Hey,

Ik ben Milan ik zit in het laatste jaar middelbare school. Zover ziet het er naar uit dat ik ga slagen. Als dit erop zit ga ik voor het beroep vrachtwagenchauffeur waar ik er blij mee hoop te zijn maar de laatste twee jaar gaat alles zacht gezegt nog al kut.

Ik heb beging 2020 corona gehad, ik heb toen een week in het ziekenhuis en op de IC gelegen omdat ik extreem veel moeite had met door ademen waardoor ik tintelende vingers kreeg maar ook paniekaanvallen. Ik heb toen adrenaline gekregen en verschillende infuusen wat een erg enge ervaring was.

Ik heb op 09-07-2020 het contact verbroken met mijn extreem narcistische vader wat je zou zeggen een extreme opluchting zou moeten zijn en ik heb er voor kunnen kiezen om bij mijn moeder te wonnen omdat zij gescheiden zijn nadat hij (toen ik 7 was) vreemd is gegaan met de buurvrouw. Maar ik heb er erg veel moeite mee. Niet omdat ik twijfel aan mijn keuzen maar na die 14 jaar ga je geloven wat je eigen vader allemaal over je gezegt heeft en wat hij allemaal tegen je gedaan heeft. Ik vind/vond zelf ook dat ik waardeloos was/ben omdat alles wat ik deed volgens mijn vader dom was of het sloeg nergens op en ookal was ik 14 werd ik naar mijn gevoel behandeld als een kind van 5 die het allemaal nog niet wist. En tuurlijk was ik geen volwassene, nog steeds niet  maar ik constant te horen dat je een mislukkeling bent en vervolgens ook in alles te laten merken dat je echt waardeloos bent doet erg veel pijn (ik kan pagina's vol schrijven over hoe hij mij mishandeld met woorden en daden heeft maar dit wil ik dan toch ook weer niet doen)

Ik werk bij een logistiekbedrijf waar je met zware machines moet werken ikzelf rijd bijvoorbeeld heftruck maar hebben ook BT's dit zijn elektrische pompwagen/steekwagens daar kan je ook staan er wegen minstens 1500 kilo dus je kan je voorstellen hoe zwaar dit is. Nu was ik aan het werk en een jongen van ongeveer 16 kreeg het voor elkaar om over zijn voet heen te rijden met zijn pompwagen. Ik zag dit niet gebeuren, hij was toen afgestapt omdat hij even geschrokken was van wat er gebeurd was en ging zitten op een pallet met spullen toen kwam ik binnen gelopen en zag een plas bloed en hem daar zitten met een verwarde indruk. Ik ben er toen als een gek op afgerent en zag dat hij erg veel bloedverloor aan zijn voet/enkel. Ik weet nog steeds niet hoe ik zo snel op het idee kwam maar ik had zijn riem uit zijn broek gepakt en deze om zijn scheenbeen en kuid strak vast gebonden, ondertussen mensen geseind 112 gebeld en met de jongen zijn telefoon zijn moeder gebeld. Hij was gewoon bij bewust zijn maar wel in shock. Toen zijn moeder naar de spoedeisende hulp reed heb ik opgehangen en toen pas zag ik dat mijn handen, telefoon en kleren helemaal onder het bloed zaten. Gelukkig kwamen de ambulance Inc. 3 politie wagens (6 agenten dus) snel aan en is de jongen naar het ziekenhuis afgevoerd. De politie heeft me slachtoffer hulp aangeboden en me verteld dat het erg moedig was wat ik gedaan heb. Ik vertelde ze dat ik nog even aan het trillen was maar dat ik geen slachtoffer hulp hoefde. Uiteindelijk heb ik samen met mijn teamleider de grote bloedvlek weg geschropt en mijn handen en telefoon ontsmet. Achteraf heb ik het nummer gekregen van de jongen en was erachter gekomen dat hij erg veel hechtingen gekregen had in zijn voet en dat het een wonder was dat hij niks gebroken had wat ik zelf dacht want ik kon letterlijk zijn bot zien op dat moment. De jongen en ik zijn erg goede vrienden geworden en gelukkig is het goed afgelopen met hem.

Nu ik 15 (bijna 16) ben heb ik een zusje van 13 waar ik erg van hou, we hebben eigenlijk nooit ruzie gehad als kind tuurlijk hadden we ooit eens discussies maar echt een ruzie kan ik me niet herinneren. Maar daat gaat het niet echt om.

Mijn zusje van 13 jaar heeft geprobeerd een overdosis te nemen. Mijn zusje waar ik zoveel van hou heeft geprobeert haar zelf te vermoorden. Dat zij ergens in de nacht heeft gedacht fuck it ik die het is een heel enge gedachten voor mij. Ik wil niet huilen bij haar maar liever ook niet bij mijn moeder omdat zij het beide erg drukken hebben met haar zelf en haar dochter wat extreem begrijpelijk is daarom hou ik mijn verdriet liever voor mij zelf en ga ik even weg als ik voel dat ik moet huilen. Ik kan mezelf niks verwijten is wat iedereen zeg en dat is ook zo. Maar men... het contact met mijn vader verbreken was tot dan toe het lastigste wat ik ooit heb meegemaakt maar mijn zusje kunnen verliezen... pfff ik wil er niet aan denken dat ik haar moet missen. Ze js gelukkig niet in coma ze is gewoon thuis en ze kan het na vertellen maar ze is nog niet geholpen dus die stress hangt nog extreem hoog bij mij. Toen ze de overdosis nam hebben we haar ringen af moeten knippen aangezien die erg dik werden en anders zouden die af knellen dit vond ze achteraf wel heel jammer maar ze weet ook heel goed dat het voor haar eigen best wil was. Ik ben toen de dag na het incident naar de juwelier geweest en heb een echt zilvere ring met super mooie (neppe) diamanten stenen erop gekocht ze was er zo blij mee en de macrons die ze erg lekker vind en ik er ook bij gaf waren zo op :).

Er is ook nog voor onze straat een overval geweest waar mijn moeder die al boven was 112 voor heeft gebeld en ik die net thuis kwam van werk meteen achter de dieven aan ben gegaan maar deze waren snel gevlucht toen ze mijn moeder hoorde roepen dat ze de politie aan het bellen was. Dit is gelukkig allemaal goed afgelopen.

Maar damn. Wtf heb ik allemaal meegemaakt in twee jaar tijd..... 

Ik vind het fijn dat ik even mijn verhaal heb kunnen doen en mocht je dit lezen. Sorry voor de slechte interpunctie en eventuele taalfouten.