Hai ik ben er weer, in de paar maanden dat ik afwezig ben geweest is er veel gebeurd. Mijn ouders weten nu van het snijden, mijn mentor weet het. We zijn naar een huisarts geweest en ik ben door verwezen ik zou eergisteren het intake gesprek moeten hebben. De psycholoog was ziek en dus heb ik een nieuwe afspraak op dinsdag met een andere omdat we anders nog twee weken hadden moeten wachten. Om te bedenken dat ze mensen die soms het leven zelfs niet meer zien zitten toch meer dan 5 weken laten wachten om ze überhaupt te zien.
maar in ieder geval, sinds ik het heb verteld heb ik eigenlijk afgesproken met mijn ouders dat ik zou stoppen. Ze vroegen of ik wilde stoppen en toen wilde ik dat ook en soms nog hoor. Maar dat kan zo snel wisselen, ik kan het ene moment nog alle reden vinden om te stoppen en het volgende ben ik een en al paniek. Paniek omdat ik niet goed genoeg ben, omdat ik school verpest, omdat ik sociaal niks kan, omdat ik wil snijden, omdat ik het doe, omdat het het allemaal te veel wordt. Ik het alsof de vraag niet is of ik ga breken, maar de vraag is wanneer. Ik vraag me af hoelang ik dit nog volhoud.
Ik wil gewoon dat alle dingen die ik moet doen, even stoppen al is het maar voor een weekje. Het voelt alsof iedereen te veel van me vraagt. Alleen vragen zij niet te veel, ik zou het moeten kunnen, het is mogelijk. Maar het lukt me niet.
Ik ben levensmoe, en eerlijk: Als je me nu ergens in een instelling zou gooien, het boeit me niet eens meer. Maar daarvoor heb ik niet genoeg problemen.
Ik zit maar te zeuren, mijn ouders denken dat ik me schaam om naar een psycholoog te gaan en dat daarom ik het liever niet aan mensen vertel. Maar als ik eerlijk ben geloof ik gewoon niet dat ik mijn problemen er erg genoeg voor zijn. Ik bedoel iedereen heeft problemen, waarom zouden mijnde erger zijn?