Ik zit het afgelopen anderhalf jaar al met gewoon een kut gevoel, werkelijk waar.
Alles wat ik doe, zeg, of denk, zit altijd iets negatiefs achter. Ik heb zo vaak het idee dat iedereen me haat, en dat niemand eigenlijk echt om me geeft, echte vrienden heb ik bijna niet, of wil ik niet opzadelen met mijn eigen problemen.. Ook mijn moeder heeft afkeer voor wat er van me is geworden. Ze zegt dat ik een schande ben, dat ik haar leven miserabel maak, etc. Ik zeg altijd tegen mezelf dat ze gewoon boos is, en haar eigen issues heeft aangezien haar jeugd ook best k*t was, en niet weet hoe het is om in mijn situatie te zitten. Ik heb zelf ook issues met mensen vertrouwen, en ik ben vreselijk paranoïde, ook kan ik niet over mijn gevoelens praten zonder awkward te worden.. Mijn cijfers zijn ook echt om te janken, en de directrice vind m'n gedrag blijkbaar vreselijk. Zingen en muziek is het enige wat me levend houdt heb ik het idee. Ik wil later ook zangeres worden, maar mijn ouders hebben geen vertrouwen in mijn zangcarrière, terwijl ze me nog nooit hebben horen zingen.. Alles gaat langzaamaan gewoon kapot om me heen, en het is teveel om te fixen. Ik wil niet stoppen met leven, ik wil stoppen met lijden..
"Now she's older, things are getting colder, life's not what she thought, she wished someone had told her."
