Hoi allemaal,
Ik ben R, een jongen van 15 jaar. Ik wil hier graag mijn verhaal delen. Zoals je ziet is het een heel lang verhaal. Lees het als je er tijd voor hebt, maar zie het niet als een verplichting dat je dit moet lezen en mij per sé moet helpen.
Het ging allemaal mis toen ik van de basisschool naar de middelbare school ging. Ik kwam elke dag helemaal overspannen thuis, waardoor ik me heel slecht voelde; ik kon niet meer eten en drinken, voelde me ziek en kon geen contact meer maken met anderen. Ik haalde zeer slechte cijfers.
Dit zorgde er voor dat ik in een jaar tijd van het vwo naar de mavo ben gezakt.
Op de mavo ging het nog slechter. Ik had helemaal geen vrienden meer en contact met anderen, ik kwam nog steeds élke dag overspannen thuis en voelde me elke dag ziek. Dit ging zo twee jaar lang door. Vanaf dit moment ging ik me heel erg eenzaam en verdrietig voelen
Aan het einde van de derde klas werd er een diagnose Autisme bij mij vastgesteld. Dit was aan de ene kant een harde klap voor mij en ik had de volgende gedachten: 'ik ben nu gehandicapt', 'mensen denken dat ik nu dom ben' en 'ik denk dat ik nooit een normale baan meer krijg'. Aan de andere kant boeide het me eigenlijk helemaal niets: 'het leven van me is toch al verkloot' en 'ik ben toch niks waard'.
Ik kwam uitendelijk thuis te zitten, omdat ik school niet meer aan kon; elke dag was puur overleven. Maar de diagnose autisme zorgde er voor dat ik naar speciaal onderwijs kon. Op het speciaal onderwijs ging het het eerste half jaar weer zeer slecht, zó slecht dat ik weer bijna thuis kwam te zitten.
Ik zit nu in een speciale klas waar het rustig is en waar ik probeer mijn schooluren wat op te bouwen. Ik kan maar maximaal 3 uur per dag naar school.
Ik heb in de afgelopen jaren onbewust een sociale angst opgebouwd, waardoor ik geen sociale contacten durf te maken en voor heel veel dingen bang ben.
Ik voel me nu diep, diep ongelukkig. Ik heb helemaal niemand om me heen en ik voel me heel erg eenzaam. Soms lig ik een hele dag in mijn bed te huilen, omdat ik me zo waardeloos voel. Ik heb helemaal geen zin meer in mijn hobby's of leuke dingen.
Ik heb gemiddeld 3 keer per dag last van zelfmoordgedachten. Hier heb ik al last van sinds dat het mis is gegaan. Soms doe ik mezelf pijn. Ik weet niet waarom, maar het geeft een fijn gevoel.
Ik loop sinds een paar weken bij een psycholoog. Helaas helpt dat helemaal niks. Ik durf daar ook bijna niks te zeggen .
Ik durf er nergens écht over te praten. Bij anderen doe ik altijd een soort van masker op. Ik doe alsof ik me heel goed voel. Ook bij mijn ouders. Ik heb eigenlijk niet echt veel vertrouwen in mijn ouders. Ik heb vaak ruzie met ze.
Heel veel mensen zijn positief over mij en denken daarom dat het goed met me gaat, dat maakt het dat ik me onbegrepen voel.
Ik heb al 5 keer gechat met de kindertelefoon en 2 keer gechat met 113. Ze hebben goed naar me geluisterd en ze hebben me telkens een klein duwtje in mijn rug gegeven, zodat ik me weer iets prettiger voelde. Maar een échte oplossing hebben ze niet (en dat is ook onmogelijk).
Ze hebben wel allemaal één ding hetzelfde gezegd en dat is dat ik er over moet praten met anderen.
Maar dat is voor mij écht geen optie, hier heb ik een aantal redenen;
-Mijn ouders hebben zelf gezegd dat als ik depressief ben er nog een probleem bij is en dat ze daar echt geen zin in hebben.
-Ik durf er niet over te praten met anderen
-Ik denk dat anderen mij raar vinden
-Als ik er over ga praten dan ben ik sowieso héél héél dom, want dan word ik onvrijwillig in een of andere kliniek gezet. Dan pleeg ik nu nog liever ter plekke zelfmoord dan dat ik daar naar toe moet.
