbrieven maken en ik kijk soms in het rond als er allerlei mensen zijn in een ruimte: zouden ze me missen als ik weg ben? zouden ze zich dan nog hetzelfde gedragen? ik wordt er gek van dat ik over dit allemaal nadenk.. ik wil die gedachtes laten stoppen!!!!! geef me rust!! ik wil echt rust!!! waarom lukt me dat toch niet? waarom kan ik hier niet zelf uitkomen? ikadoe alleen maar mensen pijn als ik ze alles vertel.. daarom hou ik zo veel mogelijk mijn mond dicht en zet ik een zo groot mogelijk masker op. (bijna) siedereen trapt erin. behalve mark die begrijpt me precies. doordat ik telkens een masker op zet raak ik mentaal (dus van binnen) zo ongelooflijk er moe. dan denk ik: ik kan echt niet nu afspreken.. en dan ga ik uiteindelijk toch. dan kan ik het wel, want mijn lichaam is niet moe en mijn benen lopen wel maar van binnen ga ik dan kapot.. heeft iemand tips daarvoor?
bedankt dat je de moeite hebt genomen om dit te gaan zitten lezen!!
Anne
ik wil niet meer
A
A
Hoi!
Niet verstandig van je ouders dat ze jouw gesprekken met Mark verbieden. Mark was een grote steun voor jou, en je ouders hebben het recht niet om jou die steun te ontnemen.
Het is heel sterk dat je twee maanden niet gesneden hebt. Gisteren heb je het weer gedaan, dat is jammer. Je verdient die pijn niet.
Ik vergelijk het altijd met een berg beklimmen. Hoe hoog de berg ook is, je doet het stapje per stapje. Af en toe val je eens, of doe je een stapje terug, maar zolang je weer opstaat en doorgaat, is dat ok. Laat je alsjeblieft niet ontmoedigen doordat je gisteren gesneden hebt. Je hebt het twee maanden zonder snijden weten volhouden, wat heel sterk was. Je had het moeilijk, en hebt daardoor weer gesneden. Het lijkt mij inderdaad ook een teken dat Mark de juiste steun voor jou was.
Dat je gesprekken met een psycholoog gaat hebben, is positief. De eerste keer gaan je ouders alleen, en daarna mag jij waarschijnlijk gaan. Ik hoop dat je je goed voelt bij die psycholoog. Als dat niet het geval is, mag je dat gerust aangeven.
Psychologen hebben beroepsgeheim, en mogen niet zomaar je ouders inlichten. Dat is een zekere veiligheid die je hebt.
Je ouders lijken een soort 'contactverbod' te hebben opgesteld. Het kan dat Mark in de problemen komt als hij zich niet aan die afspraak houdt. Ik vermoed dat Mark wil voorkomen dat jij in de problemen komt, als hij je benadert.
Los van dat denk ik dat Mark zo'n grote steun voor je was, en dat het goed is het daar met je psycholoog over te hebben.
Niet fijn dat je vriendinnen je zo buitensluiten. Ik begrijp dat dat pijn doet. Ze kunnen zich misschien niet zo goed inleven in jouw situatie, en weten misschien niet wat er aan de hand is. Als je je goed voelt bij hen, kan je vertellen waarom je je niet zo fijn voelt, maar als je dat liever voor jezelf houdt, is dat prima. Jij kiest wat je met wie deelt.
Je zou eventueel vaker met Naomi iets kunnen doen. Als zij er spijt van leek te hebben dat jullie vriendengroepje jou heeft buitengesloten, is zij misschien de persoon waar je het meeste steun aan kan hebben.
Jammer dat die nare gedachten in je hoofd rondspoken. Hier met je psycholoog over praten kan helpen. Hij/zij heeft misschien tips voor jou. Je gedachten neerschrijven, zoals je hier goed gedaan hebt, kan helpen.
Je hoeft hier niet zelf uit te komen. Ik hoop dat je je goed voelt bij die psycholoog, zodat jullie samen naar een oplossing kunnen zoeken.
Mensen schrikken vast als ze horen dat je je niet goed voelt, maar op lange termijn zullen ze blij zijn dat je eerlijk bent geweest. Die cliché 'eerlijkheid duurt het langst' is niet voor niets zo bekend.
