Hey,

Ik heb dus social angststoornis (denk ik) een eetprobleem en heel veel stress. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik dacht mss aan om naar een psycholoog te gaan. Maar ik wil dit gewoon echt niet aan mijn moeder vertellen zo'n teleurtselling zijn... ik kan ook niemand op school het vertellen. Alleen mijn beste vriendin weet een gedeelte van dit alles. Ik vertel haar niet alles omdat ik haar niet wil lastig vallen met mijn shit. Zij heeft zelf ook al genoeg om aan te denken. 

Ik heb dus social anxiety eetrpobleem en nu ook nog heel veel stress door school. Mijn moeder weet wel dat ik veel stress heb en ik krijg pillen daarvoor op natuurlijke basis als mijn stress zo veel en lang blijft. Door mn stress voel ik me de hele tijd gespannen en ben ik aan t spelen met mn handen en aan t tikken met mijn been dat soort dingen. Mijn social anxiety heb ik elke dag last van in de klas, als ik met een groep mensen aan het praten ben, als ik gewoon in de gang van school sta en vooral tijdens presentaties ik sta dan helemaal te trillen... en ik bloos in ongemakkelijke situaties en ik ontwijk akward situaties.

Door mijn social anxiety (of mss zelfs sociale angststoornis idk) komt mijn eetprobleem ik ben heel bang om gepest te worden of dat mensen me niet mogen dat is al van kleins af aan. Maar ja als je dik bent dan gaan mensen je sneller pesten ofzo of mogen ze je niet. Ik weet dat dit niet altijd is en ik zelf zie geen verschil tussen mensen die dunner zijn of een maatje meer hebben. Alleen ik vind mezelf wel dik ik weet dat ik een gezond gewicht heb alleen ik vind mezelf nog steeds te dik dus ik eet weinig. En ik doe nu ook mezelf pijn..... ik dacht vroeger altijd toen ik klein was waarom zou je jezelf pijn doen nou nu weet ik het... ik doe het als een soort straf dat ik mss te weinig zou doen aan school dat ik te dik ben en dat ik heel moeilijk gesprekken start met mensen etc. Ik zag laatst een tiktok voorbij komen dat als je niet bang bent om dood te gaan dat je dan depressief bent. Ik ben niet deprrssief denk ik. Maar eerlijk? Ik zou het niet zo erg vinden als het nu voorbij zou zijn.

Dan hoef ik me niet meer zo druk te maken om alles om al mijn eigen problemen mijn stress mn school en mn crush die me niet ziet staan. Het is allemaal zo veel. Als ik savonds huil in bed gaat het de hele tijd door mn hoofd ' ik kan niet meer" maar  wat moet ik doen wie kan me helpen? Als ik het niet eens mijn eigen moeder kan vertellen. Ik kan toch niet zonder dat ze het weet naar een psych? En op school is er niemand die ik het kan vertellen. Ik zou het aan mn mentor willen vertellen maar als ik erover begin barst ik in tranen uit denk ik. En ik weet niet of ik hem kan vertrouwen. Als ik mezelf pijn doe is het nog niet heel erg ik knijp in mn buik om dat die dunner moet ik krab aan m knokkels en bijt maar t bloed nog steeds niet.

Als ik het doe denk ik waarom uk schiet er niet veel mee op maar ik vind dan toch werr dat ik mezelf moet straffen. Ik had een keer gedroomd dat ik het een jongen uit me klas vertelde alles. En hij reageerde zo goed hij begreep me en gaf me n knuffel. En dat voelde zo goed in die droom maar ja het was een droom. En er is in het echt geen enkele jongen die om me geeft.... het is allemaal zo veel en wat moet ik doen?! Bedankt voor het lezen hopelijk weten jullie iets. Het doet me vooral allemaal veel pijn omdat ik elke keer denk aan hoe het was toen ik klein was dat ik ookal social anxiety was maar nee hoor ze noemde me toen verlegen... ik kan t mn moeder ook nie vertellen van social anxiety omdat ze dat vgm onzin vind. Maar bedankt voor t lezen 

Groetjes anoniempie145