-Ik wil niet anderen meer belasten met mijn problemen
Ik weet echt niet meer wat ik moet. Ik heb al een paar keer op het punt gestaan om mijn fiets te pakken en naar de plek te fietsen waar ik mijn zelfmoordplan wil uitvoeren.
Ik sta er echt helemaal alleen voor. Ik heb gewoon letterlijk niemand om me heen. Dit verhaal schrijven is het enige wat ik nu kan doen wat me nog oplucht en me misschien nog een beetje kan helpen. Maar dat effect zal niet lang duren vrees ik.
Ik wil gewoon dat het probleem gewoon opgelost wordt. Maar dát kan niet en daarom wil ik gewoon rust.
Ik weet dat de dood geen 'rust' is, maar gewoon helemaal 'niets'. Maar ik heb liever 'niets' dan dit verdriet dat ik elke dag heb.
Het is gewoon beter als ik er niet meer ben.
Klaar.
Misschien wil je nog een reactie schrijven na aanleiding van mijn verhaal. Ga niet van die hele lieve reacties met hartjes en zo schrijven. Lieve reacties waardeer ik, maar die helpen niet. Ik wil graag weten of er mensen zijn die nog tips hebben of die zichzelf hier in herkennen.
Post aangepast door De Kindertelefoon ivm anonimiteit.
Bladzijde 1 / 1
Hey!
Jeetje, dat klinkt allemaal enorm moeilijk voor je!
Je gaat nu momenteel naar buitengewoon onderwijs en bent je uren les aan het opbouwen.
Dat is geen simpel proces, en is waarschijnlijk enorm vermoeiend, maar je komt er wel. Geef het de tijd die nodig is.
Je hebt ook de diagnose autisme gekregen, en daar voel je je erg negatief over.
Autisme is uiteraard een extra belasting die je leven wat extra bemoeilijkt, het is echter zeker niet zo dat je meteen dom, gehandicapt of wat dan ook zou zijn, totaal niet!
Iedereen heeft z'n eigen positieve en negatieve punten, of daar het etiket autisme nu opgeplakt wordt of niet.
Je bent niet anders dan voor die diagnose, en voor die diagnose was je ook zeker niet dom!
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar hier vind je enkele positieve kanten aan autisme.
Het is niet oké dat je ouders dergelijke dingen zeggen. Het is voor hen niet fijn dat niet alles even goed loopt, maar zij moeten hun kind steunen en niet nog slechter doen voelen.
Je kunt proberen hen dit nog eens duidelijk te zeggen, en duidelijk te maken dat jij hier echt niets aan kan doen en dat jij het heus wel anders had gewild.
Je hebt al enkele keren gechat met de KinderTelefoon en de zelfmoordlijn. Hoewel je vindt dat het niet enorm veel heeft geholpen heeft het je wel af en toe dat steuntje in de rug gegeven.
Zoals je zelf inderdaad al beseft hebben ook deze organisaties geen toverstokje waarmee ze de situatie in 1-2-3 kunnen oplossen. Ze hebben je wel op de momenten dat je met hen chatte iets beter doen voelen, en ik denk dat dat al ene heel positief punt is om vanuit te beginnen.
Zo zie je dat het echt beter kan worden met de juiste hulp, niet in één keer, maar beetje bij beetje zullen dingen beter lukken.
Vergeet niet dat je steeds mag chatten met deze organisaties en dat ze zeker voor je klaar zullen staan.
Je wil er echt niet over praten met anderen om verschillende redenen.
Je ouders vertrouw je niet echt en voor anderen zet je een masker op, je bent er ook wat angstig voor.
Ik snap zeker dat je deze angsten hebt. Ik denk echter dat je niets te verliezen hebt...
Je bent bang dat anderen je raar zullen vinden en dat je hen hiermee zal belasten, daar is echter helemaal niets van waar!
Ik snap dat je dit denkt, maar mensen als (school)psychologen,... zijn ervoor opgeleid om naar jongeren als jou te luisteren, en je zal dus zeker niet raar zijn. Ook hebben zij ervoor gekozen om mensen als jou te helpen als hun job, het zou nogal onlogisch zijn dat je hun tijd dan verspilt.