Dat masker dat je telkens opzet moet heel zwaar zijn. Ik begrijp het best, je wilt de mensen om je heen beschermen, maar je mag jezelf niet uit het oog verliezen.
De volgende stap lijkt me met je psycholoog praten en kijken of het klikt. Je kan vertellen over je ouders en over Mark, over hoe je je voelt, dat masker, enz. Jij vertelt waar jij je op dat moment klaar voor voelt. Het verloop van zo'n gesprek valt moeilijk te voorspellen.
Groetjes
x
Niet verstandig van je ouders dat ze jouw gesprekken met Mark verbieden. Mark was een grote steun voor jou, en je ouders hebben het recht niet om jou die steun te ontnemen.
Het is heel sterk dat je twee maanden niet gesneden hebt. Gisteren heb je het weer gedaan, dat is jammer. Je verdient die pijn niet.
Ik vergelijk het altijd met een berg beklimmen. Hoe hoog de berg ook is, je doet het stapje per stapje. Af en toe val je eens, of doe je een stapje terug, maar zolang je weer opstaat en doorgaat, is dat ok. Laat je alsjeblieft niet ontmoedigen doordat je gisteren gesneden hebt. Je hebt het twee maanden zonder snijden weten volhouden, wat heel sterk was. Je had het moeilijk, en hebt daardoor weer gesneden. Het lijkt mij inderdaad ook een teken dat Mark de juiste steun voor jou was.
Dat je gesprekken met een psycholoog gaat hebben, is positief. De eerste keer gaan je ouders alleen, en daarna mag jij waarschijnlijk gaan. Ik hoop dat je je goed voelt bij die psycholoog. Als dat niet het geval is, mag je dat gerust aangeven.
Psychologen hebben beroepsgeheim, en mogen niet zomaar je ouders inlichten. Dat is een zekere veiligheid die je hebt.
Je ouders lijken een soort 'contactverbod' te hebben opgesteld. Het kan dat Mark in de problemen komt als hij zich niet aan die afspraak houdt. Ik vermoed dat Mark wil voorkomen dat jij in de problemen komt, als hij je benadert.
Los van dat denk ik dat Mark zo'n grote steun voor je was, en dat het goed is het daar met je psycholoog over te hebben.
Niet fijn dat je vriendinnen je zo buitensluiten. Ik begrijp dat dat pijn doet. Ze kunnen zich misschien niet zo goed inleven in jouw situatie, en weten misschien niet wat er aan de hand is. Als je je goed voelt bij hen, kan je vertellen waarom je je niet zo fijn voelt, maar als je dat liever voor jezelf houdt, is dat prima. Jij kiest wat je met wie deelt.
Je zou eventueel vaker met Naomi iets kunnen doen. Als zij er spijt van leek te hebben dat jullie vriendengroepje jou heeft buitengesloten, is zij misschien de persoon waar je het meeste steun aan kan hebben.
Jammer dat die nare gedachten in je hoofd rondspoken. Hier met je psycholoog over praten kan helpen. Hij/zij heeft misschien tips voor jou. Je gedachten neerschrijven, zoals je hier goed gedaan hebt, kan helpen.
Je hoeft hier niet zelf uit te komen. Ik hoop dat je je goed voelt bij die psycholoog, zodat jullie samen naar een oplossing kunnen zoeken.
Mensen schrikken vast als ze horen dat je je niet goed voelt, maar op lange termijn zullen ze blij zijn dat je eerlijk bent geweest. Die cliché 'eerlijkheid duurt het langst' is niet voor niets zo bekend.
Dat masker dat je telkens opzet moet heel zwaar zijn. Ik begrijp het best, je wilt de mensen om je heen beschermen, maar je mag jezelf niet uit het oog verliezen.
De volgende stap lijkt me met je psycholoog praten en kijken of het klikt. Je kan vertellen over je ouders en over Mark, over hoe je je voelt, dat masker, enz. Jij vertelt waar jij je op dat moment klaar voor voelt. Het verloop van zo'n gesprek valt moeilijk te voorspellen.
Groetjes
x
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