Jij hebt een probleem en voelt je echt heel slecht, ik denk persoonlijk dat je een depressie hebt (maar ben geen psychiater!).
of je nu een depressie hebt of niet, jij voelt je niet goed in je vel, en dan heb je het recht om hulp te krijgen, of het nu om iets klein gaat, of als je grote problemen hebt, het zijn jouw gevoelens. Heb jij het gevoel dat het allemaal niet goed loopt. Dan is het simpel. Dan heb jij alle recht op hulp!
Je bent ook bang dat de persoon aan wie jij hulp vraagt je in een psychiatrisch ziekenhuis verplicht laat opnemen.
Ik denk daar twee dingen over:
Je geeft zelf aan dat je weet dat zelfdoding geen oplossing is.
Dat is inderdaad helemaal waar. Het is nooit een oplossing en zal dat ook nooit zijn.
Hoewel je je nu hopeloos voelt, en het gevoel hebt dat het echt helemaal nooit zal goed komen en je daarom net zo goed dood kunt zijn, toch is het zo dat je je over enkele jaren misschien juist veel beter zal voelen, door bv. therapie en/of medicatie te volgen.
Na zelfmoord kun je niet meer kiezen. Na zelfmoord kun je niet meer zien dat er eigenlijk beter oplossingen waren. Na zelfmoord zullen zoveel mensen zich zo ontzettend slecht voelen door jou te verliezen.
Het voelt nu als het enige wat je kan doen, maar geloof me. Het is beter je nu slecht te voelen om dan een gelukkiger leven tegemoet te gaan, dan helemaal niets meer te voelen, en heen te gaan in verdriet.
Ik hoop dat je iets hebt opgestoken van mijn reactie en zal proberen hulp te zoeken.
Je bent veel te veel waard om dood te zijn, ook al zie je dat zelf nog niet.
Blijf hopen en proberen, op een dag zal alles veel beter zijn!
Groetjes
Lot
Jeetje, dat klinkt allemaal enorm moeilijk voor je!
Je gaat nu momenteel naar buitengewoon onderwijs en bent je uren les aan het opbouwen.
Dat is geen simpel proces, en is waarschijnlijk enorm vermoeiend, maar je komt er wel. Geef het de tijd die nodig is.
Je hebt ook de diagnose autisme gekregen, en daar voel je je erg negatief over.
Autisme is uiteraard een extra belasting die je leven wat extra bemoeilijkt, het is echter zeker niet zo dat je meteen dom, gehandicapt of wat dan ook zou zijn, totaal niet!
Iedereen heeft z'n eigen positieve en negatieve punten, of daar het etiket autisme nu opgeplakt wordt of niet.
Je bent niet anders dan voor die diagnose, en voor die diagnose was je ook zeker niet dom!
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar hier vind je enkele positieve kanten aan autisme.
Het is niet oké dat je ouders dergelijke dingen zeggen. Het is voor hen niet fijn dat niet alles even goed loopt, maar zij moeten hun kind steunen en niet nog slechter doen voelen.
Je kunt proberen hen dit nog eens duidelijk te zeggen, en duidelijk te maken dat jij hier echt niets aan kan doen en dat jij het heus wel anders had gewild.
Je hebt al enkele keren gechat met de KinderTelefoon en de zelfmoordlijn. Hoewel je vindt dat het niet enorm veel heeft geholpen heeft het je wel af en toe dat steuntje in de rug gegeven.
Zoals je zelf inderdaad al beseft hebben ook deze organisaties geen toverstokje waarmee ze de situatie in 1-2-3 kunnen oplossen. Ze hebben je wel op de momenten dat je met hen chatte iets beter doen voelen, en ik denk dat dat al ene heel positief punt is om vanuit te beginnen.
Zo zie je dat het echt beter kan worden met de juiste hulp, niet in één keer, maar beetje bij beetje zullen dingen beter lukken.
Vergeet niet dat je steeds mag chatten met deze organisaties en dat ze zeker voor je klaar zullen staan.
Je wil er echt niet over praten met anderen om verschillende redenen.
Je ouders vertrouw je niet echt en voor anderen zet je een masker op, je bent er ook wat angstig voor.
Ik snap zeker dat je deze angsten hebt. Ik denk echter dat je niets te verliezen hebt...
Je bent bang dat anderen je raar zullen vinden en dat je hen hiermee zal belasten, daar is echter helemaal niets van waar!
Ik snap dat je dit denkt, maar mensen als (school)psychologen,... zijn ervoor opgeleid om naar jongeren als jou te luisteren, en je zal dus zeker niet raar zijn. Ook hebben zij ervoor gekozen om mensen als jou te helpen als hun job, het zou nogal onlogisch zijn dat je hun tijd dan verspilt.
Jij hebt een probleem en voelt je echt heel slecht, ik denk persoonlijk dat je een depressie hebt (maar ben geen psychiater!).
of je nu een depressie hebt of niet, jij voelt je niet goed in je vel, en dan heb je het recht om hulp te krijgen, of het nu om iets klein gaat, of als je grote problemen hebt, het zijn jouw gevoelens. Heb jij het gevoel dat het allemaal niet goed loopt. Dan is het simpel. Dan heb jij alle recht op hulp!
Je bent ook bang dat de persoon aan wie jij hulp vraagt je in een psychiatrisch ziekenhuis verplicht laat opnemen.
Ik denk daar twee dingen over:
- Ze stoppen je daar echt niet zo snel in. Je hebt bovendien niets te verliezen door hulp te zoeken het dan wel te zien.
- Als ze het toch zouden doen dan zal jij je er - of je het nu gelooft of niet-echt beter door worden. Het kan in dat geval alleen maar voordelen hebben.
Je geeft zelf aan dat je weet dat zelfdoding geen oplossing is.
Dat is inderdaad helemaal waar. Het is nooit een oplossing en zal dat ook nooit zijn.
Hoewel je je nu hopeloos voelt, en het gevoel hebt dat het echt helemaal nooit zal goed komen en je daarom net zo goed dood kunt zijn, toch is het zo dat je je over enkele jaren misschien juist veel beter zal voelen, door bv. therapie en/of medicatie te volgen.
Na zelfmoord kun je niet meer kiezen. Na zelfmoord kun je niet meer zien dat er eigenlijk beter oplossingen waren. Na zelfmoord zullen zoveel mensen zich zo ontzettend slecht voelen door jou te verliezen.
Het voelt nu als het enige wat je kan doen, maar geloof me. Het is beter je nu slecht te voelen om dan een gelukkiger leven tegemoet te gaan, dan helemaal niets meer te voelen, en heen te gaan in verdriet.
Ik hoop dat je iets hebt opgestoken van mijn reactie en zal proberen hulp te zoeken.
Je bent veel te veel waard om dood te zijn, ook al zie je dat zelf nog niet.
Blijf hopen en proberen, op een dag zal alles veel beter zijn!
Groetjes
Lot
Hier trouwens nog een lijst van mensen die je kunt contacteren, je kan het misschien zelf nog aanvullen met mensen uit jouw omgeving. Je bent zeker geen last voor hen! :
Online
Zelfmoordlijn België
Zelfmoordlijn Nederland
Awel
Tele-onthaal
De Kindertelefoon
In real life
Een psycholoog
Een leerlingenbegeleider/schoolpsycholoog
Een huisarts
Een schoolarts
Een psychiater
Je mentor
Een familielid (nonkel, ...)
...
Online
Zelfmoordlijn België
Zelfmoordlijn Nederland
Awel
Tele-onthaal
De Kindertelefoon
In real life
Een psycholoog
Een leerlingenbegeleider/schoolpsycholoog
Een huisarts
Een schoolarts
Een psychiater
Je mentor
Een familielid (nonkel, ...)
...
Hoi
Je kon niet meer eten. Als het nog steeds zo is zou ik je aan raden om met iemand er over te praten. Hoe lastig, eng en hoe moeilijk het ook is het is en blijft het beste.
Je bent echt niet gehandicapt! In ieder geval zie ik dat zo. In mijn omgeving woord autisme als een 'beperking' gezien. Maar ik zie het meer als je een stempel hebt gekregen van hoe je bent.
Nee zeker niet! Je bent echt niet dom door zoon stempeltje.
Je krijgt echt een normale baan. Het is zelfs zo dat veel basen blij zijn met een 'autist' omdat autisme heeft ook goeie kanten.
Je bent het wel waard. Maar de reden moet je nog vinden.
Fijn dat je naar speciaal onderwijs kon gaan. Daar kunnen ze je helpen. Daar zijn ze allemaal wel een beetje gespecialiseerd in mensen die depressief zijn. En hebben meer geduld met praten.
Ik vind het echt heel goed van je dat je het langzaam weer gaat op bouwen.
Ik vind het echt goed van je dat je er toch heen gaat en probreerd.
Zij hebben je elke keer een duwtje in de rug gestoken. Ik zat te denken jij vind praten lastig maar chatte helpt wel. Je zou online therapie van 113 kunnen proberen. Dan praat met het zelfde persoon. En zij helpen je ook met praten met andere.
Geen zin of niet jij kan er niks aan doen.
Praten is lastig. Maar een psycholoog is er voor opgeleid. Dus zij kunnen je echt helpen.
Ik denk van niet. Mijn broer heeft ook autisme. En probeerde gemiddelt 6x op een dag zelfmoord te plegen en werd niet uit huis geplaatst.
Psychologen zijn er voor opgeleid. Als jij je shit niet bij hun neer gooit krijgen zijn hun geld niet en hebben ze hun studie voor niks gedaan.
Zelf moord is echt de oplossing niet.
Is dat beter? Ik denk het niet. Je doet dan zoveel verdiet bij andere als je er niet meer bent. Zij zullen dan de schuld op hun leggen en met heel veel vragen achter laten..
Ik hoop dat je hier waar aan hebt
Groetjes
bella
Je kon niet meer eten. Als het nog steeds zo is zou ik je aan raden om met iemand er over te praten. Hoe lastig, eng en hoe moeilijk het ook is het is en blijft het beste.
'ik ben nu gehandicapt', '
Je bent echt niet gehandicapt! In ieder geval zie ik dat zo. In mijn omgeving woord autisme als een 'beperking' gezien. Maar ik zie het meer als je een stempel hebt gekregen van hoe je bent.
mensen denken dat ik nu dom ben
Nee zeker niet! Je bent echt niet dom door zoon stempeltje.
en 'ik denk dat ik nooit een normale baan meer krijg'.
Je krijgt echt een normale baan. Het is zelfs zo dat veel basen blij zijn met een 'autist' omdat autisme heeft ook goeie kanten.
'het leven van me is toch al verkloot' en 'ik ben toch niks waard'.
Je bent het wel waard. Maar de reden moet je nog vinden.
Maar de diagnose autisme zorgde er voor dat ik naar speciaal onderwijs kon. Op het speciaal onderwijs ging het het eerste half jaar weer zeer slecht, zó slecht dat ik weer bijna thuis kwam te zitten.
Fijn dat je naar speciaal onderwijs kon gaan. Daar kunnen ze je helpen. Daar zijn ze allemaal wel een beetje gespecialiseerd in mensen die depressief zijn. En hebben meer geduld met praten.
Ik zit nu in een speciale klas waar het rustig is en waar ik probeer mijn schooluren wat op te bouwen. Ik kan maar maximaal 3 uur per dag naar school.
Ik vind het echt heel goed van je dat je het langzaam weer gaat op bouwen.
Ik loop sinds een paar weken bij een psycholoog. Helaas helpt dat helemaal niks. Ik durf daar ook bijna niks te zeggen .
Ik vind het echt goed van je dat je er toch heen gaat en probreerd.
Ik heb al 5 keer gechat met de kindertelefoon en 2 keer gechat met 113. Ze hebben goed naar me geluisterd en ze hebben me telkens een klein duwtje in mijn rug gegeven, zodat ik me weer iets prettiger voelde. Maar een échte oplossing hebben ze niet (en dat is ook onmogelijk).
Ze hebben wel allemaal één ding hetzelfde gezegd en dat is dat ik er over moet praten met anderen.
Maar dat is voor mij écht geen optie,
Zij hebben je elke keer een duwtje in de rug gestoken. Ik zat te denken jij vind praten lastig maar chatte helpt wel. Je zou online therapie van 113 kunnen proberen. Dan praat met het zelfde persoon. En zij helpen je ook met praten met andere.
hier heb ik een aantal redenen;
-Mijn ouders hebben zelf gezegd dat als ik depressief ben er nog een probleem bij is en dat ze daar echt geen zin in hebben.
Geen zin of niet jij kan er niks aan doen.
-Ik durf er niet over te praten met anderen
Praten is lastig. Maar een psycholoog is er voor opgeleid. Dus zij kunnen je echt helpen.
-Als ik er over ga praten dan ben ik sowieso héél héél dom, want dan word ik onvrijwillig in een of andere kliniek gezet. Dan pleeg ik nu nog liever ter plekke zelfmoord dan dat ik daar naar toe moet.
Ik denk van niet. Mijn broer heeft ook autisme. En probeerde gemiddelt 6x op een dag zelfmoord te plegen en werd niet uit huis geplaatst.
-Ik wil niet anderen meer belasten met mijn problemen
Psychologen zijn er voor opgeleid. Als jij je shit niet bij hun neer gooit krijgen zijn hun geld niet en hebben ze hun studie voor niks gedaan.
Ik weet echt niet meer wat ik moet. Ik heb al een paar keer op het punt gestaan om mijn fiets te pakken en naar de plek te fietsen waar ik mijn zelfmoordplan wil uitvoeren.
Zelf moord is echt de oplossing niet.
Het is gewoon beter als ik er niet meer ben.
Klaar.
Is dat beter? Ik denk het niet. Je doet dan zoveel verdiet bij andere als je er niet meer bent. Zij zullen dan de schuld op hun leggen en met heel veel vragen achter laten..
Ik hoop dat je hier waar aan hebt
Groetjes
bella
Dankejewel voor alle reacties. Ik heb ze allemaal gelezen en het maakt me iets zekerder.
@Pin ik ga wel vragen om een andere psycholoog en hopelijk durf ik dan wel alles te vertellen.
Ik heb wel een aantal tips voor je:
...
- echt met een psycholoog gaan praten. ( ik snap dat je dit eng vind maar ik zou echt gewoon door de zure appel heen gaan bijten
- medicatie aanvragen
- een kortdurende opname bij een groep als de Hoenderloo groep overwegen
...
Hoi
Je maakt een hoop mee, en betwijfelt of dit in de toekomst zal beteren. Ik heb weinig toe te voegen aan bovenstaande reacties, en schrijf deze reactie dan ook slechts als een teken van steun.
De lijst met sterke kanten van iemand met autisme die xLotx deelde, vond ik heel inspirerend. Zoals onderaan vernoemd wordt, is het een kenmerk van de maatschappij om enkel de negatieve kanten van een stoornis of diagnose te laten doorschijnen.
Ik lees en hoor weleens verhalen van mensen die erg diep zaten, en toch weer licht aan het einde van de tunnel hebben gezien. Ook bij mezelf merk ik dat ik, ondanks de pijn die ik voel, steeds vaker dankbaarheid kan opbrengen voor bepaalde dingen in het leven, die ik niet ontdekt had als ik niet door de zware periodes heen had geworsteld. Ik hoop dat jij datzelfde mag ervaren.
Goed dat je van plan bent om een andere hulpverlener op te zoeken. Ik wens je een hulpverlener toe die aandachtig naar je luistert, en de woorden weet te vinden die jij nodig hebt.
Groetjes
Kenshin
Je maakt een hoop mee, en betwijfelt of dit in de toekomst zal beteren. Ik heb weinig toe te voegen aan bovenstaande reacties, en schrijf deze reactie dan ook slechts als een teken van steun.
De lijst met sterke kanten van iemand met autisme die xLotx deelde, vond ik heel inspirerend. Zoals onderaan vernoemd wordt, is het een kenmerk van de maatschappij om enkel de negatieve kanten van een stoornis of diagnose te laten doorschijnen.
Ik lees en hoor weleens verhalen van mensen die erg diep zaten, en toch weer licht aan het einde van de tunnel hebben gezien. Ook bij mezelf merk ik dat ik, ondanks de pijn die ik voel, steeds vaker dankbaarheid kan opbrengen voor bepaalde dingen in het leven, die ik niet ontdekt had als ik niet door de zware periodes heen had geworsteld. Ik hoop dat jij datzelfde mag ervaren.
Goed dat je van plan bent om een andere hulpverlener op te zoeken. Ik wens je een hulpverlener toe die aandachtig naar je luistert, en de woorden weet te vinden die jij nodig hebt.
Groetjes
Kenshin
Hey! Ik vraag me af hoe het nu met je gaat?
Heb je al durven/kunnen vragen naar een andere psycholoog?
Heb je al durven/kunnen vragen naar een andere psycholoog?
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
